Mickiewicz Adam Wiersze filomackie (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie znasz początku Twego; a czyi ludzkie plemięWie, od jakiego czasu upadło na ziemię?Bawisz się tylko ciągle, badając sam siebie;Cóż robi rodzaj ludzki? w swych dziejach się grzebie.Twoja mądrość samego siebie nie dociecze.A czyliż samo siebie zna plemię człowiecze?Jeden masz nieśmiertelność; my czy jej nie mamy?I znasz siebie, i nie znasz; my czy siebie znamy?Końca Twojego nie znasz; my kiedyż się skończym?Dzielisz się, łączysz; i my dzielim się i łączym.Tyś różny: i my zawsze myślą rozróżnieni.Tyś jeden: i my zawsze sercem połączeni.Tyś potężny w niebiosach; my tam gwiazdy śledzim.Wielkiś w morzach; my po nich jezdzim, głąb ich zwiedzim.O Ty, co świecąc nie znasz wschodu i zachodu,Powiedz, czym się Ty różnisz od ludzkiego rodu?Toczysz walkę z szatanem w niebie i na ziemi;My walczym w sobie, w świecie z chęciami własnemi.Ty sam na siebie wdzialeś raz postać człowieka.Powiedz, czyś wziął na chwilę, czyś ją miał od wieka?[PYTASZ ZA CO B�G TROCH SAAWY MNIE OZDOBIA?]Pytasz, za co Bóg trochą sławy mnie ozdobił?Za to, com myślił i chciał.nie za to, com zrobił!Myśli i chęci jest to poezyja w świecie:Wykwita i opada, jak kwiat, w jednym lecie.130Lecz uczynki, jak ziarna w głąb ziemi zaryte,Aż na przyszły rok ziarna wydadzą obfite.Przyjdzie czas, gdy błyszczące imiona pogniją,Z cichych ziaren wywite kłosy świat okryją.Huk mija, musim minąć z blaskiem i gawędą.Błogosławieni cisi, oni świat posiędą.Niechże prawdę zrozumie, kto Chrystusa słyszy;Kto pragnie ziemię posiąść, niechaj siedzi w ciszy.[GBY ZA LUD KRZYCZCE.]Gęby za lud krzyczące sam lud w końcu znudzą,I twarze lud bawiące na końcu lud znudzą.Ręce za lud walczące sam lud poobcina.Imion miłych ludowi lud pozapomina.Wszystko przejdzie.Po huku, po szumie, po trudzieWezmą dziedzictwo cisi, ciemni, mali ludzie.WIDZENIEDzwięk mię uderzył - nagle moje ciało,Jak ów kwiat polny, otoczony puchem,Prysło, zerwane anioła podmuchem,I ziarno duszy nagie pozostało.I zdało mi się, żem się nagle zbudziłZe snu strasznego, co mię długo trudził.I jak zbudzony ociera pot z czoła,Tak ocierałem moje przeszłe czyny,Które wisiały przy mnie, jak łupinyWokoło świeżo rozkwitłego zioła.Ziemię i cały świat, co mię otaczał,Gdzie dawniej dla mnie tyle było ciemnic,Tyle zagadek i tyle tajemnic,I nad którymi jam dawniej rozpaczał, -Teraz widziałem jako w wodzie na dnie,Gdy na nią ciemną promień słońca padnie.Teraz widziałem całe wielkie morze,Płynące z środka, jak ze zródła, z Boga,A w nim rozlana była światłość błoga.I mogłem latać po całym przestworze,Biegać, jak promień, przy boskim promieniu131Mądrości bożej; i w dziwnym widzeniuI światłem byłem, i zrenicą razem.I w pierwszym, jednym, rozlałem się błyskuNad przyrodzenia całego obrazem;W każdy punkt moje rzuciłem promienie,A w środku siebie, jakoby w ognisku,Czułem od razu całe przyrodzenie.Stałem się osią w nieskończonym kole,Sam nieruchomy, czułem jego ruchy;Byłem w pierwotnym żywiołów żywiole,W miejscu, skąd wszystkie rozchodzą się duchy,Zwiat ruszające, same nieruchome:Jako promienie, co ze środka słońcaLeją potoki blasku i gorąca,A słońce w środku stoi niewidome.I byłem razem na okręgu koła,Które się wiecznie rozszerza bez końcaI nigdy bóstwa ogarnąć nie zdoła.I dusza moja, krąg napełniająca,Czułem, że wiecznie będzie się rozżarzać,I wiecznie będzie ognia jej przybywać;Będzie się wiecznie rozwijać, rozpływać,Rosnąć, rozjaśniać, rozlewać się - stwarzać,I coraz mocniej kochać swe stworzenie,I tym powiększać coraz swe zbawienie.Przeszedłem ludzkie ciała, jak przebiegaPromień przez wodę, ale nie przylegaDo żadnej kropli: wszystkie na wskroś zmaca,I wiecznie czysty przybywa i wraca,I uczy wodę, skąd się światło leje.I słońcu mówi, co się w wodzie dzieje.Stały otworem ludzkich serc podwoje,Patrzyłem w czaszki, jak alchymik w słoje.Widziałem.jakie człek żądze zapalał,Jakiej i kiedy myśli sobie nalał,Jakie lekarstwa.jakie trucizn waryGotował skrycie.A dokoła staliDuchowie czarni, aniołowie biali,Skrzydłami studząc albo niecąc żary,Nieprzyjaciele i obrońcy duszni,Zmiejąc się, płacząc - a zawsze posłuszniTemu, którego trzymali w objęciu,Jak jest posłuszna piastunka dziecięciuKtóre jej ojciec, pan wielki, poruczy,Choć ta na dobre, a ta na złe uczy.132%7łAL ROZRZUTNIKAKochanek, druhów! ileż was spotkałem!Ileż to oczu jak gwiazd przeleciało!Ileż to rączek tonąc uściskałem!A serce? - nigdy z sercem nie gadało!Wydałem wiele z serca, jak ze skrzyniMłody rozrzutnik! lecz dłużnicy moiNic nie oddali.Ktoż dzisiaj obwini,%7łe się rozrzutnik spostrzegł? że się boiZwierzać w niepewne i nieznane ręce!%7łegnam was, żegnam, nadobne dziewice;%7łegnam was, żegnam, o druhy młodzieńce!Rozrzutnik młody, resztę skarbu schwycę,W ziemię zakopię! nie czas resztę tracić.Już czuję starość; mam żebrać w potrzebie?Znalazłem tego, co zdoła zapłacićRzetelnie - z lichwą i na czas - on w niebie![SNU MIAOZ.]Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swym snuje,Lać ją z serca, jak zródło wodę z wnętrza leje,Rozkładąć ją jak złotą blachę, gdy się kujeZ ziarna złotego, puszczać ją w głąb, jak nurtujeyródło pod ziemią - W górę wiać nią, jak wiatr wieje,Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje,Ludziom piastować, jako matka swych piastuje.Stąd będzie naprzód moc twa, jak moc przyrodzenia,A potem będzie moc twa, jako moc żywiołów,A potem będzie moc twa, jako moc krzewienia,Potem jak ludzi, potem jako moc aniołów,A w końcu będzie jako moc Stwórcy stworzenia.1838, Laussanne[GDY TU M�J TRUP.]Gdy tu mój trup w pośrodku was zasiada,W oczy zagląda wam i głośno gada,Dusza w ten czas daleka, ach, daleka,Błąka się i narzeka, ach, narzeka.133Jest u mnie kraj, ojczyzna myśli mojej,I liczne mam serca mego rodzeństwo;Piękniejszy kraj niż ten, co w oczach stoi,Rodzina milsza niż całe pokrewieństwo.Tam, wpośród prac i trosk, i wśród zabawy,Uciekam ja [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki