Melchior Wankowicz Strzepy epopei

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy poszedłem postawić wartę na dole, usłyszeliśmy skrzyp wozów.To ciągnął ulicą nieskończony tren \ywnościowy, bolszewicy wobeczbli\ania się Niemców ewakuowali Mińsk.Zastąpiliśmy we dwójkę drogę pierwszemu wozowi:- Slezaj.Brodacz posłusznie zlazł z wozu.To\ samo woznice następnychpodwód.- Marsz na stację kolejową.Tam są wasi.śpieszcie, bo jeszcze waszostawią.- Towariszcz - podnoszą się błagalne głosy - daj na drogękonserwów.- Dobra!.I nocy tej wyfasowaliśmy hojne deputaty cofającej się z "polskiegofrontu" bolszewickiej armii.Pozostaliśmy sami, ja i wartownik, z tymistłoczonymi wozami, z licznymi końmi, których nawet nie znaliśmy liczby,wkoło stały piekielne ciemności.To tu to tam, gdzieś z daleka, z ró\nychstron rozlegała się strzelanina.Najbli\sze zaułki tonęły w milczeniui napięta uwaga kazała nasłuchiwać, czy nie nasuwa się atak.Ale niebawemdostano mi dwudziestu ludzi.Całą noc zaje\d\ały auta i nasi chłopcy wynosili naręcze broni.Gdyrozbłysł ranek, miasto było pełne uzbrojonego i umundurowanego (!)\ołnierza polskiego.Ale wszak miasto było równie pełne bolszewików.Liczebność od-działów konsystujących w Mińsku wynosiła 15 tysięcy, nadto dwaeszelony na torze.Obecnie to wszystko zostało zepchnięte na dworzec.Słychać było, \e dowódca frontu, Miasnikow, podą\a z wojskami, abyukorzyć zbuntowany Mińsk.Lada chwila stłoczona na dworcu masamogła oprzytomnieć i wylać się na miasto.55Wówczas związkowiec Mosiewicz przebiera się za pruskiego oberlej-tenanta.Ziomek Zaborski, którego straciłem z oczu, wypływa, nic niegadając, przebrany za niemieckiego podoficera-tłumacza, dwaj skauciprzebierają się za niemieckich \ołnierzy i wszystko to pełnym motorempędzi na dworzec.Nasze patrole otwierają szeroko oczy, jeden z nich nawet strzela.Autowrzyna się w tłum bolszewicki.Oberlejtenant przez tłumacza oznajmia,\e jest delegowany przez dowództwo 83.Dywizji niemieckiej z oznaj-mieniem, \e jeśli w ciągu trzech godzin bolszewicy nie ewakuują Mińska,dworzec zostanie obrócony w perzynę.Jakiś komisarz � yd zwrócił się po niemiecku:- Aber Exellenz wie kónnen wir ohne Zuge fahren?- S'ist mir ganz egal - brzmiała odpowiedz Mosiewicza.- Kónnendie Kerle zu Fuss laufen.*I istotnie - traktem na Bobrujsk pociągnęły wielkie masy bolszewic-kie.W południe wjechała kawaleria niemiecka, którą prowadził hrabiaYork.Asystował jej oddział czterdziestu naszych \ółtych ułanów, którzypod bolszewikami za sprawą swego wodza i pułkownika Wysockiego mieliprzygotowane uniformy i konie.Kapitan Matuszewski, jak zwykle, zachował się z fasonem.PrzyjąłNiemców słowami, \e, jako podkomendny generała Dowbora, na jegorozkaz nie przyjmuje ich z bronią w ręku.Ale przecie\ nie mamy wątpliwości, \e Dowbor pójdzie na ugodę.Istotnie, có\ mo\na było robić, skoro mieliśmy stan wojny z bolszewikami.Walczyć na dwa fronty? Z Korpusem, w którym właściwie walczyłyoddziały ochotnicze? Nale\ało się zewrzeć w sobie, odgrodzić od Niemcówi szybko się dociągnąć do stanu psychicznego, umo\liwiającego walkęZ nimi.Jak przedtem czekaliśmy na pierwsze strzały, tak teraz liczymyna pierwsze wieści z kraju: będzie to najlepsza antyniemiecka propaganda.Nale\y szybko działać, aby nowo tworzącej się formie od razu nadaćstyl.Tak jakoś uło\yło się niepisanym prawem, \e Lechnicki prowadziłsprawy wojskowe, Hubicki - zagraniczne (stosunki), ja - wewnętrzne.Teraz więc Hubicki zostaje w Mińsku, a ja jadę do Bobrujska.Zaraz więcświtaniem tej\e nocy jadę na dworzec dowiedzieć się, czy i kiedy zostajenawiązana łączność.Na dworcu ju\ się kręcą jezdzcy z tzw.Dzikiej Dywizji.Ich dowódcaeks-sier\ant łkajew, przeszedł w czasie walk polsko-bolszewickichw osiemset koni (jakich koni!) do Polaków.Mają w uszach kolczyki, noszączerkieski, papachy i ogromne kind\ały.Uśmiechają się do "sprzymie-- Ale\ ekscelencjo, jak będziemy podró\ować bez pociągu?- To dla mnie obojętne.Mogą łobuzy iść pieszo.56rzeńca" i klepią mnie po ramionach.Pytam łkajewa, jak się czułw minionych walkach.Bardzo sobie chwali walkę pod Jasieniem, bozgwałcił dwunastoletnią � ydówkę, wpadłszy do miasteczka.Cmokaz zachwytem, podnosząc do mnie małe skośne oczki.Niemcy zainstalowali się dopiero na drugi dzień.Gdy po dworcujeszcze pętali się dzicy jezdzcy, w komendanturze stacyjnej ju\ rozło\yłcetelki niemiecki podoficer.- Się sind ein Freiwilliger also?" - zakwalifikował sobie i wydał biletdla mnie i dla \ony.Tak oto, spomiędzy Azji i Nadrenii, wypłynął nasz pierwszy pociąg,idący do Bobruj ska [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki