Blasco Ibanez Vicente Czterech jedców apokalipsy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Inne eksplozje, mniejsze, skaczące, świszczące, nastąpiły po pierwszej.Senator ujrzałw wyobrazni skutki tego kataklizmu: powierzchnię ziemi rozdartą, wyrzucającą z siebie dymi ogień w tysiącznych płomykach, ogarniających wszystko dokoła.Pocisk musiał wybuchnąć gdzieś blisko, może nasamym placyku bateryjnym.Wyszedł co prędzej z zakrywki", myśląc, że ujrzy straszliwy widok poszarpanych trupów, i zobaczył syna, któryuśmiechał się rozmawiając z Desnoyers'em i zapalając cygaro.Nic! Artylerzyści spokojnie nabijali wielkie działo.Spojrzeli w górę na chwilę, gdy przelatywał pocisk nieprzyjacielski, i pracowali dalej. Musiał paść o jakie trzysta metrów dalej rzekł Ren� spokojnie.Senator, umysł wrażliwy, poczuł nagle w sobie bohaterską ufność.Nie warto było troszczyć się tak o własneniebezpieczeństwo, gdy inni ludzie, równi mu, choć inaczej ubrani, zdawali się nie widzieć niebezpieczeństwa.I gdy nadlatywały nowe pociski, ginące gdzieś w gajach z wypryskami krateru, pozostał u boku syna, bez żadnejoznaki wzruszenia prócz lekkiego uginania się nóg.Zdawało mu się teraz, że tylko pociski francuskie, ponieważ są własne" , trafiają w ceł i zabijają.Inne były obowiązane przelatywać i ginąć gdzieś w oddali, ze zbędnym zgołahałasem.Z takich złudzeń tworzy się męstwo.,,I to wszystko" zdawały się mówić jego oczy.Z niejakim wstydem przypomniał sobie ucieczkę do zakrywki".Teraz był zdolny żyć tutaj podobnie jak Ren�.Jednakże pociski niemieckie stawały się coraz częstsze.Już nie ginęły gdzieś w lasach; wybuchy ich były coraz bliższe.Dwaj oficerowie zamienili spojrzenia.Polecono im czuwać nad bezpieczeństwem znakomitego gościa. Zaczyna być ciepło rzekł jeden z nich.Ren�, jak gdyby odgadując ich myśli, zabierał się do odejścia: %7łegnaj, tatusiu." Mógł być potrzebnym w swojejbaterii.Senator chciał go zatrzymać, chciał przedłużyć spotkanie, ale natknął się na coś twardego i nieugiętego, coodpychało wszelki wpływ.Senatorska godność mało znaczyła wśród ludzi przywykłych do dyscypliny. %7łegnaj, synu mój!.Powodzenia.Pamiętaj, kim jesteś.I ojciec rozpłakał się w objęciach syna.Ubolewał w milczeniu nad krótkością spotkania; myślał o niebezpieczeństwachczyhających na jedynaka w każdej chwili i na każdym miejscu.Gdy Ren� zniknął, obaj oficerowie naglili do pośpiechu.Zciemniało się już, a mieli przybyć przed nocą do pewnegooznaczonego punktu.Zstępowali bokiem z góry w dół, a nad ich głowami przelatywały wysoko pociskinieprzyjacielskie.Niezadługo natrafili na grupy armat.Rozproszone były po lesie, ukryte pod stosami gałęzi niby uwiązane psy, któreszczekają, podnosząc w górę szare pyski.Wielkie działa ryczały z poważnymi przestankami.Ta stalowa sfora darła siębez najmniejszej przerwy w swej wrzaskliwej wściekłości.Było tego mnóstwo; wystrzały następowały z zawrotnąszybkością i zlewały się w jeden, jak zlewają się ze sobą miliardy pojedynczych punkcików, by utworzyć jedną ścisłąlinię.Dowódcy, ogłuszeni hałasem, darli się ze swej strony, wymachując rękoma przy wydawaniu rozkazów.Armatyślizgały się po swych nieruchomych łożach, wysuwając się i cofając jak automatyczne pistolety.Każdy strzał wyrzucałpusty ładunek, wprowadzając niezwłocznie nowy pocisk w dymiący otwór.Za bateriami powietrze falowało jak wzburzone morze.Za każdym wystrzałem senator i, jego towarzysz doznawaliuczucia, że ich jakaś niewidzialna pięść grzmotnęła w piersi i pcha w tył.Musieli przystosować oddech do rytmuwystrzałów.Na jedno mgnienie oka pomiędzy dwoma wystrzałami przenikała ich nieznośna, dławiąca pustka.Desnoyers podziwiał niezmordowane ujadanie psów.Znał dobrze ich ukąszenia, działające na odległość wielukilometrów.Tkwiły jeszcze świeże w jego biednym zamku.Senatorowi zaś wydawało się, że szeregi armat zawodziły jakiś jednotonny, dziki śpiew, podobny do tych, jakimimusiały być hymny wojenne ludzkości w czasach przedhistorycznych.Ta muzyka tonów suchych, ogłuszających,gorączkowych, budziła w nich obydwóch coś, co śpi na dnie wszystkich dusz: dzikość dalekich przodków.Powietrzenapełniało się cierpką, bestialsko odurzającą wonią.Ta woń wybuchów wciskała się do mózgu przez usta, uszy i oczy.Doznawali podobnego oszołomienia jak kierownicy armat, którzy wrzeszczeli i wymachiwali rękoma wśród ciągłegogrzmotu.Puste ładunki tworzyły w tyle armat jakby gęsty płaszcz.Ognia!.zawsze ognia! Dobrze ich tam podlewać krzyczeli dowódcy. Sprawić porządne lanie boszom siedzącym tam w lasku.I paszcze tych jazgotały bez przestanku, zasypując pociskami daleką gęstwinę.Podnieceni tą śmiercionośną działalnością, owiani zawrotnym pośpiechem niszczycielskiej siły, senator i Desnoyers,sami nie wiedząc, jak się to stało, zaczęli wymachiwać kapeluszami, taczając się z miejsca na miejsce, jak gdybytańczyli święty taniec śmierci; jęli wykrzykiwać przez zaschnięte od cierpkich wyziewów prochu gardło: Niech żyjeFrancja! Niech żyje Francja!"Automobil jechał cały wieczór, zatrzymując się kilkakrotnie na drogach zapchanych wozami i ludzmi.Mijali nieuprawione pola, na których sterczały szkielety sadyb i wioski spalone, będące tylko szeregiem czarnych zgliszcz. Teraz kolej na ciebie rzekł senator do Desnoyers'a. Jedziemy odwiedzić twojego syna.Już pod noc skrzyżowali się z licznymi oddziałami piechoty, składającymi się z żołnierzy o długich brodach ibłękitnych mundurach, spłukanych przez deszcze.Wracali z okopów, niosąc na tornistrach łopaty, motyki i innenarzędzia do kopania, które nabrały doniosłości broni.Szli ochlapani błotem od stóp do głów.Wszyscy wydawali się starzy w pełni młodości.Radość ich z powrotu do obozów po tygodniu okopów zaludniała ciszę wieczornąśpiewem, któremu towarzyszyło głuche stukanie nabijanego gwozdziami obuwia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki