Przebudzenie Kerrigan Kate

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Od lat do niego nie zaglądałam, od czasunarodzin Grace, ale wiedziałam, że tam jest.Wróciłam na dół ipodałam je Melissie. To jest rzecz, której najbardziej żałuję, choć nauczyłam się z tymżyć. Mówiąc to, uświadomiłam sobie, że wcale nie nauczyłam siężyć z myślą o adopcji Michaela.Nauczyłam się zapominać, a terazrozumiałam, że to nie to samo. Mówię ci o tym, bo chcę, żebyświedziała, co mogła przeżywać twoja mama.Wtedy były zupełnie inneczasy.Melissa uśmiechała się przez łzy.Wstała i serdecznie mnie uścisnęła.Myślę, że obie doskonale zdawałyśmy sobie sprawę, że opowiedziałamo Michaelu nie po to, żeby pomóc Melissie, ale zrzucić ciężar z serca.Tamtej nocy nie spałam.Nawiedzały mnie duchy; przez lata chowałam na dnie serca miłość doMichaela w zamkniętej przegródce, a wyznanie prawdy otworzyło ją,uwalniając niewysłowiony żal i wstyd.Obsesja skrywana przez całedorosłe życie wciąż istniała.Gdzie jest teraz? Jak wygląda? Kim są jego rodzice? Jak gonazywają? Zgasiłam światło i położyłam się, ale w mojej głowiekrążyły pytania, obrazy pozbawionego twarzy niemowlęcia, chłopca,mężczyzny.Moja miłość do Michaela rosła razem z nim, tylko że niewiedziałam, gdzie jest, jak wygląda, żyje czy umarł.Rano nie byłam w stanie pójść do pracy, więc zadzwoniłam ipowiedziałam, że jestem chora.Oglądałam telewizję, przeskakując zkanału na kanał, jeśli prezenterzy wiadomości, eksperci odogrodnictwa i aktorzy z mydlanych oper stawali się moim synem.Nakoniec dnia wiedziałam, że będę musiała znalezć sposób na stłumienietych uczuć, w przeciwnym razie oszaleję.Sangeeta wpadła w drodze zpracy do domu, żeby sprawdzić, jak się czuję, i podzielić się ze mnąnajświeższymi plotkami. Mój Boże, Eileen, wyglądasz okropnie.Straciłam całądotychczasową zdolność do ukrywaniauczuć.Czułam się bezbronna i krucha, na widok mojej dobrejprzyjaciółki zaniosłam się szlochem.Opowiedziałam Sangeecie wszystko, nie mogłam się powstrzymać.Zciskała moją dłoń na znak, że mnie nie osądza.Zwietnie rozumiała,jak to jest, kiedy człowiek coś poświęca. Co powinnam zrobić, Sangeeto? Tracę rozum. Może powinnaś spróbować go odszukać? Nie.Powiedziałam to tak gwałtownie i tak zdecydowanie, że samą siebiewstrząsnęłam.Mówiąc to jedno słowo w czasie krótszym od sekundy,czułam całkowitą pewność.Nie chodziło o to, że postąpiłam słusznie,oddając syna, że mogłabym znowu ukryć miłość do niego w pustejjaskini w moim sercu, ale po prostu o to, że w żaden sposób nie mogęzmienić przeszłości.Przeżył swoje życie z inną rodziną, złą albo dobrą.To, że nie stanowiłam części jego życia, było krzyżem, który jamusiałam nieść, nie on.W następnych tygodniach dowiedziałam się od Melissy, że odnalazłamatkę poprzez Catholic Society, organizację, która załatwiała takżeadopcję Michaela.Zwróciłam się do biura, wpisałam nazwisko dorejestru i powiedziałam, że będę chętnie współpracować, jeśli Michaelkiedykolwiek zechce się ze mną skontaktować.Melissa opowiedziała mi o spotkaniu ze swoją biologiczną matką. Była inna, niż się spodziewałam, Eileen.Zimna, zupełniepozbawiona cech matczynych.W niczym nie przypominała mojejmamy czy ciebie.Nie sądzę, żebym chciała znowu się z nią spotkać. Tak mi przykro. Niepotrzebnie. Głos Melissy brzmiał szczerze i praktycznie.Szczerze mówiąc, myślę, że najlepszą rzeczą, jaka z tej sprawywyniknęła, jest nasza przyjazń.Zgodziłam się z nią.Dzięki Melissie, choć sytuacja była bolesna, wkońcu przestałam ukrywać swój sekret.Nie musiałam już niczego sięwstydzić, nie było żadnych tabu, wreszcie zyskałam wolność, żeby byćprawdziwą sobą w relacjach z przyjaciółmi i kolegami z pracy.Niemusiałam dłużej chronić siebie przed prawdą o swo-jej przeszłości, chociaż wciąż czułam, że muszę chronić przed niąnajbliższą mi osobę, Grace.A sama rana, strata, żal po oddaniu syna cóż, musiałam nauczyćsię z tym żyć, ale we właściwy sposób.Bo teraz wiedziałam, że nigdywięcej nie będę próbowała zapomnieć o Michaelu.Był czymś więcejniż tylko bransoletką identyfikacyjną i metryką w ukrytym pudełku.Był moim synem, nie przy moim boku, ale i tak moim synem.Znałamgo i kochałam, przez kilka krótkich tygodni on także znał mnie ikochał.To nie było dużo, pragnęłabym o wiele więcej, aleprzynajmniej coś.Czasami musimy przyjąć to, co Bóg nam daje, i byćza to wdzięcznym.R O Z D Z I A A D W U D Z I E S T Y � S M YW tygodniach po pokazie mody zaczęłam dostrzegać stopniowepogarszanie się stanu mamy.Myślę, że wcześniej ukrywała to przedemną.Straciła apetyt i miała mniej energii na początku do tego się tosprowadzało.Bywały dni, kiedy Eileen wstawała z łóżka, brałaprysznic, ubierała się i spływała po schodach niczym cud. Dzisiaj czuję się świetnie! oznajmiała i wychodziłyśmy doogrodu na kawę i spacer.Nieoczekiwanie naglącym tonem mówiła: Jestem zmęczona, Grace, wracajmy do domu.I natychmiast szła do swojego pokoju.Kiedy po raz pierwszyzobaczyłam, jak przystaje w połowie schodów, żeby odpocząć,wstrzymałam oddech z przerażenia, potem ujęłam ją pod rękę izaprowadziłam do łóżka.Przez trzy dni powtarzała, że ma ochotę odpocząć w łóżku, więcprzynosiłam jej jedzenie.Zachowywała się jak w czasie pobytu wszpitalu, mówiła o prawdziwym luksusie", klaskała w dłonie zzachwytu i chwaliła: To wygląda smakowicie, jesteś prawdziwym aniołem!Kiedy wracałam po naczynia, jedzenie było rozgrzebane, ale prawienietknięte.Na moje uwagi uśmie-chała się tylko, wpatrzona przed siebie, nie mając ochoty, a może niebędąc w stanie wyjaśnić braku apetytu. Przestałam lubić łososia mówiła. Może spróbowałabymkurczaka?Przez jakiś czas grałyśmy w tę grę polegającą na tym, że kurczak jestza ostry, za mało słony, ziemniaki przegotowane, warzywaniedogotowane.Biegałam po schodach, dogadzając kobiecie, o którejwiedziałam, że w normalnej sytuacji zjadłaby własne ramię, gdybybyła głodna.Obie udawałyśmy, że problemem jest moje gotowanie, anie nowotwór.Pewnego dnia, kiedy wchodziłam po schodach zjajkiem ugotowanym na średnio miękko na lekko przypieczonejpełnoziarnistej grzance bez masła, dotarło to do mnie.Zwiadomośćbyła jak mocny cios prosto w piersi.Odetchnęłam, weszłam do jejpokoju, tacę z jajkiem, którego nie chciała, postawiłam na toaletce iusiadłam na łóżku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki