Dell Ethel Mary Władca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ogarnął ją ramionami i trzymał ją mocno, ale jego wzrok nie spo-czął na niej; był utkwiony w jakąś nieokreśloną dal poza nią.Ręce Toby zacisnęły się dokoła jego szyi, tuliła się do niego w ja-kimś szale pełnym przerażenia. Nie może mnie pan odesłać od siebie mówiła urywanym głosem. Nie przeżyłabym tego.A tak niewiele żądam, tak niewiele. Nie wiesz sama, czego żądasz, dziecko rzekł, a jego głos był pełensmutku, czuć w nim było walkę, zmaganie się wewnętrzne. Nie wie-działaś nigdy.I to jest właśnie tak okropne. Wiem doskonale! zawołała prawie z pasją. Wiem.wszystko,co wiedzieć trzeba.Wiem doskonale. dyszała ciężko, ale nie opuści-LRTła oczu. wiem, co by się stało, co musiałoby się stać, gdyby jachtwtedy nie zatonął.Nie bałam się wtedy i nie boję się teraz.Pan jest je-dynym mężczyzną, któremu to mówię.Nie cierpię mężczyzn.większo-ści mężczyzn.Ale pan. głos jej załamał się w szlochu. dla panachcę być wszystkim, czym pan zechce.A kiedy pan będzie miał mniedosyć, zniknę, jak przyrzekłam, i nie dowie się pan już o mnie.Przysię-gam.Wzrok jego spoczął na niej.Szafirowe oczy zalane były łzami.Po-chylił się i swe ramiona mocno oplótł dokoła jej wątłej postaci.Byłzwalczony. Bien! powiedział lekkim, żartobliwym tonem, uśmiechając się doniej swym królewsko łaskawym uśmiechem. Powiedzieć ci, czymbędziesz dla mnie, mignonne?Zadrżała jak spłoszony ptak, ale nic nie powiedziała.Czuła, że jejlos został postanowiony i ogarnął ją lęk.Dawna drwiąca maska znówwróciła na jego oblicze, ale Toby wiedziała, że pod tą maską kryje sięwładcza moc. Powiem ci rzekł, a jego śniadą twarz rozjaśniał uśmiech na wpółprzekorny, na wpół łaskawy. Wkroczyłem na drogę cnoty, mignonne,i bardzo się czuję na niej samotny.Ty będziesz moją osłodą.Będziemyrazem cnotliwi.do czasu.Będziesz.moją żoną!Pochylił się i zanim zdążyła oprzytomnieć, jego usta znalazły się najej ustach.A jego pocałunek okazał się zagadkowy jak jego uśmiech.Nie był to pocałunek kochanka.Cofnęła się, dysząc ciężko, z oczyma szeroko rozwartymi ze zdu-mienia. Ja? Pańską żoną? Pan.chyba.żartuje? Skąd.ja? Ty i żadna inna oświadczył wesoło. Na Boga, toż to jedynewyjście! %7łe też mi to wcześniej nie przyszło na myśl? Zaraz zamówimyślubną karetę.Pojedziemy do stolicy, w sekrecie przed całym światem, iwezmiemy ślub.Czemu drżysz, miła? Skąd ten lęk? Czy nie wolisz byćmoją żoną.niż prochem u moich nóg? Sama.sama nie wiem wyjąkała Toby, kryjąc twarz przed jegodrwiącym, przekornym spojrzeniem.Trzymał ją mocno przytuloną, ale jego śmiech zabrzmiał bezlitoś-nie. Trochę ci się zakręciło w główce, co? spytał. To nic, przy-zwyczaisz się.Będziesz sensacją dnia, zobaczysz!LRT Och, nie chcę! szepnęła Toby. Nie mogę. Jak to? spytał żartobliwie. Zamierzasz dać mi kosza?Uczepiona jego szyi, tuliła się do niego z dzikim uniesieniem, alenie podniosła już na niego oczu.Wciąż kryła twarz na jego piersi.Nie potrafiłabym nigdy odmówić panu.niczego wyszeptała stłu-mionym głosem. Eh bien! Tak, to rozumiem! oświadczył. Moja żona będziepierwsza wszędzie, tylko nie przed swoim mężem.Dla niego będziezawsze uległą i posłuszną żoną.I wiesz, co powiedzą, jak usłyszą, żeCharles Rex ożenił się wreszcie?Pochylił się nad nią ze śmiechem i dotknął ustami jej złotych kę-dziorków. Powiedzą: Boże, zmiłuj się nad jego żoną , mignonne.Aja powiem Amen.Hardo odrzuciła głowę, a jej oczy zapłonęły. A ja im powiem,żeby sobie szli.do wszystkich diabłów! zawołała z uniesieniem.Wybuchnął śmiechem. Wtedy zaczną żałować twego męża,ch�rie rzekł.Wzniosła na niego dziecięco ufne, pełne bezbrzeżnego oddaniaoczy. Już nigdy nie będę. szepnęła. Już będę zawsze dobra.Ucałował drżące usteczka, lekkim, pieszczotliwym pocałunkiem.Och, nie trzeba, żebyś była za dobra! rzekł ze śmiechem. Nie do-trzymałbym ci placu.Możesz mówić, co chcesz, robić, co chcesz, i bę-dziesz.moją królową.Stłumiła nowy szloch.Jej wątłe ramiona zacisnęły się spazmatycz-nie dokoła jego szyi. A pan.będzie zawsze dla mnie.czym pan byłod początku.moim panem, moim królem, moim władcą!W milczeniu, które zapadło po tych płomiennych słowach, CharlesRex łagodnie, delikatnie, oswobodził się z uścisku jej szczupłych ra-mion.Koniec części IIILRTCZZ IVI.U METY Nigdy nie myślałam, że tak będzie powiedziała Toby.Była zupełnie sama w pokoju.Stała w olbrzymim oknie wspaniałegoapartamentu w pierwszorzędnym paryskim hotelu i spoglądała na ru-chliwą ulicę.Wydawała się bardzo dziecinna i drobniutka w tym wspa-niałym otoczeniu, a w jej szafirowych oczach malował się smutek.Przed jej oczyma przepływały krocie pojazdów, a szum uliczny do-latywał do jej uszu niby huk potężnej, wezbranej rzeki.Spoglądała z za-ciekawieniem na to widowisko.Ze swym żywym usposobieniem nienudziła się nigdy, ale smutek pozostał.Jednakże na odgłos otwierających się drzwi obróciła się żywo itwarz jej rozjaśnił uśmiech żarliwego powitania [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki