Maigret i oporni wiadkowie Simenon Georges

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I Zapewne jeszcze tu powrócę,żeby zapytać pana o to i owo.A pan sędzia śledczy zadecyduje, czy to biuro trzebaopieczętować& A jak pan sądzi?Sędzia pozostawiał decyzję Maigretowi. Wobec tego, co usłyszeliśmy od pana Breme a, nie uważam tego za konieczne, jestbowiem prawdopodobne, że książki nam nic nie powiedzą.Rozejrzał się za swym kapeluszem i spostrzegł, że zostawił go na górze. Pójdę, przyniosę go panu zaofiarował się sędzia. Niech się pan nie fatyguje.Maigret wchodząc na schody miał wrażenie, że ktoś jest w pobliżu, a gdy spojrzał w górę,zobaczył twarz Katarzyny przechylonej przez poręcz.Wyglądało to, jakby czatowała naniego. Szuka pan swego kapelusza? Tak.Czy nie ma tam mego inspektora? Już dawno sobie poszedł.Niech pan łapie!Nie dopuszczając, by wszedł na górę, rzuciła mu pilśniowy kapelusz, a gdy podniósł go zesłomianki splunęła.Adwokat nie wyszedł z nim na ulicę.Z powodu deszczu, który wciąż padał, równie zimnyi smutny jak rano, pozostało zaledwie paru gapiów i jeden policjant wystarczał, by utrzymaćich w odpowiedniej odległości.Jakimś cudem gazety nic jeszcze nie rozgłosiły.Dwa czarne samochody, Policji Zledczej i sędziego śledczego, stały wciąż przykrawężniku. Wraca pan na Quai des Orf�vres? spytał sędzia otwierając drzwiczki swojejlimuzyny. Nie wiem jeszcze.Czekam na Janviera, powinien być tu gdzieś w pobliżu. Dlaczego chce pan czekać na niego? Bo nie umiem prowadzić tej maszyny odpowiedział prostodusznie Maigretwskazując na policyjny 4 CV. Pozwoli pan, że pana podwiozę? Dziękuję.Wolę poczekać i pooddychać sobie trochę tutejszym powietrzem.Przewidywał, że sędzia by go wypytywał, może robiłby mu wymówki, doradzałostrożność, umiarkowanie. Bardzo bym prosił, panie komisarzu, żeby pan do mnie zadzwonił koło południa.Chciałbym być informowany o przebiegu tej sprawy.Chcę śledzić ją dokładnie. Wiem.Do widzenia, panie sędzio.Kilkoro ciekawskich przyglądało się im, a jakaś kobieta, zatulając czarną chustkę napiersiach, szepnęła do drugiej: To ten sławny Maigret. A ten drugi? Nie wiem.Maigret nastawił kołnierz palta i ruszył chodnikiem.Zaledwie uszedł pięćdziesiąt metrów,gdy ktoś stojący w drzwiach restauracyjki U przyjaciół z bulwaru , skinął na niego: Janvier.Nie było tam nikogo prócz bufetowej za ladą; gruba, rozczochrana baba, z daleka, poprzezdrzwi do kuchni, doglądała na płycie garnka, w którym gotowało się coś, co silnie pachniałocebulą. Co pan sobie życzy, szefie? I Janvier dodał: Ja zamówiłem grog.W taką pogodęnietrudno o grypę.Maigret też zamówił grog. Wykryłeś co? Sam nie wiem.Uważam, że niezle byłoby opieczętować ten pokój, nim odejdziemy. Dzwoniłeś do doktora Paul? Jeszcze pracuje.Jeden z jego asystentów powiedział mi, że w żołądku znalezionopewną ilość alkoholu.Mają ustalić jego proporcję we krwi. Nic więcej? Wyjęli kulę i przekazali ją ekspertowi.Według doktora to mały kaliber,prawdopodobnie 6,35.Co pan o tym myśli, szefie?Bufetowa wyszła, by drewnianą łyżką pomieszać w garnku. Wolę takie sprawy, jak ta z rana. Kanonika? Tacy przynajmniej nie zabijają. Nie wierzy pan w tę historię o włamaniu? Nie. Ja też nie.Ludzie z Zakładu Kryminalistyki szukali odcisków na drabinie i na szybie,ale nic nie znalezli.Na drabinie są tylko dawne ślady palców majstra. To o niczym nie świadczy.Facet mógł być w rękawiczkach. Badałem mur w ogrodzie. No i co? Na wierzchu są wmurowane potłuczone butelki.W niektórych miejscach niedalekodomu leżą porozbijane kawałki szkła.Zrobiłem zdjęcie. Po co? Widzi pan, szefie, gdy ktoś ma zamiar się wdrapywać, przygotowuje sobie drogę.Jeśliwie, że mur najeżony jest kawałkami szkła, przynosi stary worek lub kawałek deski.Wtedyznajdujemy szkło pogniecione w charakterystyczny sposób.A tutaj szkło jest pobite drobno,jakby uderzeniami młotka. Pytałeś sąsiadów? Nic nie słyszeli.Każdy mi powtarza, że pociągi robią piekielny hałas i że trzeba całychlat, żeby się do tego przyzwyczaić.Gdy zauważyłem,, że na pierwszym i drugim piętrze niema okiennic, poszedłem popytać marynarzy z barki, którą, jak pan widzi, właśnie tamrozładowują.Chciałem wiedzieć, czy któryś z nich nie zauważył po północy światła w tymdomu.Jak się tego spodziewałem, spali.Ci ludzie kładą się i wstają bardzo wcześnie.Alejedna kobieta powiedziała mi coś, co mogłoby być ciekawe.Ubiegłej nocy belgijski statekzakotwiczył koło nich i odpłynął dziś o świcie.Nazywa się Notre Dame i płynie doprzedsiębiorstwa młynarskiego w Corbeil.Wczoraj były urodziny patrona.Ludzie z innejbarki, również belgijskiej, zakotwiczonej nieco wyżej, spędzili cześć nocy na Notre Dame ibył wśród nich facet z akordeonem. Wiesz, jak się nazywa ta druga barka? Nie.Według tej kobiety, ta barka również odpłynęła.Maigret zawołał bufetową i zapłacił za dwa grogi. Dokąd idziemy? zapytał Janvier. Najpierw pojezdzimy sobie po dzielnicy.Chciałbym przypomnieć sobie tu parę rzeczy.Mały czarny samochód przejechał zaledwie paręset merów sąsiednimi ulicami. Zatrzymaj.To tu.Zobaczyli długi popękany mur, nie brukowany dziedziniec, drewniane i murowanebudynki, ażurowe z otworami na wylot, jak składy do suszenia tytoniu.Ponad wejściem byłnapis:F.ZuberSkóry garbowane i suroweA poniżej, znacznie świeższymi, jaskrawożółtymi literami:ObecnieDawid HirszfeldJanvier, który nie wiedział, o co chodzi, trzymał stopę na sprzęgle. Dojna krowa Lachaume ów od sześciu lat.Potem ci wszystko wyjaśnię. Mam zaczekać? Tak.Wpadnę tylko na chwilkę.Bez trudu odnalazł biuro, odczytując szyldzik nad najmniejszym ze wszystkich budynków,raczej barakiem, w którym maszynistka stukała na maszynie do pisania, przy piecykuprzypominającym piecyki na bulwarach. Czy jest pan Hirszfeld? Nie.Wyszedł do rzezni.Pan w jakiej sprawie? Pokazał swą legitymację policji śledczej. Czy pani pracowała tu jeszcze za czasów Zubera? Nie.Pracowałam zawsze tylko u pana Hirszfelda. Jak dawno pan Zuber odsprzedał swoje przedsiębiorstwo panu Hirszfeldowi? Chyba z rok temu, gdy miał iść do kliniki. Znała go pani? Przepisywałam akt sprzedaży. W jakim był wieku? Trudno było określić jego wiek, bo był już bardzo chory i bardzo zmizerowany.Ubranie wisiało na nim, a blady był jak ściana.Wiem, że nie miał jeszcze pięćdziesięciuośmiu łat. Czy widziała pani kiedy jego córkę? Nie.Tylko o niej słyszałam. Przy jakiej okazji? Gdy obaj panowie omawiali warunki sprzedaży [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki