Loureiro Manel Apokalipsa Z 03 Gniew sprawiedliwych

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Każdemu z nich nożem rozcinał brzuch, wyciągał zwierzętom wszystkie wnętrzności iłakomie wpychał je sobie do ust. Chce dotrzeć do Gulfport, żeby nas zabić.Nie połapał się, że już nie żyje. Ja żyjęęę zaprotestowałem.Zorientowałem się przerażony, że potwornie przeciągam słowa i mówię ledwozrozumiale. Was tu wcaaale nie maaaa.To tyyylko haluuucynaacje. Skądże znowu, jesteśmy tutaj zaoponował Greene.Gdy jednak zwróciłem się w stronę, z której dobiegał jegogłos, przekonałem się, że wielebny zmienił się w Igora Uszakowa, kapitana Zaren Kibish. My też jesteśmymartwi, wiesz? I to przez ciebie nie żyjemy. Za chwilę do nas dołączysz dorzucił Grapes, który nie patroszył już kotów, ale tym samym nożem wypruwałwłasne wnętrzności.Swoje flaki również wkładał do ust i ze smakiem przeżuwał. Chcesz kawałek?Poczułem skurcz kiszek, a usta napełniły mi się śliną.To ludzkie mięso, ciepłe i krwiste, wyglądało niesłychaniesmakowicie& Wyciągnąłem dłoń do Grapesa, ale ten gwałtownym ruchem zabrał mi kąsek sprzed nosa.Zrobił przytym szyderczą minę i pokiwał w moją stronę palcem. Nie, nie, nie.Nic z tego powiedział. Jeśli chcesz zjeść kawałek, musisz go wyrwać z siebie samego.Wszyscy tak robimy. Wszyscy tak robimy! zawtórowali Greene i Uszakow.Tuż obok nich szedł marynarz, który na Wyspach Kanaryjskich próbował zgwałcić Luc�ę.Był tak porośniętygrzybem, że ledwie można było dopatrzyć się jego twarzy.Niebieskawa masa przeżarła mu już usta i język, więc niebył w stanie mówić.Wymowa gestów w zupełności jednak wystarczała: facet poruszał lubieżnie biodrami, pakującsobie do ust kolejne kawałki ludzkiego mięsa.Przeżuwał je i gryzł z chorobliwym entuzjazmem, a spomiędzy jegowarg wysuwały się kolejne zęby, które padały na zakurzoną nawierzchnię drogi jak zakrwawione perły. Wszyscy won do pieeekła& zdołałem rzucić w ich stronę. Do pieeekła! A myślisz, że gdzie niby jesteś? wyszeptał mi Greene do ucha.Siedział teraz na grzbiecie mulicy tuż za mną iczule obejmował mnie jedną ręką w pasie, jakbyśmy byli kochankami.W drugiej dłoni trzymał Biblię, którą usilniepodtykał mi pod nos. Patrz, co napisano w Piśmie, i żałuj za grzechy! Jesteś martwy! Nieeee! z krzykiem wymierzyłem Greene owi najsilniejszy cios łokciem, na jaki było mnie stać.Moja rękaprzeszyła jednak tylko powietrze.Wielebny zniknął.Wszyscy pozostali również.Drżąc w panice i obrzydzeniu, sięgnąłem po termos z cladoxpanem.Odkręciłem nerwowo korek i zbliżyłempojemnik do ust.Przechyliłem go niemal do pionu, ale ze środka nie wypłynęła nawet jedna kropla.Termos był pusty.Spojrzałem na niego, jakbym trzymał w dłoni nie metalowy pojemnik, ale rękę przybysza z kosmosu.Przechylałem termos i oglądałem tępym wzrokiem ze wszystkich stron, nie mogąc uwierzyć, że nic w nim nie ma.Uniosłem w końcu głowę i sprawdziłem położenie słońca.Dzień miał się ku końcowi, do zmierzchu pozostałoniewiele czasu.Zdziwiłem się, byłem przekonany, że jest znacznie wcześniej.Zupełnie straciłem poczucie czasu.To koniec.Teraz to już naprawdę pieprzony koniec.Drżącymi palcami zacząłem niezdarnie gmerać przy sakwie, by wyciągnąć pistolet.Musiałem załatwić sprawę jaknajszybciej, póki jeszcze zachowałem resztki kontroli nad swoim ciałem.Z drugiej sakwy dobiegło nagle kocieprychanie.Lukullus był wyraznie zdenerwowany i zaniepokojony.Widać było, że kot bardzo się boi.Boi się mnie.Zciślej mówiąc, bał się tego, w co zaczynałem się przemieniać.Spojrzałem na swoją lewą rękę.Pokrywała jąpajęczyna nabrzmiałych niebieskawych żyłek.Nie popękały jeszcze, ale mogło to nastąpić lada chwila.Przypomniałem sobie po chwili, że pistoletu w sakwie nie ma.Miałem go przecież przy pasie! Nieco nieporadniesięgnąłem do biodra i wyciągnąłem broń z kabury.Przed oczami miałem mgiełkę i nie widziałem ostro.Uniosłembroń do samych oczu, by sprawdzić, czy jest odbezpieczona.Dwa strzały.Najpierw kot, potem ty.Raz-dwa i będzie po sprawie.Szczęściara podskoczyła lekko, żeby nie zahaczyć nogami o leżący na jezdni rower.Pistolet wyślizgnął mi się zrąk. Nieeeeee! krzyknąłem słabo i ochryple.Nie byłem jednak w stanie nic zrobić.Uzda zwisała luzno ze łbamulicy, więc nie miałem nawet jak jej zatrzymać.Mięśnie drgały mi w skurczach, a całe moje ciało poruszało się jak w tańcu świętego Wita.Utraciłem kontrolę nadwłasnym organizmem.Mogłem tylko leżeć na grzbiecie zwierzęcia i czekać biernie, aż leżący na asfalcie pistoletzniknie mi z oczu.Nie dałem rady, przegrałem.Zawiodłem wszystkich.Nie udało mi się uratować ani siebie, ani tych, którzy byli minajbliżsi.Nie umiałem uratować Lukullusa, który szamotał się teraz przerażony, próbując wydostać się z zaciśniętejpaskiem sakwy.Nie umiałem dopomóc Wiktorowi, który zawsze postępował wobec mnie tak lojalnie i uczciwie.Nie dałem rady uratować Luc�i.Luc�i.Luc�iii.Luuucssci�i.Lukscsssii&Czułem, jak opada na mnie fala czerni.Unosił mnie przypływ nieświadomości, który dławił wszystkie moje zmysły.Zapadła ciemność.41TAUBEN, 20 KM OD GULFPORT Matko Boska Kazańska, co za smród! jęknął Wiktor, zatykając nos. To jeszcze nic powiedział Mendoza z uśmiechem prawdziwy smród poczujesz, kiedy dojedziemy nawysypisko.To niecałe dwa kilometry stąd, za tamtym wzgórzem.Tam cuchnie tak potwornie, że naprawdę ledwo dasię wytrzymać.Kolumna toczyła się powoli zarośniętą drogą meandrującą między opuszczonymi budynkami.W jej składwchodziło dwanaście pojazdów: dziesięć śmieciarek oraz dwa wozy opancerzone, z których jeden otwierał, a drugizamykał szyk.Szoferki śmieciarek wzmocniono żelaznymi prętami.Gulfport pozbywało się swoich odpadków, każąc wywozić je helotom na oddalone o kilkanaście kilometrówwysypisko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki