Zeydler Zborowski Zygmunt Major Downar przechodzi na emeryture

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W głębi ratusz, a obok ogromna,stodwumetrowa wieża.Stali zapatrzeni w ten wspaniale zakomponowany plac i słuchali objaśnieńprzewodniczki.Potem zwiedzanie gotyckiej katedry, oślepiającej bielą koronkowej fasady z marmuru.W drodze na obiad ostatnie, pożegnalne spojrzenie na miasto.Restauracja nazywała się Turiddo.W dużej, półkolistej sali, przy długich stołachustawionych pod ścianami pożywiali się turyści, przybyli tutaj z różnych stron świata.Wielojęzyczny gwar zagłuszał brzęk talerzy i sztućców.Kelnerzy i kelnerki z iście cyrkowązręcznością roznosili potrawy.Organizacja zbiorowego żywienia była znakomita.Wysoka, obfitych kształtów signora siedząca obok Downara, odezwała się po włosku.Zapytał, czy mówi po niemiecku.Potrząsnęła głową.Wobec tego rozmowa ograniczyła się dowymiany uprzejmych uśmiechów.Francuz z vis � vis także nie znał niemieckiego.I znowuuśmiechy.Muszę się zabrać do języków - pomyślał Downar.Będę miał teraz dużo czasu.Zapiszę się na jakieś kursy.Francuski, angielski, może włoski.Miał ogromną ochotęprzyjechać powtórnie do Włoch i spokojnie raz jeszcze obejrzeć te wszystkie cuda.Zaraz po obiedzie Kozłowski energicznie zabrał się do zaganiania swychpodopiecznych do autokaru.- Zaraz odjeżdżamy, proszę państwa, zaraz odjeżdżamy.Proszę się nie rozchodzić.Niezbyt skwapliwie spełniano jego polecenie.Jedni byli senni i mieliby ochotę napoobiednią drzemkę.Drudzy, a szczególnie kobiety, chętnie powałęsaliby się po mieście,żeby obejrzeć wystawy sklepowe i ewentualnie kupić sobie jakąś pamiątkę ze Sieny.Downar ostatni wyszedł z sali restauracyjnej.Przechodząc koło schodkówprowadzących do toalety, spostrzegł Więckowskiego, rozmawiającego po włosku z jakimśtęgim brunetem w dużych okularach w ciemnej oprawie.Fotograf machnięciem ręki zakończył rozmowę i pobiegł za Downarem.- Ci Włosi są zupełnie niemożliwi - powiedział nieco zdyszanym głosem.- Nigdy pannie zgadnie, co mi proponował ten facet.Proszę sobie wyobrazić, że chciał mnie zaprowadzićdo jakiegoś niezwykle atrakcyjnego, ekskluzywnego burdelu.- Doprawdy? - zdziwił się bez specjalnego zainteresowania Downar.Przez wiele latswej pracy przywykł do tego, że ludzie usiłują za wszelką cenę ukryć prawdę.Trudno mubyło tak od razu wyjść poza ramy tej rutyny.Zresztą jeżeli chodziło o ruchliwegofotoreportera, odgrywającego rolę jowialnego kompana, to nie mógł się oprzeć wrażeniu, żecała ta pozornie beztroska paplanina jest starannie wyreżyserowanym kamuflażem.Ostatnia,trochę dziwna, nie dokończona rozmowa również dała mu do myślenia.Nie miał jednakzamiaru wgłębiać się w problemy nurtujące jego towarzysza podróży.Odwrócił głowę iutkwił spojrzenie w oknie.Włoski krajobraz o wiele bardziej go interesował aniżeli jakieś tamperturbacje pana Więckowskiego.Mijali tereny faliste.Smukłe pinie, zakończone w górze płaskimi parasolami,utkanymi z ciemnych gałęzi, gromadziły się na wzgórzach, tworząc malownicze, pełne urokugaje.Gdzieniegdzie jasnopopielate albo rdzawe skały przypominały ruiny murów dawnychzamków obronnych.W oddali bieliły się na wzniesieniach małe miasteczka, nad którymigórowały strzeliste wieże kościelne.- Aadnie tu - powiedział Więckowski.- Piękne widoki.- Uhm - mruknął Downar, nie zdradzając ochoty do nawiązania rozmowy.Fotograf nie dawał jednak za wygraną.- I klimat pierwsza klasa.Nie to co u nas.Jak wrócimy do Warszawy, to może byćzimno jak cholera.Trzeba będzie uważać, żeby z miejsca grypy nie złapać.Już na lotnisku jaknas owionie.Nie daj Boże.Trzeba będzie się zaopatrzyć w buteleczkę koniaku.Na wszelkiwypadek.Pierwszy zmierzch przyprószył piniowe gaje.Jaskrawość krajobrazu zaczynała gasnąći matowieć.Mijane miasteczka zamazywała nadchodząca noc.Na szosie zabłysłysamochodowe reflektory, niweczące wieczorny nastrój.W autokarze panowała cisza! Zmęczeni podróżni nie kwapili się do rozmowy.Jednidrzemali, przechyliwszy w tył głowy, inni sennie patrzyli w okna.Ogrom wrażeńwywiezionych z Wenecji, Florencji i Sieny przytłaczał.Nawet niestrudzona Babciazrezygnowała z konwersacji.W Rzymie zostali zakwaterowani w małym hoteliku Venezia , położonym w pobliżuStazione Termini.- Już nie ten luksus - mruknął Więckowski, ustawiając z pedantyczną starannościąswoją walizę.- We Florencji, to była komnata.A tutaj.Ano, cóż.Klasa tak zwanaturystyczna.Downar uśmiechnął się.- Niech pan nie narzeka.Nie jest tak zle.Najważniejsze, że czysto.Mogło być gorzej.- Ja tam nie narzekam - potrząsnął głową fotograf.- Wiadomo, że jak kto chce miećluksus, to musi bulić dolary [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki