[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tworzenie się różnych triad trzyosobowych systemów relacji możewynikać zarówno z walki rodziców o przejęcie władzy i odpowiedzialności,jak też z chęci przekazania dominującej roli dzieciom lub innym osobom (np.dziadkom), a także z powodu ukształtowanej w rodzinie podwójnej, niespójnejhierarchii (np.gdy zachowania jednego partnera równoważą władzę drugiegoz nich).Mogą one obejmować rodziców i dziecko, albo jednego z rodziców,dziecko i na przykład dziadka lub babcię.Ich zadaniem jest kompensowanie(zmniejszanie, równoważenie) napięcia pojawiającego się między dwomaosobami, poprzez włączenie osoby trzeciej (Józefik, 1999).Nie należy przez to rozumieć, iż triady są zjawiskiem znamionującympatologię.Często bowiem, i to nie tylko w rodzinach lecz także we wszystkichinterpersonalnych systemach, mogą przyczyniać się do wzmacniania struktury,tworzenia się współpracujących czy dopełniających się koalicji.O patologicznej triadzie nota bene najbardziej zajmującej terapeutówstrategicznych można mówić dopiero wówczas, gdy dochodzi do jej usztywnienia .Typowym przykładem sztywnej triady jest trójkąt obejmującyzbytnio ingerującą (uwikłaną) w sprawy dziecka matkę, dzieckoi przyjmującego rolę autsajdera (osoby niewłączającej się w sprawy rodzinne)ojca.W modelu strategicznym ważne jest ustalenie mechanizmów wikłania(włączania) dziecka w konflikty między rodzicami, a także obserwowanie, jakono radzi sobie z narzuconą mu rolą w triadzie.Nie sposób zatem właściwierozpoznać istnienie, strukturę oraz dynamikę takiego trójkąta w sytuacji, gdyw sesji nie biorą udziału dzieci.Za koniecznością włączania dzieci do terapii rodziny przemawia takżefakt, iż praktycznie w każdej rodzinie może dochodzić do tworzenia się różnychtriad.W szczególności dotyczy to rodzin wielodzietnych, w których pojawiająsię dodatkowo triady między rodzeństwem.Zdarza się tak, że dwoje starszychbraci zawiązuje koalicję skierowaną przeciwko młodszej siostrze.Możliwościjest tu wiele.Kryterium powstawania dziecięcych trójkątów może być wiek(kolejność urodzenia się), płeć, stopień rozwoju fizycznego, stosunekemocjonalny i uczuciowy rodziców do poszczególnych dzieci, jak równieżwzajemne sympatie i antypatie.Często właśnie zazdrość o rodzicielskieuczucia, tkwienie w przekonaniu (nieraz zbyt subiektywnym), iż któreśz rodzeństwa jest faworyzowane przez matkę czy ojca, albo obojgajednocześnie, staje się ostatecznym argumentem powstania sztywnej triady;79 trzyosobowego systemu relacji, w której rzekomo odrzucana dwójkarodzeństwa tworzy związek nastawiony opozycyjnie wobec trzeciegoz rodzeństwa, w ich mniemaniu mającego specjalne względy.Trzecim, oprócz omówionych już powielanych sekwencji zachowań oraztriad i hierarchii w rodzinie, aspektem życia rodzinnego zajmującychterapeutów strategicznych jest cykl życia rodzinnego.Według J.Haleya (1995) jednego z prekursorów modelu strategicznego ogół rozwojowych wydarzeń,takich jak: okres zalotów, zawarcie związku małżeńskiego, przyjście naświat kolejnych dzieci, ich dorastanie i odejście z domu (rozstawanie sięz dziećmi), wymaga coraz to innych sposobów komunikowania się;zasadniczych przewartościowań w relacjach interpersonalnych.W rodzinachpoprawnie funkcjonujących ów proces ewolucji, rozwoju rodziny w czasieprzebiega bez większych zakłóceń, w sposób naturalny.Gdy z kolei rodzina niepotrafi odpowiednio rozwiązywać trudności wynikających z przechodzeniaprzez poszczególne etapy cyklu życia rodzinnego, to popada w impas.Nieumiejąc przystosować się do wciąż pojawiających się nieuchronnych zmian,bezradnie zmagając się z nowymi wyzwaniami staje się z czasem rodzinądysfunkcjonalną.Wśród wspomnianych wyżej wielu rozwojowych wydarzeń wyjątkowąwagę przywiązuje się okresowi dorastania dzieci, a więc fazie, w którejdochodzi do przekształcania charakteru młodej osoby.Ujawniane w tym czasiezaburzenia w zachowaniu są traktowane jako przejaw braku samoakceptacjilub zaniżonej bądz zawyżonej samooceny (Birch, Malim, Brągiel, 1998).Zwykle dotyczy to niezadowolenia z wyglądu zewnętrznego (przesadnewyolbrzymianie małych defektów fizycznych, przypisywanie sobie ujemnychcech związanych z wagą ciała, z wielkością nosa, układem ust, sylwetką itp.),popadania w nadmierny krytycyzm, w różnego rodzaju konflikty (z powoduróżnicy zdań, poglądów, przekonań religijnych lub politycznych itp.)z najbliższymi i osobami ze środowiska zewnętrznego (pozarodzinnego)(Oleszkowicz, 1995).Pożywką dla potęgowania tego typu zachowań jest właśniedysfunkcjonalność rodziny wynikająca z niezdolności rozwiązywaniakryzysów, różnych trudności pojawiających się w procesie naturalnego rozwojurodziny; w czasie przechodzenia przez poszczególne fazy cyklu życia rodziny.O ile dzieci z rodzin dobrze radzących sobie z tymi cyklami zwykle wychodząobronną ręką ze znamiennego dla okresu adolescencji kryzysu dojrzewania,o tyle w rodzinach zaburzonych (dysfunkcjonalnych) może u nich dochodzić dorozwoju zachowań patologicznych [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl matkasanepid.xlx.pl
.Tworzenie się różnych triad trzyosobowych systemów relacji możewynikać zarówno z walki rodziców o przejęcie władzy i odpowiedzialności,jak też z chęci przekazania dominującej roli dzieciom lub innym osobom (np.dziadkom), a także z powodu ukształtowanej w rodzinie podwójnej, niespójnejhierarchii (np.gdy zachowania jednego partnera równoważą władzę drugiegoz nich).Mogą one obejmować rodziców i dziecko, albo jednego z rodziców,dziecko i na przykład dziadka lub babcię.Ich zadaniem jest kompensowanie(zmniejszanie, równoważenie) napięcia pojawiającego się między dwomaosobami, poprzez włączenie osoby trzeciej (Józefik, 1999).Nie należy przez to rozumieć, iż triady są zjawiskiem znamionującympatologię.Często bowiem, i to nie tylko w rodzinach lecz także we wszystkichinterpersonalnych systemach, mogą przyczyniać się do wzmacniania struktury,tworzenia się współpracujących czy dopełniających się koalicji.O patologicznej triadzie nota bene najbardziej zajmującej terapeutówstrategicznych można mówić dopiero wówczas, gdy dochodzi do jej usztywnienia .Typowym przykładem sztywnej triady jest trójkąt obejmującyzbytnio ingerującą (uwikłaną) w sprawy dziecka matkę, dzieckoi przyjmującego rolę autsajdera (osoby niewłączającej się w sprawy rodzinne)ojca.W modelu strategicznym ważne jest ustalenie mechanizmów wikłania(włączania) dziecka w konflikty między rodzicami, a także obserwowanie, jakono radzi sobie z narzuconą mu rolą w triadzie.Nie sposób zatem właściwierozpoznać istnienie, strukturę oraz dynamikę takiego trójkąta w sytuacji, gdyw sesji nie biorą udziału dzieci.Za koniecznością włączania dzieci do terapii rodziny przemawia takżefakt, iż praktycznie w każdej rodzinie może dochodzić do tworzenia się różnychtriad.W szczególności dotyczy to rodzin wielodzietnych, w których pojawiająsię dodatkowo triady między rodzeństwem.Zdarza się tak, że dwoje starszychbraci zawiązuje koalicję skierowaną przeciwko młodszej siostrze.Możliwościjest tu wiele.Kryterium powstawania dziecięcych trójkątów może być wiek(kolejność urodzenia się), płeć, stopień rozwoju fizycznego, stosunekemocjonalny i uczuciowy rodziców do poszczególnych dzieci, jak równieżwzajemne sympatie i antypatie.Często właśnie zazdrość o rodzicielskieuczucia, tkwienie w przekonaniu (nieraz zbyt subiektywnym), iż któreśz rodzeństwa jest faworyzowane przez matkę czy ojca, albo obojgajednocześnie, staje się ostatecznym argumentem powstania sztywnej triady;79 trzyosobowego systemu relacji, w której rzekomo odrzucana dwójkarodzeństwa tworzy związek nastawiony opozycyjnie wobec trzeciegoz rodzeństwa, w ich mniemaniu mającego specjalne względy.Trzecim, oprócz omówionych już powielanych sekwencji zachowań oraztriad i hierarchii w rodzinie, aspektem życia rodzinnego zajmującychterapeutów strategicznych jest cykl życia rodzinnego.Według J.Haleya (1995) jednego z prekursorów modelu strategicznego ogół rozwojowych wydarzeń,takich jak: okres zalotów, zawarcie związku małżeńskiego, przyjście naświat kolejnych dzieci, ich dorastanie i odejście z domu (rozstawanie sięz dziećmi), wymaga coraz to innych sposobów komunikowania się;zasadniczych przewartościowań w relacjach interpersonalnych.W rodzinachpoprawnie funkcjonujących ów proces ewolucji, rozwoju rodziny w czasieprzebiega bez większych zakłóceń, w sposób naturalny.Gdy z kolei rodzina niepotrafi odpowiednio rozwiązywać trudności wynikających z przechodzeniaprzez poszczególne etapy cyklu życia rodzinnego, to popada w impas.Nieumiejąc przystosować się do wciąż pojawiających się nieuchronnych zmian,bezradnie zmagając się z nowymi wyzwaniami staje się z czasem rodzinądysfunkcjonalną.Wśród wspomnianych wyżej wielu rozwojowych wydarzeń wyjątkowąwagę przywiązuje się okresowi dorastania dzieci, a więc fazie, w którejdochodzi do przekształcania charakteru młodej osoby.Ujawniane w tym czasiezaburzenia w zachowaniu są traktowane jako przejaw braku samoakceptacjilub zaniżonej bądz zawyżonej samooceny (Birch, Malim, Brągiel, 1998).Zwykle dotyczy to niezadowolenia z wyglądu zewnętrznego (przesadnewyolbrzymianie małych defektów fizycznych, przypisywanie sobie ujemnychcech związanych z wagą ciała, z wielkością nosa, układem ust, sylwetką itp.),popadania w nadmierny krytycyzm, w różnego rodzaju konflikty (z powoduróżnicy zdań, poglądów, przekonań religijnych lub politycznych itp.)z najbliższymi i osobami ze środowiska zewnętrznego (pozarodzinnego)(Oleszkowicz, 1995).Pożywką dla potęgowania tego typu zachowań jest właśniedysfunkcjonalność rodziny wynikająca z niezdolności rozwiązywaniakryzysów, różnych trudności pojawiających się w procesie naturalnego rozwojurodziny; w czasie przechodzenia przez poszczególne fazy cyklu życia rodziny.O ile dzieci z rodzin dobrze radzących sobie z tymi cyklami zwykle wychodząobronną ręką ze znamiennego dla okresu adolescencji kryzysu dojrzewania,o tyle w rodzinach zaburzonych (dysfunkcjonalnych) może u nich dochodzić dorozwoju zachowań patologicznych [ Pobierz całość w formacie PDF ]