Rahlens Holly Jane Poza czasem Nieskończonoć

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-Na pewno z kimś mnie pan pomylił.- Wilmersdorfer Strase.Sierpień dwa tysiące trzeciego.Dał mi pan czterysta dziewięćdziesiąt siedem euro!Oczywiście, że Finn go pamiętał! Jak mógłby zapomnieć?To był tamten brodaty mężczyzna o kwaśnym zapachu, z ko�szykiem na kółkach, z pełnymi zakupów torbami w środku!Ależ się zmienił!Eliana nie może się o tym dowiedzieć, pomyślał prze�straszony.Jak mógłby wyjaśnić taki.- Przykro mi - powiedział Finn - ale musiał się pan po�mylić.- Nie, nie - odparł mężczyzna.- To na pewno pan.Przez wiele godzin czekałem, aż pan wyjdzie.Zniknął panw jednej z tych toalet publicznych, z dziewczyną, z.277Finn ruszył przez bramkę.Znajdzie się w dużych tarapa�tach, jeśli mężczyzna powie jeszcze choć jedno słowo.- Do widzenia - rzekł Finn i odszedł szybkim krokiem.- Uratował mnie pan! - zawołał za nim mężczyzna.- Jes�tem dziś innym człowiekiem, czy chce pan o tym wiedzieć,czy nie! Dziękuję!Ale Finn i Eliana byli już za drzwiami.*Pod ich stopami szeleściły czerwone, złote i brązowe liście.Po lewej stronie biegł kanał, za drzewami po prawej ciągnę�ła się ulica.- A tu wrzucili zwłoki Róży Luksemburg - oznajmiłaprzewodniczka Eliana po angielsku, ćwicząc umiejętnościjęzykowe, które zdobyła podczas sześciu miesięcy spędzo�nych za granicą.Szerokim ruchem ręki wskazała na wodę, a Finn poczułwoń Nieskończoności.Zakręciło mu się w głowie.Przezchwilę czuł, że zemdleje i wpadnie głową w dół do kanału.Ale ona poklepała go po ramieniu i wskazała na prawo.- Tam są ambasady, a tam - spojrzała znów w lewo, napółnoc - jest hostel.Moi znajomi się tam kiedyś zatrzymali.Widzisz go?- Ta przysadzista, nieopisywalna szara masa taniego,zniszczonego betonu i.Zachichotała.- No właśnie.Ale o ironio - rzekła, przechodząc przezpas drzew na prawo, w kierunku ulicy - dokładnie po dru�giej stronie kanału, naprzeciwko tej szarej masy znajduje sięjeden z najpiękniejszych budynków w Berlinie.Voil�.278Zdumiewające! Finn rozpoznał falistą fasadę budowli podrugiej stronie ulicy.- Fahrenkamp - powiedział.Jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia.- Nie wierzę, że znasz nazwisko architekta.Berlińczycyco najwyżej wiedzą, że mieszczą się tam biura GASAG.-Eliana znów przeszła na niemiecki.W świecie Finna ten budynek był zabytkowym obiektem,stanowiącym południowo-wschodnie wejście do kampusuInstytutu Olgi %7łukowej.Stacja wahadłowca, Fahrenkamp--Institut, znajdowała się zaledwie dwieście metrów dalej napółnoc.- Przepraszam, panie Nordstrom - powiedziała Eliana.Trzymała teraz przy ustach zwiniętą w pięść dłoń udają�cą mikrofon, jak dziennikarka z celuloidów z wiadomościa�mi.- Co sprawiło, że taki inteligentny Amerykanin za�interesował się historią Niemiec? - Podsunęła mikrofon"do jego ust.- Współczesną historią, koleżanko.Współczesną histo�rią.Niemcy po prostu przypadkiem biorą w niej udział.- I kiepsko im to idzie.- Jej mikrofon rozpłynął sięw powietrzu.Skinął głową.Pierwsza połowa dwudziestego wieku niebyła jego ulubionym okresem w historii.- A co sprawiło, że wybrałaś akurat Teaneck w New Jer�sey, aby tam pójść do szkoły? - zapytał.- New Jersey! - powtórzyła, naśladując jego intonację.Roześmiała się.Miała uroczy śmiech.Chciałby go na�grać, aby móc słuchać w kółko.Z przyzwyczajenia wysłałnawet impuls do mózgołącza, co oczywiście nic nie dało.279Eliana szturchnęła go w ramię.- Powiedziałeś New Jersey" jak prawdziwy nowojor�czyk, z taką pogardą.Ale to zabawne, wcale nie brzmiszjak nowojorczyk, kiedy mówisz po angielsku.Moja przy�szywana matka z wymiany, pani Proszę, Mów Mi Wendy"Weiss, tak mówiła.Pochodziła z Brooklynu, potem miesz�kała w Queens.Brzmiała jak taksówkarz z filmów Scorsese.Jak kreda na tablicy.Kreda na tablicy.Zastanawiał się, jaki to mógł być dzwięk.- Ale ty.- ciągnęła.- Twój akcent jest.inny.Wzruszył ramionami.Wkraczali na grząski grunt.Wy�kład na temat ewolucji języka angielskiego w okresie oddwudziestego pierwszego do dwudziestego trzeciego wiekunie może znalezć się w jego popołudniowym planie.- A ty? - zapytał.- Kim będziesz, gdy dorośniesz?- Architektem.chyba - odrzekła.- Naprawdę? - Zdumiewające, pomyślał, przecież nigdynie wspomniała o tym w pamiętniku.- Dlaczego tak cię to dziwi? - zapytała.- Po prostu dziwi.A co będziesz projektować?- Nie jestem pewna - odparła.- Chyba hostele.Długo się potem śmiali.*Weszli na plac zabaw, otoczony ze wszystkich stron bu�dynkami mieszkalnymi z przełomu wieków, ze spiralnymischodami pożarowymi, oknami wykuszowymi i świetlikamiw dachach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki