Gazeta Polska Nr 19 z 11 maja 2011

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.aktywistów wysłanych doregionów ogarniętych głodem.W drugiej widzimy wiejskiego działacza, który brał udział w rozkułaczaniu , ażwreszcie jego samego rozkułaczono i skazano na śmierć.W części trzeciej, bohaterem jest człowiek urodzonykilkadziesiąt lat po wydarzeniach ukazanych w filmie, który o tym wszystkim dowiaduje się już po upadkukomunizmu z materiałów filmowych.Film kończą sceny z kijowskiego Majdanu Niezależności podczaspomarańczowej rewolucji.Głód jako czynnik postępuPierwsza część filmu, zatytułowana Car Głód , stanowi wprowadzenie do całości, pokazującjednocześnie, w jaki sposób próbowano radzić sobie z problemem głodu w czasach poprzedzającychupadek imperium carów i pózniejszą rewolucję bolszewicką.Gdy w 1891 r.pojawił się głód,natychmiast przystąpiono do organizowania pomocy potrzebującym.Robiła to prawosławna Cerkiew,inteligencja, zamożna burżuazja.Ciekawe, że jednym z najzacieklejszych przeciwników niesieniapomocy głodującym był niejaki Uljanow, znany pózniej jako Lenin. Głód jest czynnikiem postępu,gdyż niszcząc prywatną gospodarkę, przybliża nas do socjalizmu oto słowa miłośnika ludzkości.Cynizm bolszewików w całej pełni ujawnił się w czasie klęski głodu na Powołżu w roku 1921.Leninpozwolił wówczas zawiązywać komitety pomocy (znów na czele stanęła inteligencja i Cerkiew) iapelować o pomoc zagraniczną, która napłynęła w obfitości.Co zrobił wówczas wódz postępowejludzkości ? Na zagranicznej pomocy położył czerwoną łapę, komitety nakazał rozwiązać, a ichczłonków aresztować.To była dopiero przygrywka do tego, co miało nastąpić.Nie sposób zrelacjonować wszystkiego.To trzeba po prostu obejrzeć.Mamy więc materiały filmowe,pokazujące otumanionych ludzi z transparentami, na których widnieją wezwania do karania śmiercią sabotażystów i wrogów ludu , sceny rozkułaczania , zapędzania kułaków do bydlęcychwagonów, wykopywania zboża z grobów, rabunku i niszczenia cerkwi.Druga część rozpoczyna się fragmentem, pokazującym spotkanie Stalina z przodownikamikołchozowymi, nie wyglądającymi bynajmniej na ofiary głodu.Towarzyszą temu słowa narratora: Tychscen już nie widziałem.Zaczęto je pokazywać w kinach jesienią 1935 r.Do tego czasu mnie jużrozstrzelają za sabotaż, umrę z głodu bądz zamarznę w towarowym wagonie, w drodze na Sybir.Ciludzie, wyglądający na dobrze odżywionych, to osadnicy zwiezieni z różnych obszarów ZSRS, byzasiedlić wymarłe ukraińskie wioski.Narrator mówi: W ciągu kilku lat zbożowa gilotyna przeorała całynaród i przetworzyła go na coś nowego: zbiorowisko ludzi pozbawionych własności, godności izdolności niezależnego myślenia.Zaletą filmu jest to, że nie ma tam gadających głów , wymądrzających się autorytetów moralnychczy specjalistów historyków.Są dokumenty w postaci sowieckich kronik, filmów propagandowych,nagranych przemówień autorów i reżyserów tej ponurej zbrodni, urzędowe dokumenty i sprawozdania,sowiecka prasa, doniesienia cudzoziemców.I one przemawiają najsilniej.Spośród wypowiedzigłównych architektów Wielkiego Głodu wyłuskałem te najbardziej cyniczne, a zarazem najlepiejobnażające zbrodniczość systemu komunistycznego.Już 28 kwietnia 1918 r.Lenin oświadczył wprost,że kartka na chleb i monopol na zboże są najpotężniejszymi środkami przymusu i stanowią głównypunkt całego planu [opanowania kraju J.P] , i że są to środki silniejsze od ustaw Konwentu igilotyny z czasów rewolucji francuskiej.W filmie znajdziemy wiele kapitalnych komentarzy narratora.Dla przykładu dwa z nich: Rządy bandytów i kryminalistów to zjawiska typowe dla każdej wojny, ale tobolszewicy, po raz pierwszy w historii ludzkości, uznali przestępców kryminalnych za �eleme nt bliskiklasowo�.Drugi z komentarzy brzmi: Bolszewicy stanęli przed zadaniem rozwiązania problemuprawnego: jak ukarać człowieka, który kradnie własne zboże, pozyskane trudem własnych rąk, zeswojej własnej ziemi.Obejrzawszy ten film, każdy uczciwy człowiek będzie porażony ogromem ludobójstwa.I nie chodzi tuwcale o niesamowitą liczbę ofiar.Ludzkiego cierpienia nie da się opisać arytmetycznie i ująć wstatystyki.Poraża i powinna porażać naga prawda o naturze systemu komunistycznego.Właśnie:systemu jako całości.Narrator, choć nie usprawiedliwia konkretnych ludzi, to raz po raz zwraca uwagęna zasadniczą bezwzględność systemu, dla którego miliony trupów (cóż przy tym znaczyły jednostki!)to konieczna ofiara złożona w imię postępu.Każdy uczciwy człowiek po obejrzeniu Zbożowejgilotyny i Pól śmierci nie ma wątpliwości co do zbrodniczego charakteru komunizmu.Tym bardziejdziwić musi, że świat, który potępia zbrodnie jednego systemu totalitarnego, udaje, że nie widzizbrodni (i to o wiele większych!) totalitaryzmu spod znaku czerwonej szmaty.Tym bardziej jeszczedziwić musi to, że system ten po dziś dzień nie został uczciwie osądzony i potępiony, a co więcej nadal ma wielu miłośników i apologetów.W ostatniej części filmu pokazane są sceny histerii tłumów:czerwonego i brunatnego, niemalże identyczne parady wojskowe i twarze wodzów.Człowiek zaciskapięści w bezsilnym gniewie, że czerwonych zbrodniarzy nie spotkała zasłużona kara, że nazwaniekogoś komunistą nie jest najwyższą obelgą, a przyznawanie się do bycia komunistą nie skutkujenatychmiastowym wykluczeniem ze społeczności.Gdy ponadto wiemy, że kijowska wystawapoświęcona Wielkiemu Głodowi spotykała się i spotyka ze wściekłymi atakami działających wciążlegalnie komunistów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki