Józef Ignacy Kraszewski Anafielas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�t p óiś popr.pisownia: spod.�t � e óiś popr.pisownia: obuwie.�t � e óiś popr.pisownia: spode.�t � e óiś popr.forma: imię.�t t el e as (mit.litew.) bóg podróżnych.�t u óiś popr.forma bezokol.: dopomóc.ze i na y a zew i Anafielas 70 Wojak, czy dworak, czyś poseł xiążęcy�t v ? Podróżny tylko. Wolny, czy poddany? Spójrzyj�t w na włosy, dość ci tego bęóie;Spójrzyj mi w oczy, ja ci nie odpowi�m. Do swoich pewnie, do ojca, do matki? Jestem sierota, idę do mogiły. Do ojca? Prawda.Zkądże�t x wi�sz to? starcze! Zkąd? Wszak mówiłeś, bym ci spójrzał w oczy;A ja z twych oczu więc�j cóś poznałem,Niż może chciałeś, żebym się dowieóiał. Nie mam tajemnic, z nicz�m się nie kryję. Z nicz�m? %7łartujesz ze starca, młoóieńcze!Wielem ja luói wióiał już na świecie,Wielem ja rzeczy ukrytych odgadnął;I w tw�m jest sercu wielka tajemnica. Może.Idz, starcze! Niech cię Kielo wieóie.Trafisz w Romnowe jeszcze na jałmużnę.Ztąd�t y niedaleko.Nie baw�u p się, pośpieszaj.Na prawo droga wieóie na dolinę,Kładka na rzece, i ujrzysz dąb święty. Chwilę, mój młody! Czegoż się mam śpieszyć?Wszakże usiadłeś spocząć pod mogiłą.Spoczniemy oba.Bentis dopomoże,I my się lepi�j zapoznamy z sobą.Witol nieufnie na starca poglądał:Bo z oczu jego jakiś blask złowrogi,Jakaś myśl óika zdawała się łyskać;Lecz na Bentisa zatrzymał się imie�u �;Nie śmiejąc ruszyć, pozostał na miejscu.Starzec swe sakwy na ziemi porzucił,A sam powoli usiadł pod mogiłą.Milczeli oba, spoglądali tylko.Z podróżnych węzłów dobył s n aMizerną strawę, i, szepcąc modlitwy,Rzucił ofiarę, nim zaczął pożywać.Witol w milczeniu spoglądał na niego. Ióiesz daleko rzekł mu wróżbit�u � stary A z cz�mżeś, bracie, wybrał się na drogę?Czy masz ty zapas? czy ufasz w gościnę? W imie Nemejas i Peskis gdy wezwę,Któż mi ogniska i chleba odmówi? O! jest już Maras�u � na Litwie od dawna,A to znak przecię jest niegościnności.yleś się, mój młody, wybrał w długą drogę. Mam łuk, by ptaka w południe zastrzelić,I miecz, by drzewa na ogień narąbać. Nie zawsze ptaki na podróżnych lecą,�t v óiś popr.pisownia: książęcy.�t w s e óiś popr.pisownia: spojrzeć.�t x e óiś popr.forma: skądże.�t y óiś popr.pisownia: stąd.�u p a s (tu daw.) zatrzymywać się w jakimś miejscu, przebywać.�u � e óiś popr.forma: imię.�u � óiś popr.: wróżbita.�u � a as (z litew.) Mór [tj.zaraza.Red.WL].[przypis autorski]ze i na y a zew i Anafielas 71Nie zawsze lasy bęóiesz miał na droóe.A wi�szże drogę do ojca mogiły? Wi�m odpowieóiał Witol zaóiwiony,Zmierzając starca oczy ciekawemi.Lecz s n a na dół spuścił głowę,I znów spokojny jeóenie pożywał. Pozwól rzekł pot�m powróżyć na drogę. Nie mam, mój ojcze, cz�m za wróżbę płacić. A kiedy nie chcę od ciebie zapłaty? To i ja wróżby od ciebie nie żądam. Dasz mi twycb włosów garsteczkę w zastawie. Nic nie dam, ojcze! Witol powstał z ziemiI chciał odchoóić.Lecz i starzec powstał;Ale nie starcem; wzniósł się na mogile,Urósł w wielkiego za chwilę olbrzyma,I głową dosiągł najwyższego dębu,A ręce długie, jak dębu konary,Ku młoóieńcowi wyciągnął skwapliwie.On za miecz porwał, i o drzewo spartyCzekał napadu śmiało i spokojnie. Dasz mi twych włosów! krzyknął duch szydersko dasz mi ich z głową razem, Mildy synu!Znam cię, kto jesteś! Dwaóieścia lat szukam,Zbiegałem puszcze, i zamki, i n �u t ,Niedzwieóie łomy, Staubunów pieczary,A nigóie dotąd nie odkryłem ciebie.Lecz kiedy dusza e e leciała,Na biał�j sukni Perkun postrzegł plamę.Plamę tę twoje łzy na ni�j zrobiły.I po ni�j przecie do ciebie doszedłem:Bo któż by cię był u dębu PerkunaPod płaszczem e mógł szukać i znalezć?Teraz tyś moim! I Grajtas poskoczył,Wyciągnął ręce; lecz Witol go mieczemPopchnął tak silnie, że upadł na ziemię,Porwał się Grajtas drżący, rozzłoszczony;Widać, obrony taki�j się nie spoóiałI taki�j siły w młoóieńca ramieniu;Odskoczył, przypadł i pełznął pod nogi,Chcąc go wywrócić.On w stronę się umknął.Naówczas Grajtas, zmieniwszy się w ptaka,Trzepnął skrzydłami, podnosząc wysoko,Wzbił się do góry, w powietrzu zawiesił,I nagle z świstem, jak kamień, upadał,�iob�u u roztworzywszy, nasrożywszy szpony;Lecz Witol ostrze cudownego mieczaKu górze zwrócił i przebił nim ptaka.Znów krzycząc Grajtas, podniósł się do góry,Długiego węża skórę wóiał na siebie,Pełznął po drzewie, syczał smoczym głosem,Chciał go pochwycić, uwikłać i zdusić;Ale się Witol ucieczką ratował,I miecz podniosłszy, uciął głowę gadu.�u t n a (z litew.) chata.[przypis autorski]�u u (daw.reg.) óiś popr.pisownia: óiób.ze i na y a zew i Anafielas 72Wt�m wszystko znikło, jak senne marzenie,I krwi na mieczu nawet nie zostało.Grajtas góieś z wichrem uciekł zawstyóony.Witol szedł dal�j [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki