Stalky i spółka Rudyard Kipling

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. A bodaj cię! Ja bym tego nie zrobił! Doktor powieóiał, że sam mógł dostać dy��erytu.Dlatego nie wrócił do liceum,ale mieszkał u nas.Doktor mówił, że gdyby nie on, to bym zdechł do dwuóiestu minut.Tu woznica, który miał swoje rozkazy, trzasnął z bata i ruszył naprzód, tak że małochłopców nie przejechał. Jak Boga kocham! zawołał Beetle. To prawie bohaterstwo! Prawie?Kolano M'Turka wjechało mu w tył i posłało go w stronę Stalky'ego, który go na-tychmiast tym samym sposobem odesłał. Powinien byś za to wisieć! A stary powinien by dostać za to V.C.y p Jakże, przecie on do tego czasu mógłumrzeć i być pochowany.Ale nie, nie.Nic z tego! Ho! Ho! Smarował przez płot, jakstara, wesoła sroka! Ekstrabaty, pięćset wierszy i tyóień kozy wszystko jakby nigdynic. Zdaje mi się, że czytałem o czymś podobnym w jakiejś książce! przypomniałsobie Beetle. Jak Boga kocham, co za byczy mąży �! Pomyślcie tylko. Właśnie myślę! rzekł M'Turk.To rzekłszy, wydał jakiś tak straszny irlanóki okrzyk, że cała drużyna się za nimobejrzała. Cicho bądz! zawołał Stalky, tańcząc z niecierpliwości.y p i t ia ss Krzyż Zwycięstwa.y � y y (daw.pot.) wspaniały facet.ru ar ki in Stalky i spółka 75 Zostawcie to tylko wujowi Stalky'emu, już on się ze starym rozprawić potrafi.Beetle, jeśli choć słówko piśniesz, zanim ci pozwolę, zab3ę cię! a apit i i si i is.Trzymam go za najkrótsze włosy.A teraz zróbcie takie miny, jakby nigdy nic.Zbyteczne było jednak wszelkie udawanie, ponieważ szkoła zajęła się najzupełniejwydawaniem gromkich okrzyków na cześć graczy nierozegranego meczu.Chłopcy niezwracając uwagi na zabłocone trzewiki, kręcili się całymi gromadami dokoła łazienek,podczas kiedy członkowie drużyn myli się.Wrzeszczeli hura , ile razy udało im się zo-baczyć małego Crandalla, a jeszcze głośniej wołali hura po modlitwie, kiedy pojawilisię Starzy Chłopcy w strojach wieczorowych i podkręcając swobodnie wąsa, zamiast sta-nąć wśród nauczycieli, ustawili się szeregiem pod ścianą, tuż przed szeregiem prefektów,a rektor wywoływał ich także a i t ti s jak za dawnych czasów. Wszystko to baróo piękne! odezwał się rektor po obieóie ale chłopcyzaczynają wysmykać się trochę z rąk.Obawiam się, że z tego wynikną pózniej nieprzy-jemności.Dobrze byś zrobił Crandall, gdybyś poszedł spać jak najwcześniej.Sypialniabęóie na ciebie czekać.Nie wiem, jakie zawrotne wyżyny osiągniesz w swej karierze, alepewien jestem, że nigdy nie spotkasz się z tak absolutnym uwielbieniem jak óiś! Niech się daóą wypchać z całym uwielbieniem.Wolałbym skończyć cygaro. To szczere złoto idz, góie sława cię czeka, Crandall i y �.Jako tło miała tej apoteozie służyć mansarda o óiesięciu łóżkach, połączona z trzemasąsiednimi sypialniami, w których wyjęto drzwi.Gaz płonął nad skromnymi, zwyczajnymiumywalniami z białego drzewa sosnowego.Przeciągi gwizdały bezustannie, a przez okna,niezasłonięte roletami, widać było morze prące falami na płaski, piaszczysty brzeg. To samo stare łóżko prawdopodobnie ten sam stary materac mówił Crandall,ziewając. Wszystko to samo.Och, ale mnie kości bolą.Nie miałem wyobrażenia, że wy,smarkacze, potraficie tak grać to mówiąc, roztarł sobie stłuczoną kostkę. Każdemuz nas dostało się coś na pamiątkę.Kilka minut minęło, zanim poczuli się jakoś swobodniej; zwłaszcza uczuli się spokoj-niejszymi, gdy Crandall odwrócił się i, uklęknąwszy, zmówił pacierz ceremonia, którązaniedbywał przez kilka lat. Oj, zapomniałem! Baróo mi przykro, zapomniałem zgasić światło. Nic nie szkoói! uspokajał go prefekt sypialni. To należy do Worthingtona.Dwunastoletni chłopaczek w koszuli nocnej, czekający, kiedy wreszcie on bęóie mógłpokazać się na widowni, wyskoczył z łóżka i zgasił światło, wspinając się po umywalniach. A co robicie, gdy on śpi? zapytał Crandall, śmiejąc się. Pcha mu się mokrą chustkę pod szyję. Za moich czasów to była mokra gąbka.A to co? Co się óieje?Ciemności napełniły się nagle szeptami, szelestem ciągnionych po ziemi dywaników,odgłosem bosych stóp biegnących po gołej podłoóe, protestami, chichotem, grozbami. Siedzże raz spokojnie, idioto jeden& ! No, to siadaj na ziemi& Słowo ci daję, że namoim łóżku sieóieć nie bęóiesz& Bo mi stłuczesz porcelanę w gębie! Sta& Corkran mówił zaczął prefekt, intonacją głosu zaznaczając, iż uważa to zanieprawdopodobną bezczelność ze strony Stalky'ego otóż mówił, że może pan zechceopowieóieć nam, jak to było z ciałem Duncana. Prosimy, prosimy baróo! odezwał się błagalny szept. Nie ma nic do opowiadania.Po kiego diabła powyłaziliście z łóżek i kucacie natakim zimnie? Niech pan na nas nie zważa! Nic nie szkoói! rozległy się głosy. Prosimyopowieóiać, jak to było z Porcusem.Wobec tego Crandall obrócił się na poduszce i zaczął mówić do niewióialnego po-kolenia. Pewnego dnia jakoś przed trzema miesiącami Duncan komenderował eskor-tą konwojującą kasę wóz pełen rupii przeznaczonych na żołd dla żołnierzy, pięć tysięcyrupii w srebrze.Wysłano go z tą kasą do miejscowości zwanej fort Pearson, niedalekoKalabaghu&y � i (łac.) młodszy, mniejszy.ru ar ki in Stalky i spółka 76 Ja się tam uroóiłem zapiszczał jakiś szkrab. Fort nazywa się tak po moimstryju& Kusz ty razem ze swoim stryjem! Proszę na niego nie zważać, Crandall! Nic nie szkoói.Otóż A��yói wywąchali jakoś, że ta kasa jest w droóe, wobectego zrobili czym pręóej zasaókę na całe towarzystwo parę mil przed fortem i odcięlieskortę.Duncan został ranny, a eskorta uciekła.On miał ogółem dwuóiestu sipajów,a A��ydów było baróo dużo.Przypadkiem ja byłem właśnie komendantem fortu.Prawdęmówiąc, słyszałem strzelaninę i już chciałem wyjść zobaczyć, co się tam óieje, kiedynagle nadbiegli luóie Duncana.Wobec tego poszliśmy naprzód razem.Opowiadali mi cośo jakimś oficerze, ale ja nie zdawałem sobie sprawy z sytuacji, póki wreszcie nie ujrzałemmięóy kołami wozu, pozostawionego na równinie, kolegi, który oparty na łokciu strzelałraz po raz z rewolweru.Wióicie, eskorta porzuciła wóz, a A��yói luóie naówyczajostrożni byli przekonani, że ta ucieczka, to tylko podstęp coś w roóaju pułapki,rozumiecie, i że wóz służy za przynętę.Dlatego zostawili biednego Duncana tam, góiepadł.Ale jak tylko zobaczyli, że nas jest tak mało, zaczęli się z nami ścigać każdastrona chciała pierwsza Duncana dopaść.Myśmy lecieli jak wariaci, oni lecieli, wreszciemyśmy przyszli do mety pierwsi i po krótkiej rąbaninie oni uciekli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki