Bruno Shultz Sanatorium Pod klepsydrš zbiór

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co to jest zmierzch wiosenny.Czy dotarliśmy do sedna rzeczy, czy dalej już ta droga nie prowaói? Jesteśmy u końcanaszych słów, które już tu stają się majaczliwe, breóące i niepoczytalne.A jednak do-piero za ich rubieżą zaczyna się to, co w tej wiośnie jest nieogarnięte iniewypowieóiane.Misterium zmierzchu! Dopiero poza naszymi słowami, góie moc naszej magii już niesięga, szumi ten ciemny, nieobjęty żywioł.Słowo rozkłada się tu na elementy i rozwią-zuje, wraca w swą etymologię��p , wchoói z powrotem w głąb, w ciemny swój korzeń.Jak to w głąb.Rozumiemy to dosłownie.Oto ściemnia się, słowa nasze gubią się wśródniejasnych skojarzeń: Acheront��, Orkus��.Poóiemie& Czy czujecie, jak mrocznie-je od tych słów, jak sypie się kretowiskiem, jak powiało głębią, piwnicą, grobem.Coto jest zmierzch wiosenny? Raz jeszcze stawiamy to pytanie, ten re��en żarliwy naszychdociekań, na który nie ma odpowieói.WieczórGdy korzenie drzew chcą mówić, gdy pod darnią�� nazbiera się baróo wiele prze-szłości, dawnych powieści, prastarych historyj, gdy nagromaói się pod korzeniami zbyt��t kwarteronka córka białego i mulatki.��u Don uan legendarny uwoóiciel, bohater licznych oper i dramatów.��v kancona a.canzona włoska pieśń wielogłosowa.��w alkierz (daw.) sypialnia w bocznym pokoju.��x kir czarna tkanina, symbol żałoby.��y rubież granica.��p etymologia pochoóenie wyrazu a.nauka badająca tę kwestię.�� c eront (mit.gr.) jedna z rzek poóiemnego świata zmarłych.��Orkus (mit.rzym.) demon śmierci bądz rząóona przez niego kraina zmarłych.��darń warstwa gleby wraz z korzeniami roślin.Sanatorium Pod Klepsydrą (zbiór) 24wiele zdyszanego szeptu, nieartykułowanej miazgi i tego ciemnego bez tchu, co jest przedwszelkim słowem wtedy kora drzew czernieje i rozpada się chropawo w grube łuski,w głębokie skiby, otwiera się róeń ciemnymi porami, jak futro niedzwieóie.Pogrą-żyć się twarzą w tym puszystym futrze zmierzchu, wtedy staje się przez chwilę całkiemciemno, głucho i bez tchu jak pod wiekiem.Trzeba wtedy przystawić oczy jak p3awkido najczarniejszej ciemności, zadać im lekki gwałt, przecisnąć je przez nieprzeniknio-ne, przepchać na wskroś przez głuchą glebę i oto nagle jesteśmy u mety, po drugiejstronie rzeczy, jesteśmy w głębi, w Poóiemiu.I wióimy&Nie jest tu wcale ciemno, jak można by przypuszczać.Przeciwnie wnętrze pulsujecałe od światła.Jest to, rzecz oczywista, wewnętrzne światło korzeni, błędna fosforescen-cja��t , nikłe żyłki poświaty, którymi marmurkowana jest ciemność, wędrujące świetlistemajaczenie substancji.Tak samo przecież, gdy śpimy, odcięci od świata, daleko zabłąkaniw głębokiej introwersji, w powrotnej wędrówce do siebie wióimy również, wióimywyraznie pod zamkniętymi powiekami, gdyż wtedy myśli zapalają się w nas wewnętrz-nym łuczywem i tlą się majaczliwie wzdłuż długich lontów, zaniecając się od węzła dowęzła.Tak dokonuje się w nas regresja na całej linii, cofanie się w głąb, powrotna drogado korzeni.Tak rozgałęziamy się w głębi anamnezą��u , wzdrygając się od poóiemnychdreszczów, które nas przebiegają, roimy podskórnie na całej majaczącej powierzchni.Botylko w górze, w świetle trzeba to raz powieóieć jesteśmy drżącą artykułowanąwiązką melodii, świetlistym wierzchołkiem skowronkowym w głębi rozsypujemy sięz powrotem w czarne mruczenie, w gwar, w bezlik nieskończonych historyj.ZmartwychwstanieTeraz dopiero wióimy, na czym ta wiosna rośnie, czemu jest tak niewymownie smut-na i ciężka od wieóy.Ach, nie wierzylibyśmy, gdybyśmy na własne oczy nie wióieli.Otosą labirynty wnętrza, magazyny i spichrze rzeczy, oto są ciepłe jeszcze groby, próchnoi mierzwa��v.Prastare historie.Siedem warstw, jak w dawnej Troi, korytarze, komory,skarbce.Ile złotych masek, maska przy masce, spłaszczone uśmiechy, wyżarte twarze,mumie, puste poczwarki& Tu są te kolumbaria��w , te szuflady na umarłych, w którychleżą zaschnięci, czarni jak korzenie i czekają na swój czas.Tu są te wielkie drogerie, góiestoją na sprzedaż w łzawnikach, tyglach, słojach.Stoją latami w swych regałach, w dłu-gich uroczystych porządkach, choć nikt ich nie kupuje.Może ożyli już w przegrodachswych gniazd, już całkiem ozdrowieni, czyści jak kaóidło i wonni świegocące specy-fiki, obuóone niecierpliwe leki, balsamy i maści poranne ważące swój wczesny smak nakońcu języka.Te zamurowane gołębniki pełne są wykluwających się óióbków i najpierw-szego, próbującego, świetlistego ćwierkania.Jak porannie i przed wszelkim czasem robisię nagle w tych pustych i długich szpalerach, góie umarli buóą się rzędem, głębokowypoczęci do całkiem nowego świtu!&*Ale nie tu koniec jeszcze, zstępujemy głębiej.Tylko bez strachu.Proszę mi podaćrękę, krok jeszcze i jesteśmy u korzeni i natychmiast staje się gałęzisto, mrocznie i ko-rzennie jak w głębokim lesie.Pachnie darnią i próchnem, korzenie wędrują w ciemności,plączą się, wstają, soki wstępują w nich w natchnieniu, jak w p3ących pompach.Jesteśmypo drugiej stronie, jesteśmy u podszewki rzeczy, w ciemności fastrygowanej plączącą sięfosforescencją.Co za krążenie, ruch i ciżba! Co za mrowie i miazga, ludy i pokolenia,tysiąckrotnie rozmnożone biblie i iliady! Co za wędrówka i tumult, plątanina i zgiełkhistorii! Dalej już ta droga nie prowaói.Jesteśmy na samym dnie, u ciemnych fun-damentów, jesteśmy u Matek.Tu są te nieskończone inferna, te beznaóiejne obszaryosjaniczne��x , te opłakane nibelungi��y.Tu są te wielkie wylęgarnie historii, te fabryki��t os orescencja świecenie w ciemności.��u anamneza przypominanie sobie tego, co wieóieliśmy przed naroóinami.��v mierzwa nawóz.��w kolumbarium zbiorowy grobowiec z niszami na urny.��x osjaniczny charakterystyczny dla klimatu Pieśni Osjana, poematu Jamesa Macphersona opublikowanegoprzezeń jako średniowieczny poemat celtycki.��y nibelungi mityczne karły z germańskich podań, uwiecznione m.in.w twórczości operowej RichardaWagnera [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki