LU. IV VI. Nienacki Zbigniew 04 Pan Samochodzik i Templariusze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kozłowski zmierzył mnie wrogim spojrzeniem.Wsiedliśmy wszyscy doolbrzymiego lincolna i wyjechaliśmy na szosę.Karen podwiozła nas aż domiejsca, gdzie był ukryty mój wehikuł.Przesiedliśmy się do niego, a ona iKozłowskł ruszyli do Augustowa.Oni przodem, a my za nimi.Celowo nie przyśpieszałem biegu i jechałem bardzo powoli.Panna Karen zpoczątku starała się trzymać razem z nami, ale wkrótce zirytowała ją wolnajazda.Dodała gazu i lincoln zaczął się od nas oddalać.- Panie Tomaszu - złościli się chłopcy - dlaczego pan się daje wyprzedzić.Pan ma najszybszy samochód na świecie.Niech im pan pokaże, co on potrafi.Przecząco pokręciłem głową.- Nie, moi drodzy.Nie będę ujawniał wszystkich swoich mocnych kart.Chciałbym, aby myśleli, że mój samochód to bezwartościowy rupieć.Może misię to kiedyś bardzo przydać.ROZDZIAA SI�DMYCO SIE STAAO Z DZIENNIKARK? ZABAWA W KLUBIE PROPONUJ UTOPIENIE KOZAOWSKIEGO ZIELONA RACA WYZCIGNA JEZIORZE GDZIE JEST TAJEMNICZY DOKUMENT?Zapadła już noc.W Miłkokuku zastaliśmy domek nauczyciela zamkniętyna głucho.Obok domku, a także w najbliższym jego sąsiedztwie, nienapotkaliśmy dziennikarki.Jej nieobecność trochę mnie zaniepokoiła.- Pozostaniecie tutaj na straży, tak jak wczoraj - rozporządziłem.- Wsadzie za żywopłotem rozbijecie namiot.Zróbcie kolację, a potem na przemianobserwujcie domek.Ja zaś pojadę do ośrodka dziennikarzy, po drugiej stroniejeziora Pomorze.Drogą jest tam z dziesięć kilometrów, przez jezioro byłobyzupełnie blisko.Ale nie chciałbym, aby ktoś zobaczył, że mój samochód potrafipływać jak motorówka.Pożegnałem chłopców i wskoczyłem do wozu.- Ach, Tellu - przypomniałem sobie coś i zawołałem chłopca.- Czy umieszobchodzić się z rakietnicą?- No pewnie.Każdy z nas potrafi strzelać z rakietnicy - Tell nieomalobraził się, że go posądzam o brak umiejętności w tej dziedzinie.- Na obozieharcerskim i podczas harcerskich ćwiczeń przeszliśmy odpowiednieprzeszkolenie.Wyjąłem rakietnicę z walizki i podałem Tellowi.- Tylko pamiętaj, broń Boże nie strzelaj z niej do nikogo.Mógłbyśstraszliwie poparzyć.- Za kogo nas pan uważa! Za dzieci? - oburzył się.- Wystrzelę tylko w raziepotrzeby, i to w górę, ponad pola, żeby nie spowodować pożaru.- Jest nabita zieloną racą - powiedziałem.- Gdyby stało się tu coś bardzoważnego, wystrzel z niej, a ja na pewno zobaczę rakietę.I natychmiast przyjadę.Zasalutował po harcersku, a ja pojechałem okrężną drogą wokół jezioraPomorze.Ośrodek wypoczynkowy dziennikarzy mieścił się na krótkim cypluwrzynającym się w jezioro.Brzeg był dość wysoki, porośnięty sosnowym lasem.Między drzewami stały kolorowe domki campingowe, a u szczytu cyplazbudowano dość duży murowany budynek.Na dole mieściła się w nimprzechowalnia kajaków i motorówek, na górze była stołówka i sala klubowa zwielkimi oknami, przez które widziało się wspaniałą panoramę jeziora iprzeciwległy wysoki brzeg.Na skraju ośrodka zobaczyłem między drzewami lincolna Petersenów i ichprzyczepę.Okna sali klubowej jarzyły się światłami, bo ośrodek byłzelektryfikowany.Stamtąd płynęły dzwięki muzyki i przez okna widziało siętańczących.W klubie odbywała się zabawa.Po drewnianych schodkach wszedłem na taras okalający salę klubową.Właśnie ucichła na chwilę muzyka i przez szeroko otwarte drzwi kilka osóbwymknęło się na taras, aby odpocząć po tańcu.- Aadnie pani pilnowała domku nauczyciela - odezwałem się z przekąsemdo Anki.Ubrana w gustowną sukienkę, z włosami rozwichrzonyml podczas tańcanatknęła się na mnie wychodząc z klubu w towarzystwie Kozłowskiego.- Och, to pan? - zdziwiła się.- Bardzo długo nie wracaliście z KoziegoRynku.Nie mogłam na was czekać, bo tutaj odbywa się zabawa.- No jasne - skinąłem głową.- Zabawa okazała się ważniejsza.Z pani jestniezawodny sojusznik.Zakłopotała się.A Kozłowski powiedział:- Nie wiedziałem, że pani jest sojuszniczką mister Samochodzika - rzekł zprzekąsem, a jednocześnie z lekceważeniem.- Mister Samochodzik - dodał - dośćszybko, zdaje się, umie sobie zjednywać sojuszników.To jest, chciałem rzec,sojuszniczki.To mówiąc spojrzał w stronę drzwi, w których stanęła panna Petersen.- O, przybył również mój wybawca! - zawołała Karen.- To świetnie.Zatańczymy, prawda? - zwróciła się do mnie.Anka wzruszyła ramionami.- Miałam siedzieć w Miłkokuku i bez końca czekać na powrót nauczyciela,kiedy pan zajmował się wybawianicm pięknych dziewcząt.Na tym chciał panzbudować nasz sojusz? I tak widział pan podział naszych zadań?Z sali klubowej wyszedł Petersen.Kozłowski rzekł do niego po angielsku:- Z nas wszystkich tylko mister Samochodzik zmierza prosto do celu.On wie,gdzłe leży największy skarb, i chce go dostać.Ale jemu nie chodzi wcalc o skarbtemplariuszy.On wie, że największy skarb, nawet w dolarach, to pańska córka.- Co? - zdumiał się Petersen.- Tak? - roześmiała się Karen.Anka dość dobrze mówiła po angielsku izrozumiała słowa Kozlowskiego.Wtrąciła ironicznie:- Tam skarb twój, gdzie serce twoje.Pan Samochodzik już wodpowiednim miejscu ulokował swoje serce.Miałem ochotę zrobić coś takiego, żeby pan Kozłowski przekoziołkowałprzez balustradę tarasu i znalazł się na dole, gdzie o długi pomost biegnący wwodę rozbijały się fale jeziora.Byłem jednak człowiekiem dobrze wychowanymi nie pozostawało mi nic innego, jak odpowiedzieć uprzejmym tonem:- Pan Kozłowski ma rację.Odkąd poznałem pannę Karen, wyżej zacząłemcenić skarby uczuć nad klejnoty templariuszy.Mam nadzieję, że na drodze poskarby duchowe pan Kozłowski nie będzie musiał uciekać się do wypuszczaniapowietrza z kół mego wehikułu.- Więc po te skarby takżo wybiera się pan swym samochodem? - spytałaironicznie Anka.Kapitan Petersen zwrócił się do mnie z udaną powagą:- Niech pan nam zdradzi pewną tajemnlcę, równą tajemnicy templariuszy.Czy pan sam budował swój samochód?- Nie - odpowiedziałem z całkowitym spokojem.- Mój wujek.Nie wiem, co w tym było komicznego.Ale wszyscy, łącznie z Anką,Petersenem, Karen i kilku dziennikarzami, którzy wyszli na taras, aż pokładalisię ze śmiechu.- Czy można wiedzieć, kim był pański wuj? - spytał Petersen.- Wynalazcą.- Jakimś znanym wynalazcą?- Nie, zupełnie nieznanym.- Ten samochód to zapewne jego jedyny wynalazek.I zaczęły slę sypać docinki na temat mego nieszczęsnogo samochodu, którystał między drzewami i łypał na nas oczami swych reflektorów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki