[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiemy tylko, że i Judasz, i Piotropóznili wspólnie nadejście Wielkiego Dnia. ROZDZIAA DWUDZIESTY DZIEWITYMOC PSAZDAJE się, że w dawnych czasach we wszystkich krajachpołożonych wokół Morza Zródziemnego ukrzyżowanie byłoudziałem obieranego dorocznie Zwiętego Króla: ukrzyżowaniadokonywano w kręgu nieociosanych kamieni na terebincie,dębie, dębie kermesowym, sośnie pistacjowej albo na grana-towcu, w zależności od rozmaitych zwyczajów plemiennych.Podobno praktyki te stosuje się nadal w Północnej Brytaniii w dzikszych częściach Galii: towarzysze Króla przywiązujągo łozą do dębu, przyciętego w kształt litery T; potem przystrajajągo zielonymi gałązkami, koronują cierniową koroną z głogu,chłoszczą go i maltretują w sposób, który aż wstyd opisywać,a w końcu palą go żywcem; tańczą wtedy wokół stosu przebraniw bycze skóry.Ale dusza króla w postaci orła wzbija sięw górę tak jak dusza Herkulesa wzbiła się w górę ze stosuna górze Ojta i staje się nieśmiertelna, podczas gdy ludzie-bykispożywają eucharystycznie jego zwłoki.W Grecji ukrzyżowanieprzetrwało w szczątkowej i żartobliwej formie: co roku obrzucasię tam kamieniami tak zwanego Zielonego Dzeusa w Olimpii.Ale bliższe praktykom Galów zwyczaje zachowały się w AzjiMniejszej, Syrii i Palestynie na przykład wielka syryjskaofiara drzewna w Hierapolis i jej frygijski odpowiednik, którywprowadził w Rzymie cesarz Klaudiusz mniej więcej dwadzieścialat po opisanych tutaj wypadkach.W każdym razie ZwiętegoKróla składa się w ofierze Bogini Matce w imieniu całegoplemienia.524 Pośród Izraelitów w czasach Sędziów Króla krzyżowano coroku w Hebronie, Szilo, Taborze i w innych miejscach; a krzyżTaw, mający kształt litery T, tatuowano jako znak kasty królewskiej na czołach członków klanu, z którego wybierano ZwiętegoKróla.Ten znak kastowy zachował się wśród kenickich plemionJudei i Galilei, a w świętej literaturze hebrajskiej jest o nim mowaw dwóch przeciwstawnych znaczeniach: w Księdze Rodzaju stanowi on znak mordercy Kaina, eponimicznego przodka Kenitów,a w Księdze Ezechiela znak boski, widniejący na czołach wszystkich sprawiedliwych ludzi, mający odróżnić ich od grzesznikóww dniu zemsty Jahwe.Wraz z nastaniem pierwszej dynastii izraelickiej, dynastii Sau-la, zniesiono kanibalizm, a panowanie króla mogło już trwać wiele lat, w corocznej ofierze zaczęto bowiem składać doda, czylizastępcę króla.Zwyczaj ten przetrwał do czasów Dobrego KrólaJozjasza, choć w ostatnim okresie, z wyjątkiem czasu suszy czyinnych klęsk narodowych, jako doda składano w ofierze rocznegobaranka, nie zaś człowieka, tłumacząc to odstępstwo mitem o Abrahamie i Izaaku.Jozjasz zniósł ukrzyżowanie rewidując tekstw Księdze Powtórzonego Prawa i wprowadzając zapis głoszący,że człowiek ukrzyżowany nie jest błogosławiony, lecz przeklęty.Kiedy zasada ta, przypisywana Mojżeszowi, została przyjęta jakozasada wynikająca z boskiego zalecenia, zaczęto ją stosować jakośrodek mający zniechęcać do przestępstwa: ciało człowieka,którego ukamienowano za bluznierstwo lub jakąś inną potwornąnikczemność, wieszano po śmierci na krzyżu w kształcie Taw,żeby zostało przeklęte i żeby nie można było mu sprawić przyzwoitego pochówku.-Wśród innych narodów Zwięty Król mógł także uniknąćukrzyżowania pod warunkiem, że znalazł sobie doda; z początkuofiarą był jego syn albo siostrzeniec ze strony matki, którym królczasowo przekazywał insygnia władzy co tłumaczy legendęo ofierze, jaką Dzeus złożył z Dionizosa ale pózniejpoświęcano również dalszych krewnych, a jeszcze pózniej jeńcówpochodzących z królewskich rodów; kiedy zaś w czasach pokoju525 trudno było o królewskich więzniów, krzyżowano jeńcówniższych rangą, a potem nawet zwykłych przestępców.Ukrzyżowanie stało się więc po prostu karą za przestępstwo, tak jak dziś;jednak pewne elementy tradycyjnego obrzędu trwają nawetwtedy, kiedy dawno już zapomniano o ich świętym pochodzeniu.Wśród Rzymian okulawią się na przykład wiszącą na krzyżuofiarę ponieważ Zwięty Król był pierwotnie kulawy, jegozastępca także powinien zostać okulawiony.Trudno stwierdzić,ile w rzymskim rytuale jest pochodzenia miejscowego, a ilekananejskiego; albowiem dawni Rzymianie używali krzyżaw kształcie X, lecz podczas wojny przeciw Hanibalowi przejęliobecny krzyż w kształcie T od Kartagińczyków, którzy sąz pochodzenia Kananejczykami.Tak czy inaczej jest naderparadoksalne, że ukrzyżowanie, które w Palestynie stanowiłoniegdyś magiczny sposób uzyskania nieśmiertelności, %7łydzi traktowali teraz jako karę za zbrodnie, niszczącą także ich dusze,dlatego też Rzymianie stosowali ją jako środek zastraszaniaprzeciwników politycznych; a paradoksalne jest również i to, żeJezus jako dawny Zwięty Król, pomimo odrzucenia KrólowejNiebios i wszystkiego, co do niej należy, pomimo niezwykłychwysiłków, aby uniknąć losu, wyznaczonego przez jego urodzeniei małżeństwo a można by rzec, że właśnie wskutek tychwysiłków miał zyskać nieśmiertelność zgodnie z tym prastarymobyczajem.Jezusa, wciąż odzianego w królewski strój, zaprowadzono docytadeli Heroda, Wieży Fazaela, zamienionej obecnie na rzymskie koszary.Tam rozebrano go do naga i na początek ubiczowano, albowiem chłosta stanowi nieodłączną część ukrzyżowania.Pełniący służbę kapitan bił go bezlitośnie giętkim batem z winorośli, aż w końcu zmęczył się i przestał.Wtedy skrwawionegoi posiniaczonego Jezusa oddał w ręce prostych żołnierzy, którzyubrali go znowu i chcieli zmusić, by zagrał w Zgadnij, kto cięuderzył" oraz w okrutną grę Zwięta Majowego, zwaną Króli dworzanie", do której przystroili go w diadem z ciernistej akacji;526 ale Jezus nie dostarczył im dobrej zabawy, i po mniej więcej półgodzinie puścili go i zaczęli grać w kości.W wyborze diademu tkwiła głęboka, poetycka ironia, ponieważ w En-Kadesz boski głos przemawiał do Mojżesza z krzakuakacji; z drewna akacjowego zbudowana była arka Noego, arkaMojżesza, arka Ormianina Ksyzustrusa i arka egipskiego Ozyrysa.Na całym Bliskim Wschodzie drzewo to poświęcone jest Boskiej Matce o wielu imionach i jej Boskiemu Synowi o wielu imionach; kwiaty akacji są białe i czyste, jej kolce ostre, a jej drewnoodporne na niszczycielskie działanie wody.Kapitan żandarmerii dowodzący grupą egzekucyjną był litościwym człowiekiem.Powiedział żołnierzom tak: Macie rozkaz drwić i wyśmiewać więzniów, wyprowadzanych z miasta [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl matkasanepid.xlx.pl
.Wiemy tylko, że i Judasz, i Piotropóznili wspólnie nadejście Wielkiego Dnia. ROZDZIAA DWUDZIESTY DZIEWITYMOC PSAZDAJE się, że w dawnych czasach we wszystkich krajachpołożonych wokół Morza Zródziemnego ukrzyżowanie byłoudziałem obieranego dorocznie Zwiętego Króla: ukrzyżowaniadokonywano w kręgu nieociosanych kamieni na terebincie,dębie, dębie kermesowym, sośnie pistacjowej albo na grana-towcu, w zależności od rozmaitych zwyczajów plemiennych.Podobno praktyki te stosuje się nadal w Północnej Brytaniii w dzikszych częściach Galii: towarzysze Króla przywiązujągo łozą do dębu, przyciętego w kształt litery T; potem przystrajajągo zielonymi gałązkami, koronują cierniową koroną z głogu,chłoszczą go i maltretują w sposób, który aż wstyd opisywać,a w końcu palą go żywcem; tańczą wtedy wokół stosu przebraniw bycze skóry.Ale dusza króla w postaci orła wzbija sięw górę tak jak dusza Herkulesa wzbiła się w górę ze stosuna górze Ojta i staje się nieśmiertelna, podczas gdy ludzie-bykispożywają eucharystycznie jego zwłoki.W Grecji ukrzyżowanieprzetrwało w szczątkowej i żartobliwej formie: co roku obrzucasię tam kamieniami tak zwanego Zielonego Dzeusa w Olimpii.Ale bliższe praktykom Galów zwyczaje zachowały się w AzjiMniejszej, Syrii i Palestynie na przykład wielka syryjskaofiara drzewna w Hierapolis i jej frygijski odpowiednik, którywprowadził w Rzymie cesarz Klaudiusz mniej więcej dwadzieścialat po opisanych tutaj wypadkach.W każdym razie ZwiętegoKróla składa się w ofierze Bogini Matce w imieniu całegoplemienia.524 Pośród Izraelitów w czasach Sędziów Króla krzyżowano coroku w Hebronie, Szilo, Taborze i w innych miejscach; a krzyżTaw, mający kształt litery T, tatuowano jako znak kasty królewskiej na czołach członków klanu, z którego wybierano ZwiętegoKróla.Ten znak kastowy zachował się wśród kenickich plemionJudei i Galilei, a w świętej literaturze hebrajskiej jest o nim mowaw dwóch przeciwstawnych znaczeniach: w Księdze Rodzaju stanowi on znak mordercy Kaina, eponimicznego przodka Kenitów,a w Księdze Ezechiela znak boski, widniejący na czołach wszystkich sprawiedliwych ludzi, mający odróżnić ich od grzesznikóww dniu zemsty Jahwe.Wraz z nastaniem pierwszej dynastii izraelickiej, dynastii Sau-la, zniesiono kanibalizm, a panowanie króla mogło już trwać wiele lat, w corocznej ofierze zaczęto bowiem składać doda, czylizastępcę króla.Zwyczaj ten przetrwał do czasów Dobrego KrólaJozjasza, choć w ostatnim okresie, z wyjątkiem czasu suszy czyinnych klęsk narodowych, jako doda składano w ofierze rocznegobaranka, nie zaś człowieka, tłumacząc to odstępstwo mitem o Abrahamie i Izaaku.Jozjasz zniósł ukrzyżowanie rewidując tekstw Księdze Powtórzonego Prawa i wprowadzając zapis głoszący,że człowiek ukrzyżowany nie jest błogosławiony, lecz przeklęty.Kiedy zasada ta, przypisywana Mojżeszowi, została przyjęta jakozasada wynikająca z boskiego zalecenia, zaczęto ją stosować jakośrodek mający zniechęcać do przestępstwa: ciało człowieka,którego ukamienowano za bluznierstwo lub jakąś inną potwornąnikczemność, wieszano po śmierci na krzyżu w kształcie Taw,żeby zostało przeklęte i żeby nie można było mu sprawić przyzwoitego pochówku.-Wśród innych narodów Zwięty Król mógł także uniknąćukrzyżowania pod warunkiem, że znalazł sobie doda; z początkuofiarą był jego syn albo siostrzeniec ze strony matki, którym królczasowo przekazywał insygnia władzy co tłumaczy legendęo ofierze, jaką Dzeus złożył z Dionizosa ale pózniejpoświęcano również dalszych krewnych, a jeszcze pózniej jeńcówpochodzących z królewskich rodów; kiedy zaś w czasach pokoju525 trudno było o królewskich więzniów, krzyżowano jeńcówniższych rangą, a potem nawet zwykłych przestępców.Ukrzyżowanie stało się więc po prostu karą za przestępstwo, tak jak dziś;jednak pewne elementy tradycyjnego obrzędu trwają nawetwtedy, kiedy dawno już zapomniano o ich świętym pochodzeniu.Wśród Rzymian okulawią się na przykład wiszącą na krzyżuofiarę ponieważ Zwięty Król był pierwotnie kulawy, jegozastępca także powinien zostać okulawiony.Trudno stwierdzić,ile w rzymskim rytuale jest pochodzenia miejscowego, a ilekananejskiego; albowiem dawni Rzymianie używali krzyżaw kształcie X, lecz podczas wojny przeciw Hanibalowi przejęliobecny krzyż w kształcie T od Kartagińczyków, którzy sąz pochodzenia Kananejczykami.Tak czy inaczej jest naderparadoksalne, że ukrzyżowanie, które w Palestynie stanowiłoniegdyś magiczny sposób uzyskania nieśmiertelności, %7łydzi traktowali teraz jako karę za zbrodnie, niszczącą także ich dusze,dlatego też Rzymianie stosowali ją jako środek zastraszaniaprzeciwników politycznych; a paradoksalne jest również i to, żeJezus jako dawny Zwięty Król, pomimo odrzucenia KrólowejNiebios i wszystkiego, co do niej należy, pomimo niezwykłychwysiłków, aby uniknąć losu, wyznaczonego przez jego urodzeniei małżeństwo a można by rzec, że właśnie wskutek tychwysiłków miał zyskać nieśmiertelność zgodnie z tym prastarymobyczajem.Jezusa, wciąż odzianego w królewski strój, zaprowadzono docytadeli Heroda, Wieży Fazaela, zamienionej obecnie na rzymskie koszary.Tam rozebrano go do naga i na początek ubiczowano, albowiem chłosta stanowi nieodłączną część ukrzyżowania.Pełniący służbę kapitan bił go bezlitośnie giętkim batem z winorośli, aż w końcu zmęczył się i przestał.Wtedy skrwawionegoi posiniaczonego Jezusa oddał w ręce prostych żołnierzy, którzyubrali go znowu i chcieli zmusić, by zagrał w Zgadnij, kto cięuderzył" oraz w okrutną grę Zwięta Majowego, zwaną Króli dworzanie", do której przystroili go w diadem z ciernistej akacji;526 ale Jezus nie dostarczył im dobrej zabawy, i po mniej więcej półgodzinie puścili go i zaczęli grać w kości.W wyborze diademu tkwiła głęboka, poetycka ironia, ponieważ w En-Kadesz boski głos przemawiał do Mojżesza z krzakuakacji; z drewna akacjowego zbudowana była arka Noego, arkaMojżesza, arka Ormianina Ksyzustrusa i arka egipskiego Ozyrysa.Na całym Bliskim Wschodzie drzewo to poświęcone jest Boskiej Matce o wielu imionach i jej Boskiemu Synowi o wielu imionach; kwiaty akacji są białe i czyste, jej kolce ostre, a jej drewnoodporne na niszczycielskie działanie wody.Kapitan żandarmerii dowodzący grupą egzekucyjną był litościwym człowiekiem.Powiedział żołnierzom tak: Macie rozkaz drwić i wyśmiewać więzniów, wyprowadzanych z miasta [ Pobierz całość w formacie PDF ]