Perez Reverte Arturo Terytorium Komanczow.WHITE

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wszystko to razem zle wygląda powiedziała Jadranka, wyłączając radio. Zauważyłem. Armija idzie w kierunku Cerno Polje.Jeśli dotrą tutaj, odetną drogę.Dziennikarz zaklął wyraznie, głośno i dosadnie.Szlag by to, jeśli Muzułmanieodetną drogę, trudno będzie stąd się wydostać.Zwłaszcza ona, ze swoim nazwi-skiem Vrsalović nie przejdzie wolno przez żadną kontrolę Armiji, mimoswojej oenzetowskiej akredytacji. Jak w Jasenovacu mruknął Barl�s. Jak w Jasenovacu powtórzyła, uśmiechając się z niepokojem.Parę lat wcześniej, kiedy serbskie czołgi zamykały pierścień wokół Dubicy,wydostali się z Jasenovaca, jadąc na pełny gaz drogą, która dziesięć minut pózniejzostała odcięta.Zanim wyjechali z Dubicy, Barl�s zdążył uratować z płonącegokościoła dwa osiemnastowieczne mszały i niewielkie stare płótno przedstawiająceświętego Mikołaja, które wyciął z ramy czterema cięciami swojego victorinoxa. Inaczej by się spalił powiedział.Jadranka zrobiła mu szewską awanturę, kiedy się dowiedziała, że nie ma naj-mniejszego zamiaru oddać ich do żadnego muzeum ani do chorwackiego Mini-sterstwa Kultury. To się nazywa grabież powtarzała oburzona, podczas gdy M�rquez nie-mal frunął nad drogą prowadząc samochód. Wstrętna grabież.Przytaczane przez Barl�sa argumenty, że była to ortodoksyjna cerkiew serbskai że podpalili ją sami Chorwaci, ani trochę nie zmniejszały jej oburzenia.W owymczasie Jadranka zachowywała jeszcze nienaruszone przedwojenne pojęcie przy-zwoitości.W tamtych czasach ekipa Telewizji Hiszpańskiej w ówczesnej Jugosła-wii składała się z pięciu osób: ich trójka, i jeszcze dzwiękowiec Alvaro Benavent,i Maite Lizundia, młoda producentka telewizyjna, dziewczyna jednego z muzy-ków z zespołu Los Ronaldos.Maite była drobna, milcząca i rezolutna.Pierwszyraz na wojnie, naśladowała we wszystkim Marqueza i Barl�sa, chodząc za nimi zeswoim plecakiem na ramieniu i kuląc głowę, gdy spadały bomby albo przelatywa-ły kule.W Vukovarze, w dniu, kiedy serbska artyleria pierwszy raz zaatakowałachorwacki sztab główny, musieli wybierać: zejść do schronu, co oznaczało chwi-lowe bezpieczeństwo, ale także możliwość, że nigdy się stamtąd nie wydostaną,czy pieszo jak najszybciej oddalić się od sektora, gdzie koncentrowało się bom-bardowanie.Wybrali drugą możliwość, a Maite towarzyszyła im bez słowa, przezdługie pół godziny, gdy posuwali się przyklejeni do murów, nie mogąc filmować,ani nawet nie mając na to cienia ochoty, kiedy wszędzie dookoła wybuchały po-48ciski i zrzucały im na głowę dachówki i gałęzie drzew.Alvaro, dzwiękowiec, byłczłowiekiem spokojnym i zdecydowanym, kiedyś nawet chwycił kamerę i nakrę-cił kilka znakomitych ujęć podczas walk o Górne Radici.Ale po Vukovarze, potym, jak cudem w ostatniej chwili udało im się uciec z Dubicy i Jasenovaca, nigdyjuż nie był taki jak przedtem.Barl�s przypomniał sobie jego ciężki oddech i palcewbite w oparcie siedzenia, kiedy pędzili samochodem, a w oddali na horyzoncieprzesuwały się serbskie czołgi.Już nigdy nie chciał z nimi pojechać na wojnę.Te-raz, powtarzał, jadąc drogą z Jasenovaca, rachunki z ojczyzną mam wyrównane.Całujcie mnie w dupę.Obydwaj.Kobiety na wojnie.Jadranka.Maite.Heidi i jej gołębie.Catherine Leroyobwieszona aparatami fotograficznymi, kiedy kłóci się z izraelskim żołnierzemw Tyrze.Carmen Romero, z agencji EFE, przemoczona od śniegu w bukareszteń-skim Intercontinentalu, jak szuka telefonu, bo musi przekazać informację, że naulicach jest wielu rannych.Carmen Postigo, zmysłowo tańcząca z Ulfem, swoimszwedzkim kamerzystą, w sylwestrową noc po upadku Ceaucescu.Aglae Masi-ni, kiedy biegnie ulicami Bejrutu w 1976, unikając strzałów snajperów, oślepionakurzem wznieconym przez eksplodujące pociski, bo przecież musi nadać teleksz codzienną korespondencją dla dziennika Pueblo.Carmen Sarmiento na ży-wo przekazująca informację z zasadzki, w którą wpadła gdzieś w Nikaragui.LolaInfante w Ndżamenie, patrząca bez mrugnięcia na Barl�sa, kiedy położył jej naspódnicy obojczyk ze szkieletu strzał w kark, ręce związane drutem ob-jedzonego przez krokodyle na brzegu rzeki Szari.Arianne, w kamizelce kulood-pornej i z papierosem w ustach, prowadząca samochód pod ostrzałem snajperówprzez Sniper Avenue w Sarajewie, a w radiu Lou Reed śpiewa Walking on thewild side.Cristina Spengler w landrowerze pokrytym pyłem, jadąca między po-lami minowymi na północny zachód od Tindufu.Slobodanka ubrudzona krwią,kiedy stara się zatamować krwotok Paulowi Marchandowi.Oriana Fallaci opo-wiadająca Barlesowi o swoim raku, na pokładzie samolotu między Az-Zahranemi Hafar al-Batin, na tydzień przed inwazją na Kuwejt.Peggy, kamerzystka z CNN,z dolną szczęką rozbitą przez pocisk rozpryskowy i z językiem wiszącym jak kra-wat.Maria Portugalka śpiąca z nagimi piersiami.Corinne Dufka, której sylwet-ka odcinała się na tle płomieni hotelu Europa, z włosami zebranymi w warkocz,w obcisłych dżinsach, z aparatami Nikon wiszącymi na szyi, fotografująca, kiedyBarl�s nie mógł już się powstrzymać i z płomieni wynosił na rękach dzieci.Corin-ne i Barl�s znali się od czasów Salwadoru; była to najodważniejsza kobieta, jakąkiedykolwiek widział na wojnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki