Bussi Michel Samolot bez niej

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Jesteśmy.jesteśmy przyjaciółmi Cr�dule a Grand-Duca.Twarz Monique się rozpromieniła. Pan Grand-Duc! Oczywiście, znam go.Od ponad dziesięciu lat przyjeżdża tutaj w grudniu. W tym roku miał.przyjechać trochę wcześniej, o ile mi wiadomo.Gospodyni się zasmuciła. Dokładnie, ale macie pecha.Dziś rano wyjechał.Marc poczuł, że ziemia usuwa mu się spod nóg.Malvina stojąca obok niego przestała oddychać.Monique Genevez mówiła dalej tym samym tonem, nie zauważywszy zmieszania przyjezdnych. Wczoraj i przedwczoraj jak zwykle spał w pokoju numer dwanaście.Przedwczoraj spędził tucały ranek, czekał na pocztę.Dostał grubą kopertę.Ale dziś rano wyjechał bardzo wcześnie, okołoszóstej.Marcowi udało się wyartykułować kilka słów. Wie.wie pani, czy wróci? Zdziwiłabym się.Gdy do mnie przyjeżdża, zostaje na jedną lub dwie noce.Pielgrzymka, jakmówi.To dość ciekawy człowiek, ten wasz przyjaciel.Miły, grzeczny, nie ma się do czegoprzyczepić.Ma też piekielny apetyt.Ale ta jego historia z Mont Terrible, ta katastrofa, samolot.osiemnaście lat pózniej.Jakby nie mógł zapomnieć o tych wszystkich nieszczęściach.Nie uważacie?Marc przez długie sekundy milczał, aż w końcu wymamrotał: Powiedział coś? Wie pani, dokąd pojechał?Monique zerwała kilka zwiędłych łodyżek geranium. Och, pan Grand-Duc nie należy do osób, które się zwierzają.Nawet gdy wypije litr wina.A janie wypytuję.Nie, naprawdę nie wiem.Na pewno pojechał do Paryża.Tak robi zazwyczaj, prawda?Marc naciskał jeszcze trochę dla zachowania pozorów, ale nie wyciągnął z gospodyni nic więcej.Wsiedli z powrotem do ciężarówki.Malvina usiadła obok Marca i wypluła swoją złość: Mówiłam ci, że ten drań od samego początku chciał nas wyruchać!Marc nic nie odpowiedział.Odczuwał potworną niemoc.Cr�dule Grand-Duc żywy, odjechał.Ostatni trop jego poszukiwań wyślizgiwał mu się z rąk.Malvina mówiła dalej: Skoro domyśliłeś się, że Grand-Duc upozorował swoją śmierć i zlikwidował jakiegoś typkazamiast siebie, to po co tu przyjechaliśmy? Zamknij się.Malvina zaklaskała w dłonie. Vitral, jesteś geniuszem.Dziesięć godzin jazdy, sześćset kilometrów i zostaliśmy tu jak dwiepierdoły.Nie mogliśmy zadzwonić? Zamknij się. Mogłeś mi przynajmniej wynająć pokój u Monique.Trochę klasy. Zamknij się, powiedziałem. A przynajmniej skombinować coś do jedzenia.Pieczeń i wino, tak, na to bym miała ochotę. Ale jesteś głupia, powinienem cię wykończyć od razu, wrzucić do Doubs i spuścić z nurtem doSzwajcarii.Malvina spojrzała na Marca uważnie i ze zdziwieniem. Fakt, że Grand-Duc to śmieć, jest nieszczególnym odkryciem.Jaki masz problem? Dlaczegonagle zgrywasz takiego nerwowego? Coś cię przypiliło? Miałeś się jutro żenić z moją siostrzyczką?Miałeś już przygotowane całe przedstawienie? I tak nie zrozumiesz, więc nie wypytuj.Nie masz żadnego dyplomu.Marc nerwowo przekręcił kluczyk w stacyjce. Dokąd jedziemy? wypytywała dalej Malvina. Wracamy? Nie zwiedzamy? Zamknij się! Obiecałem ci tę cholerną pielgrzymkę, więc przejedziemy drogą krzyżową aż dokońca.553 pazdziernika 1998, 12.01Cr�dule Grand-Duc przez lornetkę przyglądał się trasie pokonywanej przez listonosza.Samochodu pocztowego nie dało się nie zauważyć.%7łółta farba na każdym zakręcie odcinała się na tlemonochromatycznej zieleni lasów sosnowych.Furgonetka wjeżdżała pod górę powoli, niespiesznie.Zatrzymywała się przy każdej skrzynce na listy przy domach stojących przy wąskiej drodze,skierowanych na południe w stronę zbocza góry.Listonosz dotrze tam za dziesięć minut.Xantia stała zaparkowana kilka kilometrów wyżej, jakieś trzydzieści zakrętów dalej, przedwjazdem do Saint-Hippolyte.Detektyw jeszcze przez kilka chwil przyglądał się listonoszowi.Dziesięć minut.Czy w końcu się uda? To już ósmy listonosz i wciąż bez skutku.W końcu los się odwróci.To niekwestia losu, ale metod i wytrwałości, jak zawsze.Na tropie tej M�lanie Belvoir był już od trzechdni.Ta kobieta nie utrzymywała żadnego kontaktu z rodziną.Jej nazwisko nie widniało w żadnejksiążce telefonicznej.Nie znalazł żadnego administracyjnego śladu jej istnienia.Prawdopodobniebyła mężatką, ale w rejestrze małżeństw nie figurowała żadna M�lanie Belvoir, choć Grand-Ducodwiedził czterdzieści pięć gmin w rejonie Montb�liard.Pózniej pomyślał o listonoszach.JeśliM�lanie Belvoir teraz nazywała się inaczej, to może jeszcze czasem dostawała korespondencję nastare nazwisko.Listy od przyjaciółki z dzieciństwa, katalogi wysyłkowe.Listonosz mógł wiedzieć,szczególnie listonosz z górskiej wioski powinien znać wszystkie adresy.Tylko że siedmiu pierwszych nie kojarzyło nazwiska M�lanie Belvoir.Trudno, musiał szukać dalej.Niejedno widział od początku tego śledztwa.Był zmotywowany.Nigdy jeszcze nie znajdował się tak blisko celu.Na czym polega życie? Cztery dni temu miał strzelić sobie w łeb.Grand-Duc ponownie przyłożył lornetkę do oczu.Furgonetka pocztowa przebyła jakieś dziesięćzakrętów.Cr�dule Grand-Duc ścisnął w kieszeni spust rewolweru.Mateba model 6 unica.Półautomat.Tabroń miała wartość niemal kolekcjonerską, odkąd amerykańska firma upadła.Naboje musiałsprowadzać z Kanady za niebotyczną cenę czterdziestu dolarów kanadyjskich za opakowanie sześciusztuk.Nieważne.Teraz dysponował jeszcze większymi środkami niż kiedykolwiek.Poprzedniegoranka odebrał w chacie Monique Genevez sto pięćdziesiąt tysięcy franków, które wysłała dodatkowoMathilde de Carville.Tylko zaliczka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki