Michael Moorcock Amulet Szalonego Boga

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W rudychwłosach było trochę więcej siwizny, opalona zwykle twarz była bardziej blada, ale czerwone wąsy niezmieniły się w ogóle.Grube brwi, zwieszające się ponad głęboko osadzonymi złotobrązowymioczyma, niczym skalne półki nad wejściem do jaskini, również się nie zmieniły.Ale oczy wpatrywałysię w sufit bez mrugnięcia powiekami, a wargi nie poruszały się, zastygłe w wyrazie zaciętości. Hrabio Brass mruknął Bowgentle. Popatrz.Ale oczy pozostały nieruchome.Hawkmoon zmuszony był podejść bliżej, żeby zajrzeć prosto wtwarz leżącego.Podobnie uczyniła Yisselda. Hrabio Brass, twoja córka Yisselda wróciła.Dorian Hawkmoon także.Wargi rozchyliły się i rozległ się niewyrazny pomruk. Kolejne złudzenia.Sądziłem, że gorączka już minęła, Bowgentle. Bo tak jest, mój panie.To nie przywidzenia.Oczy poruszyły się i spojrzały na nich. Czyżbym umarł w końcu i połączył się z wami, moje dzieci? Jesteś na ziemi, hrabio! odezwał się Hawkmoon.Yisselda pochyliła się i ucałowała wargi ojca. To jest ziemski pocałunek, ojcze.Stopniowo zacięty wyraz na wargach zaczął topnieć, ażpojawił się na nich pogłębiający się uśmiech.Ciało w pościeli poruszyło się i nagle hrabia Brassusiadł prosto. Ach! To prawda.Straciłem już nadzieję! Głupiec ze mnie, żeby tracić nadzieję! Zaśmiał się nagłos, odzyskując nagle swą dawną witalność.Bowgentle był oszołomiony. Hrabio Brass.sądziłem, że jesteś ledwie krok od śmierci.; Bo tak było, Bowgentle.Ale odskoczyłem z powrotem, jak widzisz.Wróciłem z dalekiej podróży.Co z oblężeniem, Hawkmoonie? Nie jest dobrze.Ale gotów jestem się założyć, że teraz, kiedy wszyscy troje znów jesteśmy razem,wszystko pójdzie lepiej. Tak.Bowgentle, przynieś moją zbroję.A gdzie jest mój miecz? Ależ.wciąż musisz być bardzo osłabiony. A więc przynieście mi jedzenia, dużo dobrego jadła.Wzmocnię się, a tymczasem porozmawiamy.To rzekłszy hrabia Brass wyskoczył z łóżka, by uścisnąć córkę i jej narzeczonego.Kiedy posilali się w głównej sali, Dorian Hawkmoon opowiedział hrabiemu, co mu się przydarzyło wciągu tych wielu miesięcy od czasu opuszczenia zamku.Hrabia Brass ze swej strony opowiedział otrudach walki z całą, jakby się mogło wydawać, potęgą Mrocznego Imperium.Opowiedział oostatniej bitwie von Villacha i jego bohaterskiej śmierci, kiedy to zabrał ze sobą kilkadziesiąt duszMrocznego Imperium, o odniesionych przez siebie ranach, wreszcie o tym, jak dowiedział się ozniknięciu Yisseldy i stracił wszelką ochotę do życia.Oladahn zszedł do sali i został przedstawiony hrabiemu.Stwierdził, że d'Averc jest poważnie ranny,ale Bowgentle utrzymuje, że go wyleczy.Generalnie był to radosny powrót do domu, przyćmiewany jedynie świadomością, że na granicachGwardziści poświęcają własne życie, tocząc niemal na pewno przegrany bój.Hrabia Brass założył swą spiżową zbroję i przytwierdził olbrzymich rozmiarów miecz.Gdy stanął wpełnym rynsztunku, górował nad wszystkimi. Chodzmy, Hawkmoonie, Oladahnie powiedział. Musimy udać się na pole bitwy ipoprowadzić naszych ludzi do zwycięstwa.Bowgentle westchnął. Jeszcze dwie godziny temu mogłem cię uważać za prawie martwego, a teraz ruszasz do bitwy.Nie jesteś jeszcze całkiem sprawny. Moja choroba była dolegliwością ducha, a nie ciała, jestem już wyleczony ryknął hrabia Brass. Konie! Powiedz im, żeby przyprowadzili nasze konie, Bowgentle!Chociaż setnie umęczony, Hawkmoon odzyskał wiele ze swego wigoru, wychodząc w ślad za starymczłowiekiem z zamku.Przesłał jeszcze całusa Yisseldzie i oto znów znalazł się na dziedzińcu, gdziedosiadł konia, który miał go zanieść na pole bitwy.Ruszyli w trzech galopem tajemnymi ścieżkami przez trzęsawiska, płosząc olbrzymie stadagigantycznych flamingów, które wzbijały się im nad głowy, oraz hordy dzikich rogatych koni,umykających przed nimi na wszystkie strony. Taki kraj wart jest tego, by bronić go ze wszystkich sił. Hrabia Brass pomachał osłoniętąrękawicą dłonią. Jego spokój powinien być strzeżony.Wkrótce zaczęły do nich docierać odgłosy bitwy, a następnie znalezli się w miejscu, gdzie siłyMrocznegoImperium przedarły się poza linię wież.Zatrzymali nagle konie, gdyż ujrzeli to najgorsze., To niemożliwe odezwał się hrabia Brass przerażonym szeptem.A jednak była to prawda.Wieże obalono.Każda z nich została zamieniona w stos dymiących gruzów.Obrońcy byli bezprzerwy spychani w tył, chociaż walczyli z niezwykłą odwagą. To jest upadek Kamargu rzekł hrabia Brass głosem postarzałego nagle człowieka.ROZDZIAA XIPOWR�T RYCERZADostrzegł ich jeden z kapitanów i zbliżył się do nich galopem.Jego zbroja była powgniatana, mieczzłamany, lecz na twarzy malowała się radość. Hrabia Brass! Wreszcie! Musimy przyjść z pomocą naszym ludziom, panie, i zepchnąć zpowrotem żołdaków z Mrocznego Imperium!Hawkmoon zauważył, że hrabia Brass z wysiłkiem zdobył się na uśmiech. Tak, kapitanie rzekł, wyciągając swój olbrzymi miecz. Proszę znalezć jednego czy dwóchheroldów, niech obwieszczą wszystkim, że hrabia Brass wrócił!Wśród przypartych do muru Kamargijczyków rozległy się wiwaty na widok hrabiego Brassa iHawkmoona.Powstrzymano napór Granbretańczyków, a nawet zepchnięto ich nieco do tyłu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki