Boccaccio Giovanni Dekameron t II

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mniszki pałały taką żądzą przydybania Isabetty, że nie zwróciły uwagi na strój przeoryszy.Wielebna matka stanęła przed drzwiami celi.Gdy zakonnice wspólnymi siłami drzwi wyła-mały, weszła do środka po społu z nimi i ujrzała kochanków, którzy ciasno obłapieni w łożuspoczywali.Nieboracy, osłupiali z powodu tego zaskoczenia, nie wiedzieli, co czynić mają, ileżeli bez ruchu.Siostry w mgnieniu oka pochwyciły młodą zakonnicę i na rozkaz przeoryszydo kapituły ją zawiodły.Młodzieniec, pozostawszy w celi, ubrał się i jął oczekiwać, jaki obrótcała sprawa przybierze.Był gotów rozprawić się twardo z każdym, kto by jego umiłowanejnajmniejszą krzywdę chciał wyrządzić, i myślał uprowadzić ją z sobą.Przeorysza tymczasem, zająwszy w kapitule poczesne miejsce swoje, poczęła w przytom-ności zakonnic, patrzących tylko na winowajczynię, obsypywać ją najsroższymi obelgami zato, że świątobliwość i dobrą sławę zakonu swym haniebnym postępkiem na szwank przywio-dła.Cóż by to było, gdyby rzecz podobna poza mury klasztoru przedostać się miała! Po obe-lgach nastąpiły straszliwe grozby.Strwożona i zawstydzona Isabetta, nie znajdując nic nausprawiedliwienie swoje, milczała, tak iż przytomne towarzyszki niejakie współczucie dlaniej poczuły.Jednakże gdy przeorysza nie ustawała w srogim gniewie swoim, dziewczę ośmieliło sięwreszcie błagalnie oczy podnieść i wówczas spostrzegło, że przełożona ma na głowiespodnie, których tasiemki z obu stron na skronie jej spadają.Pojąwszy, w czym rzecz, rzekłaśmiało: Matko przeoryszo, na miłosierdzie boskie, zawiążcie sobie wprzód czepiec, a potem po-wiedzcie mi jasno, czego chcecie ode mnie?Przeorysza, nie pojmując do czego te słowa się odnoszą, jeszcze surowszym głosem za-wołała: Co ty mi tu o czepcu prawisz, niegodziwa grzesznico? Jak śmiesz! drwinki sobie ze mniestroić? Myślisz, że pora ci na żarty? Isabetta odrzekła, niestropiona całkiem: Proszę was jeno, madonno, abyście sobie czepiec poprawili.Potem będę gotowa słówwaszych wysłuchać.145Na te dziwne i uporczywe nalegania wszystkie mniszki obróciły wzrok na głowę przeory-szy, która ręce do góry podniosła.I naraz stało się im jasne, dlaczego Isabetta z takim uporemo czepcu napomykała.Przeorysza poznała omyłkę swoją, a widząc, że rzeczy tak jawnej zaprzeć się nie będziemogła, zmieniła natychmiast ton surowy i zgoła inaczej przemawiać zaczęła.Oświadczywszy,że nie podobna pokusie cielesnej się oprzeć, pozwoliła, jak dotąd było, każdej mniszce w taj-ności się pocieszać, o ile tylko zdoła.Po czym, zwolniwszy młódkę, powróciła do swegoksiędza.Isabetta zasię udała się do swego młodzieńca, którego długo jeszcze, ku wielkiejzgryzocie tych, co jej zazdrościły, do siebie sprowadzała.Za jej przykładem poszły innemniszki, nie mające jeszcze miłośników, które w ukryciu próbowały szczęścia, jak umiały.�146Opowi eść t r zeci aCALANDRI NO PRZY NADZI EIDoktor Simone, z podniety Bruna, Buffalmacca i Nella, wmawia w Calandrina, że jest wstanie odmiennym.Calandrino, chcąc się uleczyć, ugoszcza swych towarzyszy kapłonami,daje im pieniądze, a potem wstaje z łoża słabości, nie wydawszy potomka na świat.Gdy Eliza opowieść swoją skończyła, wszyscy złożyli dziękczynienie Bogu, że młodą za-konnicę od prześladowania zawistnych sióstr klasztornych ocalić zechciał, po czym królowawezwała z kolei Filostrata, który nie czekając, aż rozkaz powtórzony zostanie, w te słowazaczął: Piękne damy! Nieobyty sędzia z marchii ankońskiej, o którym wam wczoraj opowie-działem, nie pozwolił mi ucieszyć was jeszcze jedną opowieścią o Calandrinie, którą jużmiałem na ustach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki