Grin Aleksander Skarb afrykańskich gór

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Orszak zamykało pięć osłów idwadzieścia baranów.Strzelając na wiwat, karawana rozłożyła się naprzeciw domu, a Arabowie weszli nataras.Hakim, rosły i tęgi czarnobrody mężczyzna, wyglądał bardzo sympatycznie ze swymiwesołymi, figlarnymi oczyma.Po wymianie słów powitalnych pierwszy odezwał się Abdulla:. I ja, i Hakim wykonaliśmy wszystko zgodnie z pańskim poleceniem.Może panspokojnie wyruszyć w drogę.Za każdego z tych ludzi ręczę jak za samego siebie!Następnie podał Gentowi listę zawierającą imiona wszystkich tragarzy i konwojentóworaz spis pakunków, paciorków, drutu i tkanin.Gent był głęboko przekonany, że pomimo uczciwego zorganizowania karawany Hakimwyszedł dobrze na tym interesie.Ucieszyło go to, wolał bowiem dawać niż otrzymywaćsamemu.Przewodnikiem był stary Murzyn z plemienia Wadżidżi, imieniem Uokolo.Livingstoneprzywołał go i wypytywał, jaką trasę zamierza obrać. Uokolo nie spotka się z Mirambą zapewnił stary przymrużając chytrze jedno oko. Pójdziemy przez Ukararanga i Uwinza, a potem doliną rzeki Gombe.Tylko ja jeden znamtę drogę i już kilka razy nią chodziłem. Ano cóż powiedział Gent obejrzawszy karawanę i porozmawiawszy z tragarzami trzeba iść i działać.Gdzie jesteś, Caupere? Gdzież miałbym być, jak nie tutaj? usłyszał odpowiedz spoza swych pleców iCaupere, uzbrojony w karabin, wysunął się z tłumu. Jestem tutaj, czas w drogę. %7łegnam pana, drogi panie Livingstone rzekł Gent. Trudno mi znalezć w tejchwili jakieś sensowno stówa.Proszę zrozumieć mnie i bez tego. Bądz zdrów, drogi przyjacielu odparł doktor.Objęli się i mocno uścisnęli sobie dłonie, unikając nawzajem swego wzroku, tak silniebyli obaj wzruszeni.Umówili się, że spotkają się w Londynie, po czym Gent zszedł z tarasu.Rozległo się kilka pożegnalnych salw.Pstry tłum ludzi i zwierząt ruszył naprzód i stopniowozaczął znikać za stromym pagórkiem.Gent jeszcze się obejrzał.Livingstone stał ciągle pod drzewem i machał czapką.Jegosiwa głowa w blasku słonecznych promieni wyglądała jak otoczona złotą aureolą.Rozdział XIXDRAMAT W PIECZARZE SKARB�WMinęły trzy miesiące.Po nagiej pochyłości góry, w miejscu gdzie ongiś Gent po raz pierwszy wdrapał się kuskalnej szczelinie, pięło się trzech ludzi.Dwaj spośród nich to nasi starzy znajomi Gent i Caupere, trzeci zaś, krępy, niskiAnglik, o twardej, okrągłej twarzy, był znanym na wschodnim wybrzeżu włóczęgą i poszuki-waczem przygód; zwał się Ben Sallas.Był to człowiek nieustraszony i łagodny, choć od czasudo czasu popadał w gniew.Po wyjściu z Udżidżi Gent nie od razu udał się po skarb.Przybywszy szczęśliwie doZanzibaru, zorganizował ekspedycję składającą się wyłącznie z Europejczyków, przy czymkorzystał z pomocy i rad Bena Sallasa, swego starego przyjaciela, z którym ongiś włóczył siępo Indiach.Ben, wielki znawca ludzi i mający liczne znajomości, pozyskał dla wyprawyczternastu uczestników, na których można było całkowicie polegać.Oddziałek, uzbrojony pozęby i gotów na wszystko, przypominał gniazdo os i przeciwstawiłby się śmiało wszelkiejnapaści, gdyby zaszła tego potrzeba.Nie przewidywano jednak niebezpieczeństw, wszyscyumieli milczeć i tajemnica przy przewożeniu skarbu była zagwarantowana.Podróżnicy zabra-li z sobą dwadzieścia wielbłądów.Tego właśnie dnia ekspedycja dotarła do skał.Gent, Ben i Caupere udali się na wstępneoględziny pieczary, aby zorientować się, co i w jaki sposób należy wydobyć w pierwszejkolejności. A więc zdążamy do królestwa Szeherezady sapał Ben, dzwigając na krótkich nóż-kach swe ciężkie ciało po nagim zboczu skały. Ale jak tu ponuro.Te skały chyba ogoliłfryzjer: ani włoska, ani zdziebełka trawy! Widzę, Gent, że ten krajobraz i na pana działa przy-gnębiająco!Myśliwy istotnie czuł się nieswojo.Szedł blady i zdenerwowany, ze ściśniętym sercem.W duszy czuł dziwny niepokój.Wydawał się sobie człowiekiem zamierzającym poruszyćwody ogromnego, zamarzniętego wodospadu. Nie odpowiedział na uwagę Bena to nie krajobraz powoduje mój zły nastrój.Sam nie wiem, co mi jest.Dużo pieniędzy, Ben, tyle pieniędzy! Aż trudno to sobie wyobra-zić! Im więcej, tym lepiej! odparł pożądliwie awanturnik. Zaczynam być głodny.Czy daleko jeszcze do tej rozpadliny? Już bardzo blisko.Znajduje się za tym zwałem głazów.Jesteśmy prawie na wierz-chołku skały.Caupere niósł sznurową drabinkę i mocną żerdz, potrzebną do opuszczenia się w roz-padlinę.Nagle krzyknął. Co się stało? zaniepokoił się Gent. Tam.jakiś człowiek! Widziałem! wybełkotał czarny wskazując ręką w stronęjeziora. Był tam!Obaj biali zatrzymali się jednocześnie i spojrzeli we wskazanym kierunku.Na niebie-skim tle jeziora rysował się posępną, błyszczącą masą nierówny łańcuch skał, lecz ani tam,ani w pobliżu nie było widać nikogo. Zdawało ci się, Caupere! Nie, muzungu! Była głowa i znikła!Skąd, oprócz nich, wzięłyby się tutaj żywe istoty? Gent zdawał sobie sprawę z absurda-lności takiego przypuszczenia i choć przez chwilę pozwolił ogarnąć się trwodze, zaraz sięuspokoił.Ben z roztargnieniem rozglądał się po okolicy. Nikt nie mógł się tu przedostać rzekł z przekonaniem. Tędy nie przepełzłbynawet robak!Przeprawili się przez ostatni zwał kamieni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki