Ostrowska Ewa Ja, pani wozna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ta druga, gdzie musiały wisieć jej ubrania, pusta.Boże, gdzie ja widziałam takiezacieranie posobie wszelkich śladów?Tylkonie płacz.Przebiegałam pokoje.Choćby szal, choćby koronkowachusteczka, wachlarz, pierścionek, perła z rozerwanego naszyjnika.Nic, niczego.Nigdzie.Jakby Natalii nigdyw tym wielkim,starym domu nie było.Jakbykobieta o imieniu Natalia nieistniała.Otworzyłam drzwi do następnego pokoju.Odszukałamwłącznikświatła.To był pokój syna Oleckiego.Pomimo grubej warstwy kurzu, wydawał się czysty.Pokój pełen miłości: biurko,na którym470leżał otwarty zeszyt,obokksiążka otwarta na stronie dwudziestej piątej.Tapczanik zasłany futrzaną narzutą.Kolorowe poduszkii zasłony.Półki z książkami.Półkiz zabawkami.Kartkaz notesiku na dywanie.Ołówek,który stoczył się z biurka.Oprawione w ramki zdjęcie.Boże, to zdjęcie mojego syna!Długotrwało, zanim pojęłam, że patrzę nachłopca, któryjednak mimo łudzącegopodobieństwa nie był moimsynem.Te same włosy.Te same oczy.Ten samzarys ciemnych brwi.Proste czoło.Leciuteńko zadarty nos nad wypukłymiwargami.Nawet ta jasna plamka na czole.Nawetidentycznieodstające uszy.Skóra zdarta z mego męża.Z ojca megosyna.Jedyna różnica to wiek.Chłopiec na zdjęciu nie wyglądałna więcej niż siedem lat.Gdyby żył, byłby teraz siedemnastoletnim licealistą. Szymkaurodziłam w1997.Natalia swego sześć lat wcześniej.Nie znałam wtedy jeszcze swego drugiego męża.Natalia natomiast tak.Już wiedziałam, z jakiegopowoduOlecki usunął z domuwszystko,co mogłoby muprzypominać zmarłążonę, zostawił natomiast rzeczy chłopca.Nie potrafił jednego: wyrzucićz serca dziecka, które wychowywał w przekonaniu, że jestjegoojcem.Nawet gdy dowiedział się, że nim nie jest.Jużwiedziałam, skąd się wzięła jego miłość do mego syna.Już471. wiedziałam prawie wszystko.Nawet to,że prawdę o zdradzie-\Natalii odkrył po tragicznym wypadku.Tu jesteś.Bogu dzięki.Zajęta myślami, niedosłyszałam kroków Daniela.Zbliżył się domnie blady, z tym swoim smutnym, bezbronnymspojrzeniem.Umieraliśmyz niepokoju.Godziny mijały, a ciebiewciąż nie było.Zastanawialiśmysię, dokąd poszłaś, czemunie wracasz?Dlaczego wyłączyłaśkomórkę?Czy zdajesz sobiesprawę, ile w swoim życiu pogrzebałem nadziei, wiary i miłości?A kiedy wasodnalazłem, nie zniósłbymwięcejstraty.Mamznowu dla kogo żyć,malować.Rozumiesz to?Rozumiesz?Podszedł do mnie blisko.Za blisko.Jego serce wybijałopospieszny rytm lęku.Boże, on sądzi, że jestem jego Natalią,Szymka zaś uważa za swego syna!Wszystkojedno, co sądzi.Jest człowiekiem potrzebującym pocieszenia.Potrafiłam pocieszyć Jgora.Czy uda misię pocieszyć Daniela?Przynajmniejspróbuję.Więc położyłam głowę natym domagającym się pomocysercu.Odszukałam dłonią twarz Daniela.Zcierałam z tejtwarzy łzy, nie wiedząc, czy są to łzy tragiczne,jak łzyIgora,czy łzy szaleńca.Dotykałamwarg, którymi trzy razy mniepocałowałtakdelikatnie, jak spłoszony uczniak napierwszejrandce.Nikt nigdy w taki sposób mnie nie całował.Nawet Igor.Z taką bezmierną czułością.Z taką bezbronną nieśmiałością.Teraz, kiedy wiedziałam na pewno, że mój domniemany wróg,472mój mąż na papierze, jest mężczyzną,na którego od zawszeczekałam,teraz go właśnietraciłam.Zobaczył Szymka po razpierwszy, gdy zawoził mniedo szkoły.Przeżył szok: jegosynnie zginął, żyje!W ten sposób wrócił do przeszłości.Amożetak naprawdę nigdy się z niej nie wynurzył?%7łył fantomamiwspomnień?Aż zamienił je w rzeczywistość?Aledla mnie w jego rzeczywistości miejsca nie było.NieodbioręmuSzymka.Niech go ma, tego swego syna.Niechmójsyn ma swego wujaszka.Pewno z czasemSzymekbędzie nazywał go swym ojcem.Niechnazywa.Memu synowipotrzebny jest tata.Danielowi natomiast potrzebny jestsyn.Piotrusiowi i mama, i tata.Jak to pogodzić?Jakżyćdalej?- Daniel, nie - zaprotestowałam słabo, ponieważ próbowałmnie objąć.Proszę nie.Nie jestem Natalią.Z ustami przy moich ustach zdumionym szeptem zapytał:Kim?Droga moja, kim?- Natalią.Chryste, ona nie żyje.Boże, tynadal niczego nierozumiesz!- Daniel.Rozumiem.Odsunął się ode mnie.Nie rozumiesz.Natalia przestała dlamnie istnieć,kiedy znalazłem jej ostatni, niewysłany do twego męża,miłosnylist.Bo już wówczas byłaś jegożoną.Poraz pierw-475. szyy usłyszałemo tobie w szkole, przeglądając twoje podanieo pracę.Ty wozną?Jakaś komedia, cyrk, czy co?Wyobraziłem sobie ciebiejako wstrętną, prymitywną babę.A zobaczyłem wyniszczoną fizycznie młodą kobietę i wiedziałem natychmiast: ten drań i ciebieskrzywdził.To prawda,prześledziłem twoje życie.Musiałem cię poznać dokładnie,niemal dzień po dniu.Oszalałem w momencie, w którymzobaczyłem sobowtóra swego syna.Wybacz, że nie powiedziałem ci od razu prawdy.Nie mogłem.Targały mnąsprzeczne uczucia.Jednegodnia byłaś dla mnie wszystkim,moją wiarą i nadzieją, drugiego dnia uważałem cię zasłodką idiotkę, a trzeciego niemal nienawidziłem.Poza tym nieułatwiałaś mi zadania, okazując wciążi wciąż, nieodmiennie podejrzliwość, niechęć,traktującmnie jak najgorszegowroga.Dalej nie wiem, kim jestem dla ciebie.Facetem,za którego wyszłaśza mąż, ponieważ inaczejnie było sposobu adoptować Piotrusia?Droga moja.Jeżeli tak jest, zapewniam, że słowa dotrzymam.Natychmiast po adopcjirozwiedziemy się.Ale pozwól mi,pozwól raz jeszcze dosiebie powiedzieć:drogamoja.I przyznaćsię, że toja kupiłem od babci Poli tę łączkę nad Krasówką.Czy pozwoliszmi wyjaśnić, dlaczego to zrobiłem?Zamknęłam oczy.Teraz Daniel ocierał mojełzy.Kupiłem, ponieważ zamarzyło mi sięszczęście.Zamarzyłmi się jasny, przestronny dom.I taki dzień, w którym474pozwoliszdo siebie już zawsze mówić: droga moja.A wtedypoprowadzęciebie i naszego syna dotego domu spełnionych marzeń.- Daniel.Mamy teraz dwóch synów - odpowiedziałam.Koniec.Ewa Ostrowskapoleca:Karolowi Borowieckiemu,właścicielowi luksusowej białejwilli z różanym ogrodem,podrzucane są karteczki-wyroki, karteczki-ostrzeżenia z ręcznie wykaligrafowanymtekstem:PAMITAJ O R�%7łY, które budzą w nim potworny strach.Podczasuroczystej kolacji, w dziwnychokolicznościach, jegomłoda żonazostaje zamordowana.Zledztwo zatacza coraz szersze kręgi.Co stoi u zródełoszustw, szantaży i zbrodni?Czy prokurator Dolecki i kapitan milicji %7łabicki odkryją tajemnicę, którą skrywa w sobie biały domtonący w czerwieniróż, i czy ona okaże się kluczem do rozwiązania zagadkimorderstwa?477.Krystyna SmigielskaTY TO GAUPIA JESTEZpoleca:Irmina ma 29 lat i wielkiego pecha do mężczyzn.Niespotkałajeszcze w swoim życiu nikogo godnego uwagi.Koleżanki nie dają jej spokoju, więc wymyśla historieo swoich romansach.Ale pewnego dnia na jej drodzepojawia się mężczyzna.właściwie to aż trzech mężczyzn.Wprawdzie od przybytku głowa nie boli,ale jak wybraćmiędzy gogusiem, fajtłapą i romantycznympoetą?478poleca:Krystyna ZmigielskaBER%7łERETKABEZ PRZEPISUKrystyna SmigielskaEwa osamotniona i rozczarowana nieudanymzwiązkiem lekarkawraca do rodzinnegomiasta,by spróbować na nowo ułożyć sobie życie.Powrót do domu stajesię dla czterdziestoletniej kobiety powrotem do wspomnień z dzieciństwa idonierozwikłanej od latrodzinnejtajemnicy.Czy będzie także powrotem do "zardzewiałej" miłości?479. \ [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki