Mateusz M. Lemberg Mennica

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zza ścian naczepy wciąż dochodziły odgłosyprzewalania się ciał, jakby zamknięto tam zirytowanego byczka.Nagle lufa zmieniła cel, z częściładunkowej wypadł Jacek, osłonił się ręką, poleciał na bok, za nim na równe nogi skoczył potężny jak turTymański, zamortyzował upadek, klęknął, natychmiast zorientował się w sytuacji, w jego dłoni zalśniłoszerokie ostrze noża myśliwskiego, które teraz znajdowało się w okolicach szyi chłopaka.Obaj mieliubranie ubabrane sianem i obornikiem, dyszeli po niedawnej walce, ale w tej chwili to policjant uzyskałprzewagę.Kiedy Getka zmienił cel, Witczak po prostu puścił Suzy, która skoczyła z całym rozpędemtrzydziestokilowego ciała, celując w przyłożone do broni lewe ramię mężczyzny.Ten momentwykorzystał Jacek, złapał Tymańskiego zdrową rękę, w której policjant trzymał nóż, podciął górującegonad nim mężczyznę i wymierzył cios w rozszarpane przez dobermana ramię.Hif zawył z bólu.Witczak nie dał rady zatrzymać Getki, który bronił się kolbą, jednym ciosem odsunął od siebie Zerai psa, po czym wykorzystał chwilę i wskoczył do kabiny ciągnika.Otaczające ich dzwięki ujadaniepsów, porykiwanie krów zdominował warkot silnika o mocy stu pięciu koni mechanicznych.Potężnamachina ruszyła, właściciel bazy wyjechał z łącznika na podwórze i tam przystąpił do wykręcania.Suzybiegła za traktorem.Zero zdążył obejrzeć się na splecione w walce ciała Hifa i Jacka, wstał i pobiegłw stronę dwóch przednich świateł potwora, który właśnie zwrócił w ich stronę swoją paszczę.Silnik ryknął groznie i zwiększył obroty niczym stojący na czerwonych światłach ford mustangprzygotowujący się do nielegalnego wyścigu.Witczak zdążył dobiec, wskoczyć na metalowy stopieńi złapać się klamki w drzwiach, zanim potwór ruszył.Otworzył kabinę, złapał kierownicę i skręcił dosiebie, rozpędzony pojazd ominął zwartych w walce mężczyzn i wbił się w bok naczepy.Zero zdołałjeszcze dostrzec krzywy uśmiech na twarzy kierowcy i poczuł silne uderzenie w szczękę.Zachwiał się,zabrakło mu dobrego punktu zaczepienia i wyleciał z kabiny.Usłyszał z wnętrza skrzyni biegów szczękprzekładni, traktor wycofał, zatrzymał się w środku łącznika, w którym jeszcze niedawno stał.Terazprzygotowywał się do powtórzenia manewru.Zero, leżąc na plecach, z bólem przeszywającym całeciało, zorientował się, że Getka celował w metalową skrzynię podwieszoną między kołami w podwoziutira.Zrozumiał.Jego domysły potwierdził Starzec, który nagle objawił się tuż obok i wskazał na skrzynię. Mała tam jest! krzyczał.Witczak podciągnął nogi, przewrócił się na brzuch i wstał, podpierając się rękami.W tym czasietraktor znowu ruszył.Zero chwycił się pierwszego schodka, nie zdołał się jednak podciągnąć, nogamiszorował po żwirze, bezwładny jak wkręcona w koła szmaciana lalka.Przód ciągnika zgiął skraj skrzyni,a Getka znów wrzucił wsteczny, dając Witczakowi moment na wciągnięcie ciała na wysokość drzwikabiny.Przygniótł Getkę i starał się odciągnąć go od kierownicy, silnik zawył, gdy wyjechali tyłem napodwórze, po którym rozbiegały się przerażone krowy.Zero gwałtownie skręcił, tak że potwór wbił sięw ścianę obory i raptownie zahamował.Silnik zawył i zgasł, Getka opadł na fotel bezwładnie, nie dającznaku życia z nienaturalnie wykręconą głową.Witczak wyskoczył z kabiny, zorientował się, że znajduje się wewnątrz obory, poczuł na sobiebezmyślne spojrzenia kilku przeżuwaczy.Poruszał się na czworakach, wkładał dłonie w leżące wokółkrowie placki, ślizgał się w poszukiwaniu oparcia.Dotarł wreszcie do metalowej ramy rozgraniczającejczęść dla bydła i przejście dla pracowników, dzwignął się na nogi, poczuł zawroty głowy i mdłości.Znalazł się na podwórzu.Gdzieś w oddali wyła syrena, pewnie w najbliższej remizie.Powlókł się w stronę łącznika.Niedaleko rampy leżał półprzytomny Hif, najwyrazniej potrąconyw czasie manewrów Getki.Chłopaka w pierwszej chwili nie zauważył, wyczuł jednak w powietrzuzapach oleju opałowego z rozszczelnionego baku.Spojrzał w kierunku podwozia tira.Z układuhamulcowego wydobywała się mgiełka sprężonego powietrza.Obok kucał Jacek i pstrykał zwykłązapalniczką.Zero wiedział, że jeśli nie powstrzyma chłopaka, wybuch rozerwie całe podwozie tira wrazz ukrytą w nim Zuzą.W ręku młodego Getki zalśniła oksydowana czerń pistoletu. Suzy, bierz go usłyszał za sobą szept Hifa, posokowiec warknął, wyminął Witczaka i skoczył naJacka.Zero zmusił się do biegu, znalazł się przy metalowym schowku, zaczął walić w wieko skrzyni,odpowiedziały mu uderzenia z wewnątrz. Odsuń się! krzyknął i sięgnął po leżący nieopodal sztucer.Rozwalił kolbą kłódkę i otworzył zamek.Pomógł wydostać się dziewczynie.Podtrzymując Zuzę za ramię, odprowadził ją na bezpieczną odległość,a sam wrócił i pomógł Hifowi.Ile on waży? pomyślał, gdy złapał sierżanta za nadgarstki i z trudemodciągnął pod ścianę.Padli na utwardzoną powierzchnię.Niedaleko na żwirze leżał syn właściciela,przytrzymywany przez psa.Zuza, położyła się przy ojcu z płaczem.Hif objął ją zdrowym ramieniem.Witczak ujrzał widmo kroczące przez dym.Usta Szantalera poruszały się, wypowiedział cośniezrozumiałego.Po chwili widmowa postać rozmyła się w ciemnościach.OKOAO CZTERECH MIESICY P�yNIEJPrzyszli z kwiatami i butelką hennessy ego, którą Hif trzymał specjalnie na taką okazję.Urodzeniedziecka to w końcu nie w kij dmuchał.Cyna nabierał sił w jedynce oddziału ginekologicznegoprywatnego szpitala, w którym pobyt załatwiła mu Agata, była kobieta Tymańskiego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki