07 Detektyw Monk jedzie do Paryża Goldberg Lee

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Może pan od razu zapomnieć o takimpomyśle.Monk kiwnął głową i westchnął.- Jak sądzisz, stoi coś takiego w pobliżu naszegohotelu?- Myśli pan, że mógłby pan korzystać z publicznejtoalety zamiast hotelowej łazienki?- Myślałem, że ty mogłabyś z niej korzystać.- To niech pan pomyśli jeszcze raz - odparowałam iruszyłam w dalszą drogę.10Monk i kanalizacjaJeśli nikt nigdy nie szukał Mus�e des Egouts de Parisi nie wie, gdzie się ono znajduje, łatwo może wziąćjego małą, biało-niebieską kasę biletową w parku nadSekwaną za uliczną budkę z kanapkami albo kiosk zgazetami.Dla oznaczenia wejścia do muzeum kanałów ście-kowych spodziewałabym się raczej czegoś weselszegoczy bardziej przewrotnego, jeśli nie z innego powodu,to choćby po to, żeby przyciągnąć turystów.Skorojednak nie wchodziło w grę nic żartobliwego, topomyślałabym, że warto pójść w drugą stronę ipostawić monumentalną budowlę, emanującą powagą,trwałością i budzącą autentyczny szacunek, aby ludziemyśleli o muzeum kanalizacji z prawdziwą atencją.W każdym razie na pewno nie spodziewałam sięnajzwyklejszej budki.Kiedy jednak obok muzeum zobaczyłam luksusoweapartamenty ciągnące się nad rzeką wzdłuż ulicy,zrozumiałam, że niepozorny projekt ma swojeuzasadnienie.Mieszkańcy drogich apartamentówwzdłuż Quai d'Orsay zapewne nie chcieli, by każdyprzechodzień wiedział, że mieszkają przy wejściu dokanalizacji ściekowej.To oczywiście głupie, bo przecież każde miesz-kanie w Paryżu znajduje się nad kanalizacją, ale nie-trudno o tym zapomnieć.Tymczasem rzucające się woczy muzeum z pewnością by o tym przypominało.Muzeum kanalizacji nie przyciągało tłumów na miaręLuwru.Do kasy stało przed nami zaledwie kilka osób.Kolejno kupowali bilety i schodzili pod ziemię przezduży kwadratowy właz.Monk odprowadzał ich wzrokiem i kręcił głową.- Dziwi mnie, że nikt nie włożył kombinezonu -powiedział.- Po co?- Ponieważ schodzą do kanałów ściekowych.- Monkspojrzał na mnie.- Ty też powinnaś mieć strójochronny.- Pod koniec dziewiętnastego wieku bogaci i sławniludzie zwiedzali kanały w najlepszych strojachwyjściowych, płynąc rzeką ścieków w eleganckichgondolach oświetlonych lampami gazowymi.Nawet w moich uszach zabrzmiało to tak, jakbymmówiła o przejażdżce łódką po Disneylandzie w piekle.- Skąd wiesz?- Wczoraj wieczorem poczytałam trochę o naszymmuzeum w przewodniku.- Z pewnością nie napisali tam, że zaraz po wyjściuzwiedzający umierali z powodu zarazy.- O ile pamiętam, mówił pan, że to najczystszakanalizacja na świecie.- Owszem - przyznał.- Ale to nadal tylko ka-nalizacja.- Cóż, pan ma swój strój wyjściowy, a ja swój.Monk spojrzał na mnie z dezaprobatą a potem założyłgogle, maskę gazową i rękawice.Zapłaciłam za bilety i dostałam broszurę, z którąmożna samemu zwiedzać muzeum.W końcu zeszliśmyw czeluść.Przygotowałam się na uderzenie fali gryzącego odoruz kloacznej rzeki ścieków paskudnego zapachu,tysiąc razy gorszego od każdej latryny czy przenośnejtoalety, jaką tylko można sobie wyobrazić.Jednak ku mojemu zdumieniu i wielkiej uldze zapachw szerokim tunelu wcale nie był przykry.Bywało, żeprzechodziłam przez świeżo użyzniony trawnik, którywydzielał o wiele silniejszy zapach.Czułam woń wrodzaju lekko kwaśnej wilgoci, dokładnie taki, jakiegospodziewałby się człowiek w podziemnej grocie, przezktórą przepływa strumyk.Nie widziałam jeszcze wody, ale słyszałam jejprzytłumiony szmer dobiegający gdzieś zza ściantunelu, w którym staliśmy.Kanał miał łukowatesklepienie, był jasno oświetlony i na tyle szeroki, że bezproblemu mogłaby tu wjechać półciężarówka.Na ścianach wisiały tablice informacyjne, któreobjaśniały i ilustrowały rozwój paryskiej kanalizacji.Tekst napisany był po francusku, więc w czasiezwiedzania próbowałam w skrócie objaśniać Mon-kowi, co jest napisane na tablicach.Najlepszym rodzynkiem była informacja, że do 1859roku do obowiązków prefektury policji, pozautrzymywaniem porządku, należała dbałość o stanzdrowia i higieny publicznej, co oznaczało równieżoczyszczanie miejskich ulic i kanałów. Zwiat doskonały rzekł z uznaniem Monk.Wiedziałam, że to mu się spodoba.Byłby w siódmym niebie, gdyby mógł patrolowaćulice San Francisco, uzbrojony w butelkę płynu do czy-szczenia, szczotkę, mopa i szmaty, wypisując ludziommandaty za niezachowanie dostatecznej higieny.Było też kilka zdjęć z końca dziewiętnastego wieku,które przedstawiały gości zwiedzających kanały.Według podpisu pod fotografiami ludzie nie mogliwyjść z podziwu, że wszędzie jest tak czysto.Kanałamimożna było przejść wiele kilometrów i wyjść na ulicębez najmniejszej smużki na ubraniu.Kobiety miały na głowach czepki wiązane pod szyją,a na nogach buty na wysokich obcasach, jakby sięwybierały na niedzielny piknik.Mężczyzni byli wkapeluszach, krawatach i długich płaszczach.Ubrani wuniformy pracownicy kanałów ciągnęli rzeką ludzkichodchodów łodzie pełne la bourgeoise.Nawet jeśli czulisię dotknięci faktem, że muszą służyć za koniepociągowe, to na ich uśmiechniętych, dumnychtwarzach nie było tego widać.Monk z zajęciem studiował fotografie, przechylającgłowę to w jedną, to w drugą stronę i podchodząc donich na tyle blisko, na ile tylko pozwalała mu maskagazowa.Nie miałam pojęcia, czego tak wypatruje, i niemiałam ochoty go pytać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki