Maria Rodziewiczówna Barbara Trynianka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pan się ju\ napracował i dosyć nabiedził.Pan teraz niezdrów, potrzebuje spokoju iwypoczynku.Nie mówiąc o sukcesji, Zagaje obcią\one dosyć i trzeba dobrych sił, \ebypodołać.Niech pan wyda plenipotencję synowi, to ju\ ja z nim się uło\ę. Pani wybaczy, ale jestem jeszcze właścicielem i dam sobie radę własną głową.A wka\dym razie mam starszego syna, który ma większe kwalifikacje na plenipotenta. Jak pan sobie \yczy.To ja tylko na prośbę pana kapitał jeszcze na rok zostawię, jeśli mipan słowem honoru zaręczy, \e z sukcesji po bracie swoje otrzymam. Słowem honoru ręczę, \e za rok otrzyma pani swoje pieniądze ode mnie. Oj, proszę pana, i ja umrzeć mogę, i pan.Tyle naszego, co dusza.Mnie pana szkoda,tyle się pan biedzi na pró\no.Ano, jak pan tak chce, niech będzie.Do roku nie posłyszy panode mnie \adnego przypomnienia.Nawet i na procent poczekam. Wstała, ukłoniła się iprzechodząc koło niemowy, rzekła:*ewikcja odzyskanie własności drogą sądową Dobra taka robota na zimowe wieczory.Jakby pani czas miała, proszę mnie nauczyć. Ona nie słyszy.Głuchoniema! rzekł Tomek. A, biedna.To niech jej pan powtórzy na migi moją propozycję.Ona kto taka? Wyszli z pokoju i Tomek ją objaśnił. To droga osoba! pokiwała głową.Gdy byli na ganku, stanęła jeszcze. Zrobiłam, jak pan chciał, i na nic. Nie rozumiem, co się ojcu stało.Musi mieć jakieś swoje kombinacje. Ano trudno, jest głową domu.Do sprzeda\y nie dopuścicie? Nie wiem. Mo\e i lepiej, \eby sprzedano, bo jak zapłacicie Kahana, inni na graty spadną.Wstarych tych sprzętach mól się gniezdzi i stare pamiątki czasów, co przeszły i nie wrócą.Szkoda wam tego, rozumiem, ale trzeba wam młodym iść dalej nowymi drogami.Jeśli dolicytacji przyjdzie, to niech mi pan da znać, co byście zachować chcieli, to ja kupię i u siebiew spichrzu przechowam, i bez zarobku wam kiedyś oddam. Dziękuję pani, ale myślę, \e za długo by stały w spichrzu.Gdy wyjdziemy z Zagajów,wymarnujemy się lub wegetować będziemy jako prze\ytki.W ka\dym razie za dobre panichęci bardzom wdzięczny. Pana pierwsza bieda spotyka w \yciu, to pan jeszcze mdły.Ja tyle miałam biedy, ilesiwych włosów mam na głowie, to i czuję drugiego zgryzotę.I cierpieć człowiekowi się niechce, i pracować się wzdraga, a potem jak się wciągnie, to tym tylko \yje. Słabemu, nie zwykłemu pomóc ochota.Ja ju\ wszystkie biedy znam, więc teraz patrzęna pana jak na rekruta.Ludzie mówią, \em bardzo bogata, a moje bogactwo, \e potrafię pracować i małym sięzadowolić.śegnam pana i proszę zawsze do Drobiny w razie potrzeby.Zeszła na drogę i jeszcze sięraz odwróciła. A Zuzię zmarnować szkoda.Z duszą ludzką trzeba jak z ptaszkiem dzikim!Nie zebrał się na odpowiedz, tylko ramionami ruszył i wrócił do ojca.Pan Feliks drzemał.Wieczór był cudny, majowy, do pokoju wpadał przez otwarte oknośpiew słowików, rechotanie \ab i kłęby woni bzów.Na pogodnym niebie nów się srebrzył.Niemowa siedziała u okna, bezczynnie, zapatrzona w wiosenny świat.Tomka objęła \ałość, smutek, gorycz.Usiadł naprzeciw niej z głową zwieszoną i czuł wgardle łzy.Z mroków pokoju naprzeciw tego kwitnącego \ycia wypełzała śmierć, nędza, ruina.Miałaszarość, chłód, beznadziejność jesieni.Wtem uczuł, \e niemowa wstając wzięła go za rękę iwskazała sąsiedni, oświetlony pokój.Poszedł za nią.Zaczęła pisać w zeszycie, który zawsze ze sobą nosiła.Pytała, co znaczyły pieczęcie na sprzętach.Tedy odpisał szczerze. Jesteśmy zrujnowani, stryj wydziedziczył, długów więcej ni\ wartość funduszu.Wieść tę przyjęła spokojnie i odpisała, \e stryj jej dał pięć tysięcy franków, z których jejpozostało jeszcze trzy, i \e je im odda.Roześmiał się i odpisał, \e powinna myśleć o sobie, bo oni jej nie będą mogli utrzymać,zawiadomił ją te\ o propozycji Maleckiej.Ruszyła ramionami.Była zupełnie o swój byt spokojna, utrzyma się z roboty koronek, bardziej się troskała ochorego i stanowczo te trzy tysiące franków im odda, gdy\ do nich nale\ą.Tedy jeszcze raz spytał ją, czy mc me wie o funduszu stryja, i jeszcze raz odpowiedziałaprzecząco.Spojrzeli potem na siebie i pokiwała głową z uznaniem dla niego, pisząc prędko: Vous aurez une rude besogne de les nounr tous.Vous �tes brave* [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki