Massie Robert K. Mikołaj i Aleksandra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jego listy do Aleksandry obfitują w szczegółowe opisy: Gdy wieczorem przyjechaliśmy pociągiem, Mały zaczął dokazywać - pisał w końculistopada 1915 roku.- Udawał, że spada z krzesła, i uderzył się w lewe ramię (pod pachą).Niebolało go bezpośrednio po wypadku, ale w miejscu stłuczenia pojawiła się opuchlizna.I takpierwszą noc tutaj spał niespokojnie, siadał co jakiś czas na łóżku, jęczał, woła! ciebie irozmawiał ze mną.Po kilku minutach kładł się znowu i zasypiał.Trwało to aż do czwartej.Wczorajszy dzień spędził w łóżku.Wyjaśniłem wszystkim, że po prostu zle spał.[.] DziękiBogu dziś jest już dobrze, wyjąwszy bladość i niewielkie krwawienie z nosa.Co do reszty jesttak jak zwykle i odbyliśmy wspólnie spacer w naszym małym ogrodzie.Następnego lata, w lipcu 1916 roku, Mikołaj pisał: Dziś rano, kiedy byliśmy jeszczew łóżkach, Aleksiej pokazał mi, że nie może zgiąć łokcia.Potem zmierzył sobie temperaturę ispokojnie oznajmił, że lepiej będzie, jak zostanie w łóżku przez cały dzień.W listopadzietego samego roku: Mały cierpi z powodu nadwerężenia żyły w prawym udzie.[.] W nocybudził się i jęczał przez sen.Fiodorow kazał mu spokojnie leżeć w łóżku.Następnego dnia: Od czasu do czasu odczuwa ból w nodze i wieczorem nie mógł zasnąć.Gdy kładę się dołóżka, stara się nie jęczeć.Ta sytuacja nie miała precedensu w historii wojny i monarchii - cesarz,głównodowodzący największą armią na świecie, w czasie działań wojennych spędzał noceopiekując się jęczącym dzieckiem.Mikołaj jednak stanowczo unikał wszelkich rozmów natemat choroby syna. Rzadko kiedy wspomina o zdrowiu carewicza, ale dziś wieczoremwidziałem wyraznie, że był o niego niespokojny - pisał Hanbury-Williams.- Przypuszczam,że zdaje sobie sprawę, iż zdrowie chłopca nigdy nie będzie [w pełni] satysfakcjonujące, i zpewnością zastanawia się, co nastąpi, gdy carewicz dorośnie, by zasiąść na tronie.Jednak robiwszystko, by przygotować go do tego trudnego zadania.Pragnie, aby chłopiec mógłpodróżować i zobaczyć nieco świata oraz nabyć doświadczenia w innych krajach, co pomożemu pózniej, w Rosji, uporać się ze wszystkimi komplikacjami, jak to ujął w rozmowie zemną, tego olbrzymiego imperium.Z pozoru wszystko szło dobrze; hemofilia syna dawała się opanować i Mikołaj cieszyłsię zwodniczym poczuciem spokoju i stabilizacji, które często towarzyszy rodzicomhemofilików.Ale ta kapryśna i złośliwa choroba czeka tylko na takie momenty, byzaatakować.W grudniu 1915 roku carewicz miał poważne krwotoki z nosa.Był to najcięższyatak od czasu tragedii w Spalę, atak, jakie prześladowały carycę w snach.W przeciwieństwiedo innych zewnętrznych krwawień, które można zatamować uciskiem i bandażami, krwotok znosa jest bardzo grozny dla cierpiących na hemofilię.Trudno go powstrzymać, nie mamożliwości ucisku i jest prawie niemożliwy do zatamowania.Mikołaj i Aleksiej znajdowali się w pociągu zmierzającym do Galicji, by tam dokonaćprzeglądu licznych pułków cesarskiej gwardii. Rankiem, w dniu naszego wyjazdu -wspominał Gilliard - Aleksiej Nikołajewicz, który poprzedniego dnia złapał lekkiezaziębienie i dokuczał mu silny katar, zaczął krwawić obficie przez nos wskutekintensywnego kichania.Wezwałem profesora Fiodorowa, ale nie potrafił całkowiciepowstrzymać krwotoku.[.] W nocy chłopcu się pogorszyło; dostał wysokiej gorączki ibardzo osłabł.O trzeciej nad ranem profesor świadom swej odpowiedzialności postanowiłobudzić cara i poprosić o powrót do Mohylewa, gdzie mógłby zapewnić carewiczowi lepsząopiekę.Następnego ranka byliśmy w drodze do Kwatery Głównej, stan chłopca jednak był takalarmujący, że zadecydowano zabrać go z powrotem do Carskiego Sioła.[.] Pacjentraptownie tracił siły.Musieliśmy kilka razy zatrzymywać pociąg, by zmienić mu dreny wnosie.W łóżku Aleksieja podtrzymywał marynarz Nagomy, nie wolno mu było bowiempołożyć się zupełnie płasko.W nocy dwukrotnie zemdlał i myślałem, że nadchodzi koniec.W czasie kryzysu Anna Wyrubowa nie odstępowała Aleksandry. Byłam z carycą,gdy nadszedł telegram, zapowiadający powrót cara i chłopca do Carskiego Sioła, inigdy niezapomnę niepokoju, z jakim biedna matka oczekiwała na przybycie swego chorego, być możeumierającego dziecka.Ani też nie zapomnę woskowej, trupiej bladości jego twarzy ozaostrzonych rysach, gdy z największą ostrożnością przeniesiono go do pałacu i ułożono wjego małym, białym łóżeczku.Spod zakrwawionych bandaży z niewypowiedzianą boleściąspoglądał na nas swymi wielkimi, niebieskimi oczyma i wszystkim zgromadzonym wokółłóżka wydawało się, że nadeszła ostatnia jego godzina.Lekarze wykorzystali wszelkiedostępne wiedzy medycznej środki, aby powstrzymać krwawienie.Zrozpaczona carycaposłała po Rasputina.Wszedł do pokoju, uczynił znak krzyża nad łóżkiem i, przyglądając siębadawczo prawie umierającemu dziecku, powiedział spokojnie do klęczących rodziców: �Niebójcie się.Nic się nie stanie�.Potem wyszedł z pokoju i opuścił pałac.To było wszystko.Chłopiec zasnął i następnego dnia czuł się tak dobrze, że car wyjechał do Stawki.DoktorDerewienko i profesor Fiodorow powiedzieli mi pózniej, że nawet nie próbowali wyjaśnićpowodu powrotu carewicza do zdrowia.Gilliard przypisuje większe znaczenie wysiłkom lekarzy, ale nie podważa zapewnieńWyrubowej o przekonaniu carycy, że jedynie Rasputin potrafił ocalić jej syna: W końcudotarliśmy do Carskiego Sioła.Była godzina jedenasta.Rozdarta bólem i niepokojem carycastała z wielkimi księżnymi na peronie.Chorego z największą ostrożnością zaniesiono dopałacu.Lekarzom w końcu udało się skauteryzować pęknięcie małego naczyńkakrwionośnego.Jeszcze raz caryca przypisała poprawę stanu chłopca modlitwom Rasputina iutrwaliło się w niej przekonanie, że jego interwencja ocaliła jej syna.Mikołaj ze smutkiem pożegnał Aleksieja znów otoczonego kobietami i powrócił doswego frontowego życia.Z Galicji, gdzie dokonywał inspekcji wojsk, pisał: Nie defilująprzede mną ze względu na gęste i głębokie błoto - zgubiliby buty na moich oczach.[.]Zapadał już zmierzch.[ [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki