wiatłoć serca Shea Robert

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powróciłem i zacząłem cię szukać, ale wszyscy przyjaciele albo już nie żyli,albo poszli na wygnanie, ludzie powiadali nawet, że i ty nie żyjesz.- Chcieli mnie ochronić - rzekła - tu na południu Francji Inkwizycja jest wszę-dzie, wyłapuje nas jak zwierzynę.Przytaknął.- Nie było sposobu dowiedzieć się czy żyjesz, a przy tym ludzie Inkwizycji mo-gli w każdej chwili odkryć, że syn Arnolda de Vency powrócił do Langwedocji, ru-szyłem więc do Paryża, gdzie inkwizytorzy nie zaczęli jeszcze swego dzieła.Pojawi-łem się tam jako Orlando z Perugii, rycerz włoski.Próbowałem rzemiosła trubadu-ra.Nadszedł kolejny list od ojca.Do cesarza posłano wezwanie o pomoc dla MontS�gur.Wymieniało się tam imiona oblężonych.Ojciec, który dobrze zna nasz krajpisał też w jaki sposób mogę dostać się do twierdzy.Dla ciebie przyłączyłem się do37wyprawy krzyżowej przeciw albigensom.Odnalazłem cię po to, by utracić.Zostałymi tylko moje pieśni - Wstał raptownie.- Jeśli jakiś krzyżowiec natknie się na nastutaj w lesie i zacznie przepytywać, trudno będzie o dobrą odpowiedz.Musimy iśćdo obozu, a to niemal cały dzień drogi.Diana pomyślała, że głos Rolanda jest głuchy jak głos człowieka, który usiłujeukryć, także przed samym sobą, swoje uczucia.Przerażona, że trzeba będzie znalezć się raptem wśród tysięcy nieprzyjaciół, czu-ła nieprzepartą ochotę, by uciec od Rolanda i skryć się gdzieś samotnie w leśnejgłuszy.W obronie przed niebezpieczeństwem powtórzyła w myślach: Bóg jest zemną i niczego nie powinnam się lękać.Wiele godzin pózniej, kiedy wędrowali przed siebie doliną spowitą w cieniu póz-nego popołudnia, Diana spojrzała ku szczytom na zachód od Mont S�gur.Na tlenieba rysowały się ich czarne sylwetki, ale wierzchołek obleganej Mont S�gur poły-skiwał złotem w świetle zachodzącego słońca.Teraz pierwszy szedł Roland, a droga,którą wybrał, wiodła brzegiem małego górskiego strumienia.Ostatnim razem, kiedytu szła, był czysty jak świeże wiosenne wody, teraz z odrazą patrzyła na płynącąbrunatną ciecz, która przypominała miejski ściek.Dostrzegła jakieś postaci wśród drzew i zamarła.- Nie bój się - powiedział Roland.- To obóz łotrzyków, wędrowni kramarze,nierządnice i złodziejaszki.Trzymają się wojska jak pchły psa.Czując się tylko odrobinę pewniej, zatrzymała się, schyliła i umazała twarz grud-ką ziemi, sądząc, że dzięki temu nabierze męskiego wyglądu.Uparła się, że wezmieod Rolanda ciężki tobołek.Rycerz nie powinien nieść nic oprócz broni.Po kilku krokach natknęli się na gładkowłosą dziewczynę stojącą po kostki wstrumieniu i spoglądającą na Dianę szklanym wzrokiem.Diana uświadomiła sobie,że tamta patrzy na nią jak na mężczyznę.Dziewczynka nie mogła mieć więcej niżtrzynaście lat, ale pod podartą sukienczyną rysował się mocno zaokrąglony brzuch.Odchyliła stanik sukni, pokazując w jakimś teatralnym, zapraszającym geście, na-brzmiałe piersi ciężarnej kobiety.Diana odwróciła głowę, nie mogąc znieść tego38widoku.%7łycie złamało jej duszę, czyniąc z niej nie więcej niż zwierzątko.Czy mogłabyć większa zbrodnia, niż skazanie tego dziecka na to, by dało życie nowej istocie,która znajdzie na tym świecie tylko cierpienie? Usłyszała brzęk i odwróciła głowę.To Roland dobył liwra i rzucił go małej.Przeszli kawałek drogi, nim się odezwał.- Taki los mógł spotkać moją matkę, gdyby nie uratował jej Arnold de Vency, zbękartem jakiegoś krzyżowca w łonie.Usłyszała w jego głosie mękę i poczuła serdeczny żal.Znała zródło tego bólu.Wdawnych czasach, kiedy zalecał się do niej, wyznał, że jego naturalnym ojcem niebył Arnold de Vency, lecz jakiś rycerz-krzyżowiec, który zniewolił Adaliz, matkęRolanda, i opuścił ciężarną.Pełen nienawiści do własnego pochodzenia, Rolandczasami zdawał się nienawidzić także siebie.- Nie mów tak o sobie, Rolandzie, wszyscy mamy sromotny początek niezależ-nie od tego, czy nasi rodzice byli małżonkami, czy nie.Roland popatrzył na nią ze złością.- I dlatego wy, Doskonali, pogardzacie ziemską miłością.Czasami nie dziwięsię, że prawowierni chrześcijanie was prześladują.Poczuła się tak, jakby ją uderzył.Szła za nim w milczeniu, z niepokojem łowiącuchem wzbierające w oddali dzwięki, szorstkie głosy ludzkie, rżenie koni, brzękstali.Kiedy pozostawili za sobą osłonę drzew, zatrzymała się, serce waliło z przera-żenia.Miała przed sobą widomą oznakę władzy szatana.Oto wznosiła się przed nią wysoka ściana ostrokołu.Las sztandarów z pysznychmaterii powiewał nad nią i za nią.Na wielu widniały krzyże w kolorze krwistejczerwieni, o ramionach cienkich i wydłużonych, szerokich i zamkniętych w kwadra-cie, inne naznaczone ornamentem.Były tu sztandary armii różnych krajów i baro-nii, które przyłączyły się do ogłoszonej przez papieża krucjaty przeciwko albigen-som, oznaczającej wojnę z wiarą, którą wyznawała Diana.Przed ostrokołem krzątali się mężczyzni w hełmach i herbowych barwach, nie-którzy ćwiczyli wielkie konie bojowe okryte kolorowymi derkami.Palisada zdawałasię otaczać niezmierzoną pagórkowatą przestrzeń [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki