Włóczędzy czasoprzestrzeni Wolski Marcin

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A znamy się od blisko pięćdziesięciu lat.- Ze szkoły? - spytałem.- Słu\yliśmy w jednym pułku u generała Kleeberga - powiedział.- Rozstaliśmy sięostatniego dnia kampanii.Zagarnęli nas Sowieci.Ja zataiłem mój stopień oficerski izwolniony przedostałem się na stronę niemiecką, jego wywiezli na wschód.Cudem ocalał.Podczas weekendu tłumacz, coraz bardziej zdenerwowany, dzwonił do Londynu,potem do Kolonii, wreszcie do Vancouver.Odnalazł nawet w Nowej Szkocji pewną leciwądamę, z którą ongiś łączyła Henryka poufała za\yłość.Niczego się nie dowiedział.Wszelkieślady urywały się w Londynie, gdzie przed trzema dniami HSP odwiedził kolegę zKrólewskiego Towarzystwa Archeologicznego i u niego zanocował.Wspominał mu oplanowanym wyjezdzie do Szwajcarii, miał wykupiony bilet na czwartek.Ale nie stawił sięna pokładzie samolotu.Taksówka zabrała go z rezydencji w St.Albans do City, gdziezamierzał zajrzeć jeszcze do paru antykwariatów.Dalej ślad się urywał.W niedzielę pan Leon był ju\ bliski paniki.Czy\by wiedział o czymś, co przed namizataił? Ani \ona, przemiła pani Margareta, ani córka Sylwia, ani zięć nie byli w stanie gouspokoić.Tłumacz zrezygnował ze śniadania.Odmówił wspólnego spaceru na wzgórze zewspaniałym widokiem na jezioro.Kiedy wróciliśmy, nie było w domu ani jego, ani passata.Tylko cztery słowa na kartce przy telefonie: Wrócę za dwie godziny.Nie wrócił.Jego wózodnaleziono koło północy na bulwarze nieopodal Rathausbr�cke.Siedział przy kierownicymartwy.Zwłoki nie miały \adnych obra\eń.Niczego nie skradziono.Sekcja wykazała, \estary tłumacz zmarł na zawał serca.*Zmieniłem ubranie, umyłem ręce.A mo\e się pomyliłem? Zwil\ając włosy wodąkolońską, powróciłem myślami do Heini, uroczej, o lekko zadartym nosku, z urzekającobłyszczącymi oczyma.Zadzwonił telefon.Podniosłem słuchawkę, przekonany, \e to koledzyhistorycy.- Halo!śadnej odpowiedzi.A gdy powtórzyłem: Halo , usłyszałem ni to sapnięcie, niwestchnienie, a potem połączenie zostało przerwane.Kawał? Pomyłka? Nie podobały mi siętakie głuche telefony.Zadzwoniłem do recepcji, obsługującej równie\ centralkę.- To musiała być rozmowa wewnętrzna.Nie, nikt z miasta nie telefonował do pana.Zrestauracji te\ nie dzwoniono.Dziwne.Po zejściu do kawiarni zastałem całą trójkę przyjaciół w komplecie.A potrzecim piwie zapomniałem o swych rozterkach.Nie pamiętam nazwy polskiej dyskoteki, w której wylądowaliśmy grubo po północy.W ramionach Finki czas się nie liczył, a pieniądze.? Na szczęście płacił Janssen.Miałemmocno w czubie i gdy Heini wymknęła się do toalety, usiadłem cię\ko na krzesełku przybarze.Naprzeciw miałem szybę, po której spływały krople deszczu.Patrzyłem w niąbezmyślnie.I naraz zadr\ałem.Zza okna wpatrywała się we mnie twarz - maska.Pałająceoczy, zapadnięte policzki i wypełnione sczerniałymi pniakami zębów usta.Zamrugałemoczami, zjawa zniknęła.Heini wróciła, a ja usiłowałem zapomnieć o swojej halucynacji.Dopiero nad ranem, przewracając się w swym pokoju, przypomniałem sobie, \e podobniewyglądającego włóczęgę widziałem tego dnia na schodach obok Muzeum Staro\ytności.*Jak wspomniałem, nigdy nie przypuszczałem, \e powrócę do Antybaśni, czy raczejAntybaśnie wrócą do mnie.Teczkę z gotowym maszynopisem przekazałem do wydawnictwa,drugą, z kopią, cisnąłem na pawlacz do rzeczy definitywnie załatwionych, obok dwóch walizkryjących na lepsze czasy Biuletyny Informacyjne z lat siedemdziesiątych i cię\ką zszywkę Tygodnika Solidarność.Sam zająłem się sprawami zgoła innymi, jak choćby Systemowepodstawy represji wobec kadr wojskowych w czasie czystek stalinowskich , do czego jaknajusilniej zachęcał mnie profesor Pęczak, obecnie ostro\ny zwolennik wywabiania białychplam.- Wiecie, kolego - mawiał, zapalając cygaro (pamiątka z kongresu w Hawanie) -musimy się śpieszyć, zanim nas nie ubiegną.ci.wiecie.Narwańcy! To myzapoczątkowaliśmy trudny problem rozliczeń z przeszłością i musimy sami doprowadzićbolesny proces odsiewania zdrowego ziarna od plew do zwycięskiego końca.Skinąłem głową.Wywabianie białych plam, nawet koncesjonowane, wypełniło mi tendziwny rok 1988.Zajęcia uboczne ograniczyłem tylko do niezbędnego zarabiania na \ycie.Kongres w Kolonii miał być krótką przerwą w \mudnej dłubaninie w świe\o udostępnionychnam archiwaliach.Czasami, wieczorem, przed zaśnięciem przypominały mi się słowa HSP okatalizatorze, człowieku, który nieświadomie mógł oddziaływać na moją wyobraznię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki