§ Kepler Lars Hipnotyzer

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Erikowi zdaje się, że słyszy jego słowa, szuka po omacku pilota, zrzucając go przytym na podłogę, przez co wylatują z niego baterie.- Co za wariactwo - mówi do siebie, klękając.Z trzęsącymi się dłońmi naciska przycisk przewijania, puszcza film i podkręcagłośność.- To jakaś dziecinada - mówi Eva Blau.- Dlaczego tak uważasz? - pyta Erik, a kiedy nie uzyskuje odpowiedzi, zwraca się doPierra i prosi, żeby dalej mówił o swoim skojarzeniu.Ten potrząsa głową i krzyżuje palce.- Zastrzelili Dennisa Hoppera, bo był hipisem - mówi szeptem.Sibel chichocze i zerka na Erika.Jussi odchrząkuje i podnosi rękę w stronę Evy.- W domu strachów dziecinady nie będzie - mówi.Wszyscy milkną.Eva odwraca się w jego stronę, wygląda tak, jakby chciałazareagować agresją, ale coś każe jej odpuścić, może powaga w jego głosie i spokój wspojrzeniu.Dom strachów - huczy Erikowi w głowie.Jednocześnie słyszy siebie wyjaśniającegoprocedurę hipnozy: zawsze zaczynają od wspólnych ćwiczeń rozluzniających, zanimwprowadzi w trans jedną lub więcej osób.- A czasami - ciągnie - jeśli czuję, że to zadziała, próbuję całą grupę wprowadzić wstan głębokiej hipnozy.Erik myśli o tym, że ta sytuacja jest dla niego jednocześnie tak swojska i takprzerazliwie daleka, z innej epoki, z czasów, zanim zrezygnował z hipnozy.Przygląda się, jakna ekranie przysuwa sobie krzesło, siada naprzeciw półkola ludzi, przemawia do nich, skłaniado zamknięcia oczu i odchylenia się na oparcia.Po jakimś czasie prosi, żeby usiedli prosto,ale nie otwierali oczu.Wstaje, mówi o rozluznianiu, chodzi za ich plecami, obserwuje stopieńodprężenia u każdego z nich.Twarze stają się coraz bardziej miękkie, zwiotczałe, coraz mniejświadome, coraz dalsze od sztuczności i kokieterii.Staje za Evą Blau i kładzie ciężką rękę na jej ramieniu.Erik czuje mrowienie w brzuchu, słuchając swojego głosu inicjującego trans, jakmiękko prześlizguje się przez błyskawiczną indukcję z ukrytymi poleceniami, całkowiciepewien swoich umiejętności, rozkoszujący się swoimi wyjątkowymi zdolnościami.- Masz dziesięć lat, Evo - mówi.- Masz dziesięć lat.To dobry dzień.Cieszysz się.Dlaczego się cieszysz?- Bo ten pan tańczy, rozpryskując kałuże - odpowiada z ledwie widocznymi skurczamitwarzy.- Kto tańczy?- Kto? - powtarza Eva.- Mama mówi, że Gene Kelly.- Aha, oglądasz Deszczową piosenkę?- Mama ogląda.- Ty nie.- Też.- I cieszysz się?Kobieta powoli potakuje.- Co się dzieje?Eva zamyka usta i spuszcza głowę.- Eva?- Mój brzuch jest wielki - mówi ledwo słyszalnie.- Twój brzuch?- Widzę, że jest ogromny - powtarza Eva, a po policzkach zaczynają jej płynąć łzy.- Dom strachów - szepce Jussi.- Dom strachów.- Evo, słuchaj mnie - ciągnie Erik.- Słyszysz wszystkich, którzy są w tym pokoju, aletylko mojego głosu masz słuchać.Nie obchodzi cię, co mówią inni, zwracaj uwagę tylko namój głos.- Okej.- Wiesz, dlaczego twój brzuch jest duży? - pyta Erik.Jej twarz jest skryta, pogrążona w myślach, jakichś wspomnieniach.- Nie wiem.- Ja myślę, że wiesz - mówi spokojnie Erik.- Ale dojdziemy do tego w twoimwłasnym tempie, Evo.Nie musisz teraz o tym myśleć.Chcesz znowu popatrzeć na telewizję?Pójdę z tobą, wszyscy będą ci towarzyszyć, całą drogę, bez względu na to, co się stanie, masznasze słowo.Obiecaliśmy ci i możesz na nas polegać.- Chcę do domu strachów - szepce Eva.Erik siedzi na kozetce w swoim pokoiku w szpitalu, czuje, że zbliża się do swoichwłasnych ciemnych miejsc, zbliża się do tego, co zapomniane, wyparte.Przeciera oczy, patrzy w migoczący ekran i mamrocze:- Otwórz drzwi.Słyszy swój głos wypowiadający liczby, które pogłębiają jej trans, wyjaśnia jej, że zachwilę będzie robić to, co on jej powie, bez namysłu, ma po prosu zaakceptować to, że jegogłos ją poprowadzi.Kobieta lekko kiwa głową,.a Erik dalej odlicza, liczby padają powoli iusypiająco.Jakość obrazu szybko się pogarsza: Eva patrzy w górę mętnym wzrokiem, zwilżawargi i szepce:- Widzę, jak kogoś zabierają, podchodzą i zabierają.- Kto zabiera? - pyta Erik.- Mężczyzna z kucykiem - jęczy Eva.- Wiesza małego.Taśma trzeszczy i obraz znika.Erik przewija nagranie do końca, ale obraz nie powraca, połowa filmu jest zniszczona,skasowana.Siedzi przed czarnym ekranem telewizora.Patrzy na swoje odbicie w głębi ciemnegoekranu telewizora.Jednocześnie patrzy na swoją starszą o dziesięć lat twarz i twarz tego, kimbył wtedy.Spogląda na kasetę video numer 14, na gumkę i kartkę z napisem DOMSTRACH�W.35Wtorek rano, piętnasty grudnia Erik naciska dziesięć razy guzik w windzie, jeszczezanim zamkną się drzwi.Wie, że niczego tym nie przyśpieszy, ale nie może się powstrzymać.Słowa Benjamina wypowiedziane w ciemnościach bagażnika mieszają się z mnóstwemdziwnych fragmentów wspomnień, które wywołała kaseta video.Wciąż powraca cichy głosEvy Blau, że mężczyzna z kucykiem kogoś zabrał.Ale w wyrazie jej ust był jakiś fałsz.W górze szybu słychać łoskot, podczas gdy winda sunie w dół.- Dom strachów - powtarza Erik, czepiając się jednocześnie nadziei, że to tylko zbiegokoliczności, że zniknięcie Benjamina nie ma nic wspólnego z jego przeszłością.Winda staje, drzwi rozsuwają się.Biegnie przez parking podziemny, do wąskiej klatkischodowej.Dwa poziomy niżej otwiera kluczem stalowe drzwi i idzie dalej białym tunelemdo kolejnej bramy zabezpieczonej alarmem i wciska mocno guzik domofonu.Odzywa sięniechętny głos.Erik nachyla się i do mikrofonu wyjaśnia, z jaką sprawą przychodzi. Nikt tunie jest mile widziany , myśli.W magazynie znajduje się zarchiwizowana dokumentacjawszystkich pacjentów, wyniki wszystkich badań naukowych, wszystkie eksperymenty,sprawozdania z testów, dyskusje na temat neurosedynu i kontrowersyjnych pomysłówbadawczych.Na półkach stoją tysiące segregatorów, w których zachowane są wynikinieoficjalnych analiz krwi osób z podejrzeniem nosicielstwa wirusa HIV, dane oprzymusowych sterylizacjach, eksperymentach dentystycznych na pacjentach opóznionych wrozwoju, przeprowadzane przed reformą opieki stomatologicznej.Zmuszano wtedy dzieci z domów dziecka, ludzi chorych psychicznie i starców doprzesiadywania z masą cukrową w ustach, aż do rozpuszczenia się szkliwa na zębach.Buczy zamek w drzwiach i Erik wchodzi do pomieszczenia, które rozjaśnianiespodziewanie ciepłe światło.Magazyn sprawia wrażenie przytulności, nie kojarząc się wcale z podziemną norą bezokien.Z budki strażnika dobiegają dzwięki opery: perlista koloratura mezzosopranu.Erikzbiera się w sobie, próbuje przybrać spokojny wyraz twarzy, wydobyć z zapomnienia jakiśuśmiech i po chwili podchodzi do dozorcy.Niski mężczyzna w słomianym kapeluszu stoi plecami do wejścia i podlewa kwiaty.- Cześć, Kurcik.Dozorca odwraca się i uśmiecha, mile zaskoczony:- Erik Maria Bark, kopę lat! Co u ciebie?Erik nie wie, co odpowiedzieć.- Nie za dobrze - mówi szczerze.- W mojej rodzinie kiepsko się dzieje.- Ach, no tak, to.- Piękne kwiaty - zauważa Erik, żeby zmienić temat.- Bratki.Mam hopla na ich punkcie.Conny zrzędził, że nic tu nie zakwitnie. Nic? ,zapytałem.Popatrz na mnie!- Widzę.- Wszędzie zainstalowałem lampy kwarcowe.- No proszę.- Niezłe solarium - żartuje.Kurt, podając Erikowi tubkę kremu z filtrem.- Nie mogę niestety długo zostać.- Nałóż sobie trochę na nos - radzi Kurt, wyciska odrobinę kremu i podsuwa Erikowi.- Dzięki, ale.Kurt zniża głos i z błyskiem w oku szepce:- Czasami chodzę tu w samych gaciach.Ale nikomu niemów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki