Aleksander Dumas Towarzysze Jehudy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Roland wciąż milczał.233 Jest na świecie, Rolandzie, śliczne dziecko, które kocham, jak swą córkę.Skończyłateraz 17 lat.Ty masz 26 lat, jesteś generałem brygady; przed końcem kampanii będzieszgenerałem dywizji.Po skończonej kampanii powrócimy do Paryża i poślubisz. Generale przerwał Roland zdaje mi się, że Bourrienne nas szuka.W istocie, sekretarz pierwszego konsula był o dwa kroki od nich. Czy to ty, Bourrienne? zapytał Bonaparte z niecierpliwością w głosie. Tak, generale.Kurier z Francji. Ach! List od pani Bonaparte. Dobrze rzekł pierwszy konsul, wstając żywo. Dawaj.I wyrwał mu prawie list z rąk. A do mnie? zapytał Roland. Nic. To dziwne rzekł młody człowiek w zamyśleniu.Księżyc świecił tak jasno, że Bonaparte mógł czytać.Po przeczytaniu sposępniał i spojrzał ukradkiem na Rolanda. Zdaje mi się odezwał się Roland że jest o mnie mowa w liście.Bonaparte nic nie odpowiedział, schował list do bocznej kieszeni.Potem zwrócił się doBourrienne'a: Wracamy.Pewnie wyślę kuriera.Idz, czekaj na mnie i przygotuj pióro.Bourrienne ukłonił się i powrócił do miasta.Bonaparte zbliżył się do Rolanda i, kładąc mu ręce na ramionach, rzekł: Nie mam szczęścia do małżeństw, które układam. Jak to? zapytał Roland. Małżeństwo twojej siostry nie dochodzi do skutku. Czy odmówiła? Nie, nie ona. Co? Więc lord Tanlay? Tak. Odmówił po tym, gdy prosił o jej rękę mnie, matkę, ciebie, generale, i wreszcie ją samą? Nie unoś się tylko, lecz zrozum, że jest w tym jakaś tajemnica. Tajemnicy nie widzę, widzę tylko zniewagę. Ach tak! Rozumiem teraz, dlaczego ani matka, ani siostra nie chciały o tym pisać dociebie.Ale Józefina sądziła, że sprawa jest ważna i że musisz o niej wiedzieć.Donosi o tym, zprośbą abym ci zakomunikował, jeśli uznam za właściwe.Widzisz, że się nie wahałem. Dziękuję szczerze, generale.Czy lord Tanlay podaje powody swego kroku? Podaje powód, który nie jest prawdziwy. Jaki? To nie może być istotną przyczyną. Ale co? Cóż mówi? %7łe twoja siostra jest o wiele mniej zamożna niż przypuszczał.Roland wybuchnął śmiechem, znamionującym silne wzburzenie. O tym przecież odezwał się uprzedziłem go z góry. O czym? %7łe moja siostra nie ma ani grosza. Cóż ci odpowiedział? %7łe ma majątek, który wystarczy dla dwojga. Widzisz zatem, że ten powód nie jest prawdziwą przyczyną odmowy. Czy sądzisz, generale, że twój adiutant może przyjąć taką zniewagę bez wyjaśnień?234 W tego rodzaju sprawach, kochany Rolandzie, osoba, czująca się obrażoną samaprzyczynia się do kłopotów. Generale, za ile dni może dojść do decydującej bitwy?Bonaparte liczył. Nie wcześniej, jak za dwa albo trzy tygodnie odpowiedział. Więc proszę cię, generale, o dwutygodniowy urlop. Pod warunkiem. Jakim? %7łe pojedziesz przez Bourg i porozmawiasz z siostrą, aby dowiedzieć się, która stronawłaściwie zerwała. Taki właśnie miałem zamiar. No, nie trać ani chwili.Poczekaj.Wezmiesz moje depesze do Paryża? No, to chodzmy. Poczekaj jeszcze.Młodzi ludzie, których schwytałeś. Towarzysze Jehudy? Tak.Otóż zdaje się, że wszyscy należą do rodzin szlacheckich.To są raczej fanatycy,niż przestępcy.Podobno twoja matka, ofiara jakiejś niespodzianki sądowej, świadczyła w ichsprawie i jej zeznania przyczyniły się do skazania ich. To możliwe.Przecież to oni napadli na matkę; ona dostrzegła twarz ich przywódcy. Otóż twoja matka błaga mnie za pośrednictwem Józefiny o ułaskawienie tychnarwańców, jak sama ich nazywa.Złożyli apelację.Jeśli uznasz za stosowne, wspomnij wmoim imieniu ministrowi sprawiedliwości, aby apelacji nie odrzucał.Gdy wrócisz,pomyślimy nad tym, co należy zrobić ostatecznie. Dziękuję, generale.Czy nie masz innych rozkazów? Nie, poza tym, żebyś pomyślał o rozmowie, którą przed chwilą prowadziliśmy. O czym? O twoim małżeństwie. Odpowiem tak, jak ty przed chwilą: pogadamy o tym po moim powrocie. Na Boga! odezwał się Bonaparte. Zabijesz jeszcze i tego, jak zabiłeś innych.Jestempewien.Ale przyznam ci się, że żałowałbym go. Jeśli go tak bardzo żałujesz, generale, mogę zginąć zamiast niego. Tylko nie rób głupstw odezwał się żywo pierwszy konsul. Ciebie żałowałbymjeszcze bardziej. Doprawdy, generale odparł Roland ze śmiechem trudno cię zadowolić.Roland wrócił do Chivasso.Pół godziny pózniej jechał karetką pocztową do Francji.235SądMłodzi ludzie wzięci do niewoli w grocie Ceyzeriat tylko jedną noc spędzili w więzieniu wBourgu; nazajutrz przeniesiono ich do Besan�on, w którym mieli stanąć przed sądemwojennym.Pozostało ich tylko czterech.Jeden zmarł bowiem wskutek otrzymanych ran pierwszegodnia po schwytaniu, drugi zaś trzeciego dnia po przybyciu do Besan�on.Przeżyli: Morgan, który oddał się dobrowolnie w ręce policji oraz Montbar, Adler id'Assas, którzy odnieśli niegrozne rany.Pod tymi czterema pseudonimami ukrywali się: baron de Saint-Hermine, hrabia de Jayat,wicehrabia de Valensolle i margrabia de Ribier.Podczas wstępnego śledztwa przestał obowiązywać akt, który poddawał przestępstwanapadów na dyliżanse kompetencji sądów wojennych.Więzniowie mieli stanąć przedtrybunałem cywilnym, co miało dla nich znaczenie: sąd wojenny skazałby ich narozstrzelanie, sąd cywilny na ścięcie.Sądzeni mieli być w Bourgu.Pod koniec marca przewieziono ich tam z Besan�on.Oskarżeni sprawiali sędziemu śledczemu niemało kłopotów.Upierali się, że nie należy ichutożsamiać z Morganem, Montbarem, Adlerem i d'Assasem, którzy napadli na dyliżanse.Przyznali się, że tworzyli oddziały zbrojne, nie rabujące jednak, lecz należące do bandypana de Teyssonneta i związane z armią w Bretanii; mieli działać na Wschodzie i Południu,armia bretońska zaś na Zachodzie.Od pewnego czasu czekali na złożenie broni przez Cadoudala, by zrobić to samo.Trudno było dowieść im kłamliwości zeznań, gdyż ludzie napadający na dyliżanse bylizawsze zamaskowani i nikt, oprócz pani de Montrevel oraz sir Johna, nie widział twarzyawanturników [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki