[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W końcuLaura zrozumiała, że każdy przedmiot ma swoją nazwę.To pozwoliło jej na zrozumienie pojęcia komunikowaniasię między ludzmi za pomocą języka.Nauczyła się także czytać dotykowo wypukłe litery.Nie nauczyła sięnatomiast mówić, lecz nauczyła się języka migowego używanego przez osoby głuche, odbieranego dotykowo (doręki).To była jej metoda komunikowania się z otoczeniem (Jernigan, 1994, s.70).Następnym etapem w rozwoju surdotyflopedagogiki był okres nauki słynnej Amerykanki Heleny Keller,która urodziła się w 1880 r.i utraciła wzrok i słuch mając zaledwie 19 miesięcy.Będąc w wieku 7 lat, Helenaotrzymała specjalną nauczycielkę Annę Sullivan z Instytutu Perkinsa.Dzięki usilnej i wytrwałej pracy Helenaosiągnęła taki poziom rozwoju, że ukończyła studia wyższe z wyróżnieniem.W Europie edukacja dzieci głuchoniewidomych rozpoczęła się we Francji.Miało to miejsce w 1860 r.wZakładzie dla Dziewcząt Głuchoniemych w Larnay koło Poitiers, prowadzonym przez siostry zakonne NotreDamę.Zakład ten słynie ze znakomitych wyników pedagogicznych wobec dwu sióstr głuchoniewidomych odurodzenia, a mianowicie Marii i Marty Heurtin.Pod koniec XIX wieku programy edukacyjne dla dzieci głuchoniewidomych zaczęły też powstawać wNiemczech - w Babelbergu i we Włoszech -w Neapolu w Instytucie (Szkole) dla Dzieci Niewidomych.W dawnym Związku Radzieckim inicjatorem kształcenia dzieci głuchoniewidomych był profesor IwanSokolański, który w 1923 r.do Zakładu dla Niewidomych w Charkowie przyjął grupę dzieci głuchoniewidomych.Jego uczennicą była słynna głuchoniewidoma Olga Skorochodowa.89 Również Polska ma pewne osiągnięcia w nauczaniu i wychowywaniu dzieci głuchoniewidomych.Jak pisze s.E.Jezierska (1972, s.128), już w 1938 roku w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach objęto opieką wychowawczą10-letnią dziewczynkę głuchoniewidomą, a następnie drugą - 17-letnią, która w wieku 14 lat zaczęła tracić wzrok isłuch.Największym sukcesem Zakładu w Laskach zakończyła się natomiast edukacja 14-letniej głucho-niewidomej Krysi Hryszkiewicz, prowadzona w latach 1953-1958.Jej nauczycielką była siostra EmanuelaJezierska.Dzisiaj każdy kraj posiadający dobrze rozwinięty system edukacji dzieci niepełnosprawnych ma takżeprogramy edukacyjne dla dzieci głuchoniewidomych.Oprócz krajów już wymienionych takie programy mają np.:Dania, Finlandia, Hiszpania, Holandia, Norwegia, Szwecja i Wielka Brytania.Inne kraje europejskie, wzorując sięna nich, zaczęły obecnie zajmować się dziećmi głuchoniewidomymi, tworząc dla nich programy edukacyjne.Także kraje rozwijające się w Afryce, Azji i Południowej Ameryce zaczynają zapewniać opiekę i edukacjędzieciom głuchoniewidomym.5.Formy organizacyjne edukacji dzieci głuchoniewidomychPodobnie jak w przypadku innych dzieci niepełnosprawnych rozwinęły się dwie formy organizacyjneedukacji dzieci głuchoniewidomych.Jest to forma szkolnictwa specjalnego oraz forma integracyjna.Zdecydowana większość specjalnych placówek szkolnych dla dzieci głuchoniewidomych powstała na gruncieszkół czy zakładów dla dzieci głuchych lub dla dzieci niewidomych.Stanowią one zwykle bardziej lub mniejsamodzielne oddziały tych placówek i korzystają częściowo z ich urządzeń i personelu.Ogólnie mówiąc, ichcelem jest zapewnienie najkorzystniejszych warunków rozwojowych dzieciom głuchoniewidomym i w miaręmożliwości przygotowanie ich do życia oraz ewentualnie do pracy zawodowej.Wiele dzieci z równoczesnym uszkodzeniem słuchu i wzroku trafia do tych oddziałów już w wiekuprzedszkolnym i pozostaje czasami do 18 lub nawet 21 roku życia.Inne trafiają tam ze znacznym opóznieniem.Program edukacyjny zakłada dwa poziomy nauczania niezależnie od wieku dziecka, a mianowicie:1.program przedszkolny trwający od l do 3 lat, w zależności od dotychczasowego rozwoju;2.program szkolny trwający 10 lub nawet więcej lat, w zależności od uzyskiwanych wyników.Każde dziecko ma indywidualny program dostosowany do jego możliwości i potrzeb rozwojowych.Opracowany jest on na podstawie ogólnych wyników badań medycznych i psychologicznych, a zwłaszczafunkcjonalnej oceny zachowanych zmysłów wzroku i słuchu.Program edukacyjny na ogół obejmuje takie zajęcia, jak:1.Usprawnianie zachowanej zdolności widzenia u dzieci z resztkami wzroku.2.Usprawnianie zachowanej zdolności słyszenia u dzieci z resztkami słuchu.3.Nauka metod komunikowania się.4.Nauka mowy dzwiękowej.5.Nauka czynności dnia codziennego.6.Orientacja i poruszanie się w przestrzeni.7.Usprawnienie fizyczne.8.Zajęcia muzyczne.9.Posługiwanie się komputerem.10.Terapia zajęciowa.11.Przygotowanie do pracy.Podstawową sprawą dla każdego dziecka jest rozwój umiejętności komunikowania się ze swoim otoczeniem.Każde dziecko musi opanować przynajmniej jedną metodę komunikowania się.W zależności od poziomurozwoju zaczyna się wypracowywanie sposobu porozumiewania się z dzieckiem, począwszy od posługiwania siękonkretnymi przedmiotami czy naturalnymi znakami, a następnie stopniowo przechodzi się do posługiwania sięznakami symbolicznymi.W zależności od indywidualnych predyspozyqi dziecko ma możliwość opanowania takich metodkomunikowania się, jak: język migowy odbierany dotykowo (znaki języka migowego przekazywane do ręki),alfabet punktowy do dłoni, kreślenie drukowanych liter na dłoni, posługiwanie się metodami opartymi o pismowypukłe Braille'a itp.Istnieją także próby nauczania niektórych dzieci mowy dzwiękowej, zwłaszcza dzieci zresztkami słuchu.Jeśli dziecko ma resztki wzroku, pracuje się nad usprawnieniem widzenia.Uczy się je posługiwania wzrokiempodczas poznawania otoczenia, poruszania się w terenie oraz przy wykonywaniu czynności dnia codziennego.Dzieci głuchoniewidome słabo słyszące mają zajęcia, w czasie których uczy się je wykorzystywać zachowanązdolność słyszenia oraz używać aparatu słuchowego.Chodzi tutaj głównie o budzenie świadomości istnienia w90 otoczeniu różnych dzwięków - wychwytywanie różnic pomiędzy dzwiękami, kojarzenie ich z różnymiprzedmiotami i zjawiskami, a także wydawanie dzwięków przez dziecko [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl matkasanepid.xlx.pl
.W końcuLaura zrozumiała, że każdy przedmiot ma swoją nazwę.To pozwoliło jej na zrozumienie pojęcia komunikowaniasię między ludzmi za pomocą języka.Nauczyła się także czytać dotykowo wypukłe litery.Nie nauczyła sięnatomiast mówić, lecz nauczyła się języka migowego używanego przez osoby głuche, odbieranego dotykowo (doręki).To była jej metoda komunikowania się z otoczeniem (Jernigan, 1994, s.70).Następnym etapem w rozwoju surdotyflopedagogiki był okres nauki słynnej Amerykanki Heleny Keller,która urodziła się w 1880 r.i utraciła wzrok i słuch mając zaledwie 19 miesięcy.Będąc w wieku 7 lat, Helenaotrzymała specjalną nauczycielkę Annę Sullivan z Instytutu Perkinsa.Dzięki usilnej i wytrwałej pracy Helenaosiągnęła taki poziom rozwoju, że ukończyła studia wyższe z wyróżnieniem.W Europie edukacja dzieci głuchoniewidomych rozpoczęła się we Francji.Miało to miejsce w 1860 r.wZakładzie dla Dziewcząt Głuchoniemych w Larnay koło Poitiers, prowadzonym przez siostry zakonne NotreDamę.Zakład ten słynie ze znakomitych wyników pedagogicznych wobec dwu sióstr głuchoniewidomych odurodzenia, a mianowicie Marii i Marty Heurtin.Pod koniec XIX wieku programy edukacyjne dla dzieci głuchoniewidomych zaczęły też powstawać wNiemczech - w Babelbergu i we Włoszech -w Neapolu w Instytucie (Szkole) dla Dzieci Niewidomych.W dawnym Związku Radzieckim inicjatorem kształcenia dzieci głuchoniewidomych był profesor IwanSokolański, który w 1923 r.do Zakładu dla Niewidomych w Charkowie przyjął grupę dzieci głuchoniewidomych.Jego uczennicą była słynna głuchoniewidoma Olga Skorochodowa.89 Również Polska ma pewne osiągnięcia w nauczaniu i wychowywaniu dzieci głuchoniewidomych.Jak pisze s.E.Jezierska (1972, s.128), już w 1938 roku w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach objęto opieką wychowawczą10-letnią dziewczynkę głuchoniewidomą, a następnie drugą - 17-letnią, która w wieku 14 lat zaczęła tracić wzrok isłuch.Największym sukcesem Zakładu w Laskach zakończyła się natomiast edukacja 14-letniej głucho-niewidomej Krysi Hryszkiewicz, prowadzona w latach 1953-1958.Jej nauczycielką była siostra EmanuelaJezierska.Dzisiaj każdy kraj posiadający dobrze rozwinięty system edukacji dzieci niepełnosprawnych ma takżeprogramy edukacyjne dla dzieci głuchoniewidomych.Oprócz krajów już wymienionych takie programy mają np.:Dania, Finlandia, Hiszpania, Holandia, Norwegia, Szwecja i Wielka Brytania.Inne kraje europejskie, wzorując sięna nich, zaczęły obecnie zajmować się dziećmi głuchoniewidomymi, tworząc dla nich programy edukacyjne.Także kraje rozwijające się w Afryce, Azji i Południowej Ameryce zaczynają zapewniać opiekę i edukacjędzieciom głuchoniewidomym.5.Formy organizacyjne edukacji dzieci głuchoniewidomychPodobnie jak w przypadku innych dzieci niepełnosprawnych rozwinęły się dwie formy organizacyjneedukacji dzieci głuchoniewidomych.Jest to forma szkolnictwa specjalnego oraz forma integracyjna.Zdecydowana większość specjalnych placówek szkolnych dla dzieci głuchoniewidomych powstała na gruncieszkół czy zakładów dla dzieci głuchych lub dla dzieci niewidomych.Stanowią one zwykle bardziej lub mniejsamodzielne oddziały tych placówek i korzystają częściowo z ich urządzeń i personelu.Ogólnie mówiąc, ichcelem jest zapewnienie najkorzystniejszych warunków rozwojowych dzieciom głuchoniewidomym i w miaręmożliwości przygotowanie ich do życia oraz ewentualnie do pracy zawodowej.Wiele dzieci z równoczesnym uszkodzeniem słuchu i wzroku trafia do tych oddziałów już w wiekuprzedszkolnym i pozostaje czasami do 18 lub nawet 21 roku życia.Inne trafiają tam ze znacznym opóznieniem.Program edukacyjny zakłada dwa poziomy nauczania niezależnie od wieku dziecka, a mianowicie:1.program przedszkolny trwający od l do 3 lat, w zależności od dotychczasowego rozwoju;2.program szkolny trwający 10 lub nawet więcej lat, w zależności od uzyskiwanych wyników.Każde dziecko ma indywidualny program dostosowany do jego możliwości i potrzeb rozwojowych.Opracowany jest on na podstawie ogólnych wyników badań medycznych i psychologicznych, a zwłaszczafunkcjonalnej oceny zachowanych zmysłów wzroku i słuchu.Program edukacyjny na ogół obejmuje takie zajęcia, jak:1.Usprawnianie zachowanej zdolności widzenia u dzieci z resztkami wzroku.2.Usprawnianie zachowanej zdolności słyszenia u dzieci z resztkami słuchu.3.Nauka metod komunikowania się.4.Nauka mowy dzwiękowej.5.Nauka czynności dnia codziennego.6.Orientacja i poruszanie się w przestrzeni.7.Usprawnienie fizyczne.8.Zajęcia muzyczne.9.Posługiwanie się komputerem.10.Terapia zajęciowa.11.Przygotowanie do pracy.Podstawową sprawą dla każdego dziecka jest rozwój umiejętności komunikowania się ze swoim otoczeniem.Każde dziecko musi opanować przynajmniej jedną metodę komunikowania się.W zależności od poziomurozwoju zaczyna się wypracowywanie sposobu porozumiewania się z dzieckiem, począwszy od posługiwania siękonkretnymi przedmiotami czy naturalnymi znakami, a następnie stopniowo przechodzi się do posługiwania sięznakami symbolicznymi.W zależności od indywidualnych predyspozyqi dziecko ma możliwość opanowania takich metodkomunikowania się, jak: język migowy odbierany dotykowo (znaki języka migowego przekazywane do ręki),alfabet punktowy do dłoni, kreślenie drukowanych liter na dłoni, posługiwanie się metodami opartymi o pismowypukłe Braille'a itp.Istnieją także próby nauczania niektórych dzieci mowy dzwiękowej, zwłaszcza dzieci zresztkami słuchu.Jeśli dziecko ma resztki wzroku, pracuje się nad usprawnieniem widzenia.Uczy się je posługiwania wzrokiempodczas poznawania otoczenia, poruszania się w terenie oraz przy wykonywaniu czynności dnia codziennego.Dzieci głuchoniewidome słabo słyszące mają zajęcia, w czasie których uczy się je wykorzystywać zachowanązdolność słyszenia oraz używać aparatu słuchowego.Chodzi tutaj głównie o budzenie świadomości istnienia w90 otoczeniu różnych dzwięków - wychwytywanie różnic pomiędzy dzwiękami, kojarzenie ich z różnymiprzedmiotami i zjawiskami, a także wydawanie dzwięków przez dziecko [ Pobierz całość w formacie PDF ]