Mickiewicz Adam Konrad Wallenrod (pdf)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Każdy z kolei zbliżał się do tronu,Ostrzem sztyletu na księdze zakonuKarty przerzucał, prawa cicho czytał,190 O zdanie tylko sumnienia zapytał,Osądził, rękę do serca przykłada,I wszyscy zgodnie zawołali: �Biada!�I trzykroć echem powtórzyły mury:�Biada!� W tym jednym, jednym tylko słowieJest cały wyrok; pojęli sędziowie,Dwanaście mieczów podnieśli do góry,Wszystkie zmierzone w jedną pierś Konrada.Wyszli w milczeniu, a jeszcze raz muryEchem za nimi powtórzyły: �Biada!�45VIPO%7łEGNANIEZimowy ranek wichrzy się i śnieży;Wallenrod leci śród wichrów i śniegów,Zaledwie stanął u jeziora brzegów,Woła i mieczem bije w ściany wieży.�Aldono woła żyjemy, Aldono!Twój miły wraca, wypełnione śluby,Oni zginęli, wszystko wypełniono�.PUSTELNICA�Alf? to głos jego? Mój Alfie, mój luby,Jakże? już pokój? ty powracasz zdrowo?10 Już nie pojedziesz?� KONRADO! na miłość Boga,O nic nie pytaj; słuchaj, moja droga,Słuchaj i pilnie zważaj każde słowo.Oni zginęli, widzisz te pożary?Widzisz? to Litwa w kraju Niemców broi;Przez lat sto Zakon ran swych nie wygoi.Trafiłem w serce stugłowej poczwary;Strawione skarby, zródła ich potęgi,Zgorzały miasta, morze krwi wyciekło;Jam to uczynił, dopełnił przysięgi,20 Straszniejszej zemsty nie wymyśli piekło.Ja więcej nie chcę, wszak jestem człowiekiem!Spędziłem młodość w bezecnej obłudzie,W krwawych rozbojach dziś schylony wiekiem,Zdrady mię nudzą, niezdolny do bitwy,Już dosyć zemsty, i Niemcy są ludzie.Bóg mię oświecił, ja powracam z Litwy,Ja owe miejsca, twój zamek widziałem,Kowieński zamek już tylko ruiny;Odwracam oczy, przelatuję czwałem,30 Biegę do owej, do naszej doliny.Wszystko jak dawniej! też laski, te kwiaty;Wszystko, jak było owego wieczora,Gdyśmy dolinę żegnali przed laty.Ach! mnie się zdało, że to było wczora!Kamień, pamiętasz ów kamień wyniosły,46Co niegdyś naszych przechadzek był celem? Stoi dotychczas, tylko mchem zarosły,Ledwiem go dostrzegł, osłoniony zielem.Wyrwałem zielska, obmyłem go łzami;40 Siedzenie z darni, gdzie po letnim znojuLubiłaś spocząć między jaworami;yródło, gdziem szukał dla ciebie napoju;Jam wszystko znalazł, obejrzał, obchodził.Nawet twój mały chłodnik zostawiono,Com go suchymi wierzbami ogrodził.Te suche wierzby, jaki cud, Aldono!Dawniej mą ręką wbite w piasek suchy,Dziś ich nie poznasz, dzisiaj piękne drzewaI liście na nich wiosenne powiewa,50 I młodych kwiatków unoszą się puchy.Ach! na ten widok pociecha nieznana,Przeczucie szczęścia serce ożywiło;Całując wierzby padłem na kolana,Boże mój rzekłem aby się spełniło!Obyśmy, w strony ojczyste wróceni,Kiedy litewską zamieszkamy rolę,Odżyli znowu! niech i naszą dolęZnowu nadziei listek zazieleni!�Tak, wróćmy, pozwól! mam w Zakonie władzę,60 Każę otworzyć lecz po co rozkazy? Gdyby ta brama była tysiąc razyTwardszą od stali, wybiję, wysadzę;Tam cię, o luba! ku naszej dolinie,Tam poprowadzę, poniosę na rękuLub dalej pójdziem; są w Litwie pustynie,Są głuche cienie białowieskich lasów,Kędy nie słychać obcej broni szczękuAni dumnego zwyciężcy hałasów,Ni zwyciężonych braci naszych jęku.70 Tam w środku cichej, pasterskiej zagrody,Na twoim ręku, u twojego łonaZapomnę, że są na świecie narody,%7łe jest świat jakiś będziem żyć dla siebie.Wróć, powiedz, pozwól!� Milczała Aldona,Konrad umilknął, czekał odpowiedzi.Wtem krwawa jutrznia błysnęła na niebie:�Aldono, przebóg! ranek nas uprzedzi,Zbudzą się ludzie i straż nas zatrzyma;Aldono!� wołał, drżał z niecierpliwości,80 Głosu nie stało, błagał ją oczymaI załamane ręce wzniósł do góry,Padł na kolana i żebrząc litości,Objął, całował zimnej wieży mury.47�Nie, już po czasie rzekła smutnym głosem,Ale spokojnym Bóg mi doda siły,On mię zasłoni przed ostatnim ciosem.Kiedym tu weszła, przysięgłam na proguNie zstąpić z wieży, chyba do mogiły.Walczyłam z sobą; dziś i ty, mój miły,90 I ty mi dajesz pomoc przeciw Bogu.Chcesz wrócić na świat, kogo? nędzną marę!Pomyśl, ach, pomyśl, jeżeli szalonaDam się namówić; rzucę tę pieczaręI z uniesieniem padnę w twe ramiona,A ty nie poznasz, ty mię nie powitasz,Odwrócisz oczy i z trwogą zapytasz: Ten straszny upiór jestże to Aldona?I będziesz szukał w zagasłej zrenicyI w twarzy, która& ach! myśl sama razi&100 Nie, niechaj nigdy nędza pustelnicyPięknej Aldonie oblicza nie kazi.�Ja sama wyznam daruj, mój kochany,Ilekroć księżyc żywszym światłem błyska,Gdy słyszę głos twój, kryję się za ściany,Ja cię, mój drogi, nie chcę widzieć z bliska.Ty może dzisiaj już nie jesteś taki,Jakim bywałeś, pamiętasz, przed laty,Gdyś wjechał w zamek z naszymi orszaki;Lecz dotąd w moim zachowałeś łonie110 Też same oczy, twarz, postawę, szaty.Tak motyl piękny, gdy w bursztyn utonie,Na wieki całą zachowuje postać.Alfie, nam lepiej takimi pozostać,Jakiemi dawniej byliśmy, jakiemiZłączym się znowu ale nie na ziemi.�Doliny piękne zostawmy szczęśliwym;Ja lubię moję kamienną zaciszę,Mnie dosyć szczęścia, gdy cię widzę żywym,Gdy miły głos twój co wieczora słyszę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki