[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A.Morsztyna1650 „Satyry” K.Opalińskiegorozkwit baroku w architekturze: liczne kościoły i pałace1661 „Lutnia” J.A.Morsztyna1661 „Merkuriusz Polski”1662 wystawienie „Cyda” w Warszawie1670 „Wojna chocimska” W.Potockiego1691- 95 „Pamiętniki” J.Ch.Paska1695 „Psalmodia polska” W.KochowskiegoŚwiat1600- 1650 rozwój filozofii F.Bacon (Anglia), B.Pascal (Francja), B.Spinoza (Holandia)rozwój nauk ścisłych: Galileusz, Newtonmarinizm w poezji włoskiejrozkwit literatury hiszpańskiej: M.Cervantesrozkwit malarstwa holenderskiego (Rembrant), flamandzkiego (Rubens)1650- 1700 Klasycyzm francuski:P.Corneille, Molier, N.Boileau, J.La FontaineW Rzeczypospolitej uderzało zróżnicowanie religijne, a przede wszystkim społeczne- pomiędzy szlachtą a chłopami.Podział istniał również wewnątrz stanu szlacheckiego.Opozycja magnaci- szlachta ujawniała się w kulturze i obyczajach.Potężne dwory:ulegały wpływom zagranicypropagowały nienarodową, elitarną kulturęprzejmowały wzory francuskieProsta szlachta ceniła sobie:rodzimośćposzanowanie tradycjiprostotęsurowośćCałokształt obyczajów i kultury szlacheckiej to sarmatyzm (pytanie 6).Stąd typowe dla literatury barokowej dwa wzory kultury: ziemiański (W.Potocki, J.Ch.Pasek, Z.Morsztyn) i dworski (J.A.Morsztyn, D.Naborowski).Kulturę ziemiańską inspirowała tradycja renesansowej „wsi spokojnej”.Cechował ją kult ojczystych pamiątek, zbliżała się też do kultury ludu, jego muzyki, pieśni, obrzędów, obyczajów.Oba wzory często wzajemnie przenikały się.Zasługą szlachciców, którzy włożyli wkład w rozwój kultury było pisanie pamiętników, diariuszy.Jednak szlachta nie była zainteresowana „zawodowym” uprawianiem kultury umysłowej.Do nauki lgnęli mieszczanie.Kościół miał niemały wkład w tworzenie życia kulturalnego, ale również je ograniczał.Nawiązywał do średniowiecza (popularność hagiografii, np.„Żywoty świętych” P.Skargi).Postulował wierność Pismu świętemu i odrzucenie historii pozabiblijnych.W centrum zainteresowania znalazły się narodowe przekłady Biblii, sztuka i program edukacji szkolnej.Rzeźba i malarstwo miały kształcić nieuczony, prosty lud i utwierdzać go w wierze.Synteza architektury, malarstwa i rzeźby w budowlach sakralnych (tzw.barok jezuicki) pozwalała szerzej zapoznać wiernych z bogactwem barokowego dorobku.Kościół dbał o obyczajowość i skromność, z czego zrodziły się różne ograniczenia dla sztuki i literatury.W nauczaniu szkolnym wyrzucano „bezwstydne” pogańskie księgi starożytne, bądź cenzurowano je.Kultywowano jednak ozdobność mowy łacińskiej.Wiele ówczesnych utworów nie zostało wydrukowanych.Barok określany jest mianem epoki rękopisu.Utwory nie były drukowane, ponieważ miały charakter osobisty.Przyczyną tego stanu był również katastrofalny upadek piśmiennictwa w późnej fazie baroku.Wynalazek druku przestał być użyteczny, gdyż nie mogli posługiwać się nim wszyscy.Obawiając się represji niedrukowano wielu wartościowych utworów.Pozostawały w rękopisach.Z kolei rozpowszechnianie tekstów „prawomyślnych” , szczególnie dewocyjnych, powodowało obniżanie ogólnego poziomu literatury i utwierdzało płytką, powierzchowną pobożność.Późna faza baroku (lata 80-te XVII w.- lata 30-te XVIII w.) , zwłaszcza tzw.czasy saskie, objawiła niemal katastrofalny upadek piśmiennictwa.Barok jako epoka rękopisuXVII stulecie sprzyjało rozwojowi sztuki wspomnieniowej, która również wpłynęła na rozwój kultury baroku.Niektóre odmiany tej sztuki, np.list, znane były już w starożytności, jednak dopiero w baroku przybrały szerszą skalę, niektóre miały kunsztowny styl, zaczęły się liczyć jako dzieła literackie.Listy Sobieskiego do Marysieńki są wybitnym okazem sztuki epistolarnej (łac.epistoła - „list”).Nadawca wykorzystał w nich styl baroku dworskiego, używa francuskich wyrażeń.Styl obrazowy, kwiecisty.Wymiana listów, korespondencja, ma liczne odmiany w zależności od przeznaczenia listu i stosunku łączącego autora z adresatem lub adresatami, co wpływa na osobisty, intymny bądź otwarty charakter listu.Formę listu wykorzystuje się także w literaturze pięknej np.do tworzenia tzw.listów dedykacyjnych albo powieści epistolarnych, których poszczególne rozdziały są wymianą korespondencji między bohaterami [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl matkasanepid.xlx.pl
.A.Morsztyna1650 „Satyry” K.Opalińskiegorozkwit baroku w architekturze: liczne kościoły i pałace1661 „Lutnia” J.A.Morsztyna1661 „Merkuriusz Polski”1662 wystawienie „Cyda” w Warszawie1670 „Wojna chocimska” W.Potockiego1691- 95 „Pamiętniki” J.Ch.Paska1695 „Psalmodia polska” W.KochowskiegoŚwiat1600- 1650 rozwój filozofii F.Bacon (Anglia), B.Pascal (Francja), B.Spinoza (Holandia)rozwój nauk ścisłych: Galileusz, Newtonmarinizm w poezji włoskiejrozkwit literatury hiszpańskiej: M.Cervantesrozkwit malarstwa holenderskiego (Rembrant), flamandzkiego (Rubens)1650- 1700 Klasycyzm francuski:P.Corneille, Molier, N.Boileau, J.La FontaineW Rzeczypospolitej uderzało zróżnicowanie religijne, a przede wszystkim społeczne- pomiędzy szlachtą a chłopami.Podział istniał również wewnątrz stanu szlacheckiego.Opozycja magnaci- szlachta ujawniała się w kulturze i obyczajach.Potężne dwory:ulegały wpływom zagranicypropagowały nienarodową, elitarną kulturęprzejmowały wzory francuskieProsta szlachta ceniła sobie:rodzimośćposzanowanie tradycjiprostotęsurowośćCałokształt obyczajów i kultury szlacheckiej to sarmatyzm (pytanie 6).Stąd typowe dla literatury barokowej dwa wzory kultury: ziemiański (W.Potocki, J.Ch.Pasek, Z.Morsztyn) i dworski (J.A.Morsztyn, D.Naborowski).Kulturę ziemiańską inspirowała tradycja renesansowej „wsi spokojnej”.Cechował ją kult ojczystych pamiątek, zbliżała się też do kultury ludu, jego muzyki, pieśni, obrzędów, obyczajów.Oba wzory często wzajemnie przenikały się.Zasługą szlachciców, którzy włożyli wkład w rozwój kultury było pisanie pamiętników, diariuszy.Jednak szlachta nie była zainteresowana „zawodowym” uprawianiem kultury umysłowej.Do nauki lgnęli mieszczanie.Kościół miał niemały wkład w tworzenie życia kulturalnego, ale również je ograniczał.Nawiązywał do średniowiecza (popularność hagiografii, np.„Żywoty świętych” P.Skargi).Postulował wierność Pismu świętemu i odrzucenie historii pozabiblijnych.W centrum zainteresowania znalazły się narodowe przekłady Biblii, sztuka i program edukacji szkolnej.Rzeźba i malarstwo miały kształcić nieuczony, prosty lud i utwierdzać go w wierze.Synteza architektury, malarstwa i rzeźby w budowlach sakralnych (tzw.barok jezuicki) pozwalała szerzej zapoznać wiernych z bogactwem barokowego dorobku.Kościół dbał o obyczajowość i skromność, z czego zrodziły się różne ograniczenia dla sztuki i literatury.W nauczaniu szkolnym wyrzucano „bezwstydne” pogańskie księgi starożytne, bądź cenzurowano je.Kultywowano jednak ozdobność mowy łacińskiej.Wiele ówczesnych utworów nie zostało wydrukowanych.Barok określany jest mianem epoki rękopisu.Utwory nie były drukowane, ponieważ miały charakter osobisty.Przyczyną tego stanu był również katastrofalny upadek piśmiennictwa w późnej fazie baroku.Wynalazek druku przestał być użyteczny, gdyż nie mogli posługiwać się nim wszyscy.Obawiając się represji niedrukowano wielu wartościowych utworów.Pozostawały w rękopisach.Z kolei rozpowszechnianie tekstów „prawomyślnych” , szczególnie dewocyjnych, powodowało obniżanie ogólnego poziomu literatury i utwierdzało płytką, powierzchowną pobożność.Późna faza baroku (lata 80-te XVII w.- lata 30-te XVIII w.) , zwłaszcza tzw.czasy saskie, objawiła niemal katastrofalny upadek piśmiennictwa.Barok jako epoka rękopisuXVII stulecie sprzyjało rozwojowi sztuki wspomnieniowej, która również wpłynęła na rozwój kultury baroku.Niektóre odmiany tej sztuki, np.list, znane były już w starożytności, jednak dopiero w baroku przybrały szerszą skalę, niektóre miały kunsztowny styl, zaczęły się liczyć jako dzieła literackie.Listy Sobieskiego do Marysieńki są wybitnym okazem sztuki epistolarnej (łac.epistoła - „list”).Nadawca wykorzystał w nich styl baroku dworskiego, używa francuskich wyrażeń.Styl obrazowy, kwiecisty.Wymiana listów, korespondencja, ma liczne odmiany w zależności od przeznaczenia listu i stosunku łączącego autora z adresatem lub adresatami, co wpływa na osobisty, intymny bądź otwarty charakter listu.Formę listu wykorzystuje się także w literaturze pięknej np.do tworzenia tzw.listów dedykacyjnych albo powieści epistolarnych, których poszczególne rozdziały są wymianą korespondencji między bohaterami [ Pobierz całość w formacie PDF ]