Butler Nancy Rozbitkowie milosci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To niesprawiedliwe - powiedziała z irytacją.- Nie chcę siedziećtutaj, jak wy pójdziecie sobie w miasto.- Panno Peartree.- w głosie kapitana zadzwięczała grozba.- Ja zostanę z panią - zaproponował Gilbert.- Wie pani co - odezwał się kapitan - może się pani zająć naszymikwaterami.Przygotować chaty.- Sprzątanie i zamiatanie - narzekała.- Co za wesoła zabawa.- Posprząta pani chaty, to rozkaz.Ostrzegałem panią, że w mojejzałodze każdy ma swoją robotę do zrobienia.- Pogładził się po brodzie.-Natomiast jeśli pani chce, by się z nią cackać i traktować jak zwykłegopasażera, to inna sprawa.- Oczywiście, że nie chcę, i wie pan o tym.- Wobec czego proszę robić, co każę - powiedział ostrym tonem, poczym dodał łagodniej: - Musimy zachowywać się w miarę normalnie.Większość chłopców niedawno dopiero wyszła z dziecięctwa.Boją się51RSbardziej, niż to po sobie pokazują.Pani i ja musimy służyć im przykładem.Rozumie pani?Skinęła głową i uśmiechnęła się pojednawczo.- Aj, kapitanie.Będą czyste chaty.- Grzeczna dziewczynka - powiedział.- A jeśli się pani dobrzespisze, to jej coś przywiozę z Lempere.- Dużą przyjemność sprawiłoby mi coś do jedzenia.- To mi o czymś przypomina.- odezwał się Gilbert.-Zprzyjemnością zawiadamiam, że Rowdy złapał dwa zające, a Seamuszłowił rekina piaskowego przy brzegu.- Fe! - parsknęła Lidia.- Nie jada pani królików? - zapytał kapitan uprzejmie.- Rekin - odparła, krzywiąc się.- Nie jadam.- Zwietnie.Będzie więcej dla nas.Ale obawiam się, że będzie panimusiała go wypatroszyć i oczyścić.No i oczywiście zające też.- W jegooczach tańczyły wesołe ogniki.- Nigdy w życiu.- Drażni się z panią - wtrącił Gilbert.- Chłopcy już sprawili swojełupy.Ale ślicznie się pani spłoniła ze złości.Lidia skrzyżowała ręce na piersiach.Poczuła, że dała się głupionabrać.- Mogę gotować.Ale tylko jeżeli Jean-Louis mi pomoże.- W porządku - oznajmił kapitan.- A teraz na pokład i proszęzapracować na swoje utrzymanie.- Moje utrzymanie? - Podniosła się z koi, gotowa do następnejbatalii.52RS- Proszę już iść - roześmiał się.- Pomrzemy z głodu, zanim paniskończy ze mną dyskutować.Gdy wyszła, Gilbert zauważył, że kapitan wciąż patrzy na drzwicałkiem jak głodny kocur, który właśnie zobaczył, że ucieka mu tłuściutkamysz.- Będą z nią kłopoty - powiedział jakby do siebie.- Mógłby pan odesłać ją do Anglii - dodał Gilbert.- Mógłbym.- Nie ma sensu, żeby została tutaj.- Nie, chyba nie.- Wie pan, że niedawno się zaręczyła.Sądząc po ostatnim liście, całamoja rodzina była tym poruszona.Moi młodsi bracia ją uwielbiają.Sampan widzi, jak potrafi sobie radzić z młodszymi chłopcami.Może poprostu.cóż, może byłaby bezpieczniejsza, gdyby wróciła do Dewonu.Tyle rzeczy mogłoby się jej tutaj przytrafić.Kapitan uniósł brew.- Czyżbyś miał do mnie jakieś uwagi, chłopcze? Gilbert spiekł rakaaż po uszy.- Do pana? Nie, sir.Nawet nie przyszłoby mi to do głowy.- Więc przestań - mruknął tamten.Gilbert wstał, ukłonił się i uciekł.Kapitan nalał sobie nieco wina i położył się na koi.Wyciągnął swedługie nogi i sączył powoli napój z kieliszka.Boże, czyżby to było aż tak oczywiste?Zawsze uważał, że młody Marriott jest spostrzegawczy, ale nigdy nieprzyszłoby mu do głowy, że sam może być obserwowany przez owe53RSbłękitne oczy.Więc Gil coś podejrzewał? A panna Peartree zdobyła sobierycerza.No, no.Mateusz uznał, że został odpowiednio ostrzeżony.Pozwalał tej małej bawić się w członka załogi i była to przyjemnarozrywka, ponadto - tak jak powiedział był Lidii - dawało to chłopcompewną pociechę.Ale zabawa się skończyła.Już nie będzie jej drażnił tylkopo to, by zobaczyć, jak krew uderza do jej aksamitnych policzków.Nie dajej sterów swego żaglowca płynącego pod,wiatr.Nie da jej niczego.Przez chwilę rozmyślał nad tym, jak ciepło zajęła się Jeanem-Louisem.Ten chłopiec nie miał w sobie ducha, tężyzny.był bolesnymrozczarowaniem.A jednak Lidia wzięła go pod swe skrzydła, niezrażonajego brakiem zaradności, Bardzo dziwne.Może chłopiec właśnie potrzebował kobiecej ręki.Większośćswego życia spędził przecież wśród zakonników, a teraz wciąż przebywałwśród innych chłopców.Aagodnej kobiecej ręki.Kapitan uśmiechnął się idopił wino.Może wszyscy właśnie tego potrzebowali.Lidia zrobiła, co mogła, wykorzystując zapasy z kambuza.Królikiwłożyła do dużego rondla i postawiła na ogniu, po czym za poradą Jeana-Louisa dzwonka rekina usmażyła.Stwierdziła, że ryba pachnie całkiemzachęcająco, skwiercząc na patelni.Przygotowując posiłek, rozmawiała z Jeanem-Louisem.Pytała go oopactwo i o Szwajcarię, i o to, jak mu się teraz żyje w Dewonie zMateuszem Frobisherem.- Capitaine przywiózł mnie do Anglii zimą.Nie chcę jechać.Dobrzemi z braciszkami.Ale jestem za duży, żeby z nimi mieszkać, oni takmówią.Chyba że sam będę le moine.54RS- Mnichem?- Oui - powiedział z powagą.- Capitaine się na nich złościł.Ja mambyć mężczyzną, mówi, a nie nastroszonym mnichem.- Zastraszonym.- Oui.A potem mnie zabrał.W jego domu są inni chłopcy, tamciwszyscy.- Wykonał pogardliwy ruch ręką w kierunku pokładu.- Jatęsknię za fr�re Pascalem i za abb�.Oni byli tacy dobrzy dla mnie.- Czy wcześniej spotkałeś już kapitana Frobishera? To znaczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki