Jonathan Kellerman Diabelski walc (Alex Delaware 07)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ciekaw byłem, jak wiele z książek w salonie należy do niej.Ciekawbyłem, co ci dwoje mieli ze sobą wspólnego.Kiedy przerwała dla nabrania oddechu, wtrąciłem: To naprawdę ładny dom.Ni w pięć ni w dziesięć, ale ożywiła się.Obdarzyła mnie promiennym uśmiechem; oczy miała pociemniałe,a wargi wilgotne.Zdałem sobie sprawę, jak pięknie mogła wyglądać,kiedy była szczęśliwa. Chciałby pan zobaczyć resztę? zaproponowała. Pewnie.Wróciliśmy do jadalni.Wyciągała z szafki ślubne srebra, pokazującje sztuka po sztuce.Potem kolej przyszła na salon pełen książek, gdzieopowiadała mi, jak trudno było znalezć dobrych stolarzy, żeby zrobićregały z litego drewna, żadnej tam sklejki. Sklejka wydziela trującesubstancje a my chcemy mieć dom tak zdrowy, jak to możliwe.Udawałem, że słucham, lustrując grzbiety książek.Dzieła naukowe: socjologia, psychologia, nauki polityczne.Trochępowieści, ale nic nowszego niż Hemingway.Pomiędzy tomami rozmieszczono certyfikaty i dowody uznania.Mosiężna płytka na jednym z nich nosiła inskrypcję: serdecznepodziękowania dla PANA CL.JONESA III OD CZAONK�W KOAANAUKOWEGO SZKOAY ZREDNIEJ W LOURDES.POKAZAA NAMPAN, %7łE NAUCZANIE I UCZENIE SI MOG IZ W PARZEZ PRZYJAyNI.Datowane Sprzed dziesięciu lat.Tuż poniżej zwój ofiarowany przez Zespół Korepetytorów z Yale CHARLESOWI CHIPOWI JONESOWI ZA OFIARN PRAC NARZECZ DZIECI Z WOLNEJ KLINIKI W NEW HAVEN.Na wyższej półce jeszcze jedna nagroda za pracę dydaktyczną, odkorporacji studenckiej z Yale.Dwie plastikowe plakietki, przyznaneprzez College of Arts and Sciences, University of Connecticut w Storrs,poświadczające biegłość Chipa w nauczaniu studentów.Pan Chuck niekłamał.Jeszcze kilka świeższych dowodów uznania od West Valley JuniorCollege: dyplom za nauczanie studentów kursu podstawowegoWydziału Socjologii, plakietka z młoteczkiem przewodniczącego odRady Studentów z podziękowaniem prof.Cl.Jonesowi za współpracęw charakterze opiekuna, fotografia grupowa Chipa i okołopięćdziesięciu uśmiechniętych dziewcząt o błyszczących policzkach,członkiń żeńskiej korporacji, na boisku sportowym; on i dziewczętamieli czerwone podkoszulki ozdobione greckimi literami.Zdjęcieopatrzone było podpisami: Najlepszego, Wendy , Dzięki, psorzeJones Debra , Uściski, Kristie , Chip przykucnął na linii bazowej,obejmując ramionami dwie dziewczyny, promieniejący, wyglądałniczym maskotka drużyny.Cindy ma ciężką pracę.Ja mogę uciec.Zastanawiałem się, jaka to zmiana zaszła w zachowaniu Cindy.Uświadomiłem sobie, że przestała mówić i odwróciwszy się ku niejzobaczyłem, jak patrzy na mnie. Jest świetnym nauczycielem odezwała się. Chciałby panobejrzeć jego gabinet?Znów wyściełane meble, zapchane regały, triumfy Chipauwiecznione w brązie, drewnie i plastiku, plus szerokoekranowytelewizor, zestaw stereo i stojak pełen uporządkowanych alfabetyczniekompaktów muzyki klasycznej i jazzowej.Ten sam klubowy nastrój.Jedyny fragment ściany niezastawionypółkami pokryty był również tapetą w kratę niebiesko-czerwoną.Wisiały tam dwa dyplomy Chipa.Poniżej dwie akwarele, umieszczonetak nisko, że musiałem przyklęknąć, aby im się przyjrzeć.Znieg, nagie drzewa i szopy z surowego drewna.Rama pierwszejopatrzona tabliczką zima w nowej Anglii.Druga, tuż ponad listwąpodłogową, zatytułowana była czas puszczania soków.Bez podpisu.Obrazy klasy malowanek dla turystów, wykonane przez kogoś, ktouwielbiał rodzinę Wyethów, ale nie posiadał talentu. Namalowała je pani Jones mama Chipa wyjaśniła Cindy. Mieszkała na wschodzie? zapytałem.Skinęła głową. Przed laty, kiedy był chłopcem.Oho, chyba słyszę Cassie.Uniosła palec wskazujący, jakby sprawdzała kierunek wiatru.Od strony jednego z regałów rozlegało się kwilenie.Dzwięk byłjakby mechaniczny i dobiegał z oddali.Odwróciłem sięi zlokalizowałem jego zródło; małe, brązowe pudełeczko stojące nagórnej półce.Przenośny interkop. Włączam to, kiedy śpi wyjaśniła.Pudełko znowu zapłakało.Wyszliśmy z pokoju i przez wyłożony niebieskim dywanem holprzeszliśmy do frontowej sypialni, którą przekształcono w gabinetChipa.Drzwi były otwarte.Przybita do nich drewniana tabliczkaoznajmiała: óczony pży pracy.Było to kolejne surowe wnętrze, pełneksiążek.Dalej znajdowała się ciemnoniebieska główna sypialniaz zamkniętymi drzwiami, prowadzącymi, jak przypuszczałem, doprzechodniej łazienki o której wspominała Cindy.Pokój Cassie byłw końcu korytarza obszerne narożne pomieszczenie z tęczową tapetąi białymi bawełnianymi firankami w tęczowy wzorek.Cassie, ubranaw różową koszulkę nocną, siedziała z zaciśniętymi piąstkami nałóżeczku z baldachimem, popłakując bez przekonania.Pokój pachniałdziecięcym potem.Cindy podniosła ją i przytuliła.Głowa Cassie opierała się na jejramieniu.Dziewczynka spojrzała na mnie, zamknęła oczy, główka jejopadła.Cindy mruczała coś pieszczotliwie.Buzia dziecka rozluzniła się,usta otwarły.Oddech stał się rytmiczny.Cindy kołysała ją.Rozejrzałem się po pokoju.Dwoje drzwi na południowej ścianie.Dwa okna.Kalkomanie króliczki i kaczki na meblach.Obok łóżeczkabujany fotel z wiklinowym oparciem.Gry w pudełkach, zabawki i dośćksiążek, by zapewnić lekturę do poduszki na rok.Pośrodku trzy krzesełka wokół okrągłego stoliczka.Na stolikustosik papierów, nowe pudełko kredek, trzy zatemperowane ołówki,gumka i kawałek tektury od koszuli z odręcznym napisem witamydoktora Delaware.Pluszowe króliki tuzin z okładem siedziały napodłodze, oparte o ścianę, ustawione precyzyjnie niczym kadeciw czasie przeglądu.Cindy usiadła w bujaku, trzymając dziewczynkę na rękach.Cassieprzywarła do niej, niczym masło do chleba.Nie zauważyłem ani śladunapięcia w drobnym ciałku.Cindy bujała się, przymknąwszy oczy, głaszcząc córkę po plecachi przygładzając wilgotne od snu kosmyki włosów.Cassie wzięła głębokioddech, wypuściła powietrze i wtuliła główkę pod brodę matki,popiskując z ukontentowania.Siadłem na podłodze ze skrzyżowanymi nogami w psychoanalitycznym lotosie obserwując, rozważając, podejrzewająci wyobrażając sobie wszystko, co najgorsze i więcej.Po paru minutach poczułem ból w stawach, podniosłem sięi przeciągnąłem.Spojrzenie Cindy podążało za mną.Wymieniliśmyuśmiechy.Przycisnęła policzek do główki dziecka i wzruszyłaramionami. Nie ma pośpiechu szepnąłem i zacząłem przechadzać się popokoju.Przebiegałem dłońmi po powierzchniach mebli bez jednegopyłku, przeglądałem zawartość skrzynki z zabawkami, starając się, bynie wyglądało to na zbytnie wścibstwo.Dobre rzeczy.Właściwe rzeczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki