Kraszewski Józef Ignacy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.PaniBalowa na próżno mu przedstawiała, że bez filiżanek i talerzy obejść się niepotrafią.Stanisław wcześnie maleńki, akademicki przygotowawszy tłumoczek, którenlada gdzie rzucić było można, wpół ze śmiechem, na wpół z żalem patrzał na tęzawieruchę zwabiającą tłumy ludzi.W dwóch powozach mieli się pomieścić państwo, w jednym słudzy, a furgonwiózł za nimi wszystko, co nieodbicie było w pierwszej chwili potrzebnym.Zamówieni furmani mieli nieco pózniej dostawić resztę sprzętów do Zakala.Pan Bal w ostatku, byle już wyjechać, na nic nie zważał, gniewał się, prosił,całował sługi, ściskał furmanów, przemawiał słodko do furgonu chcąc gozmiękczyć, mnóstwa się rzeczy wyrzekał, wiele innych wyperswadowywał.W dzień naznaczony, zamiast o dziewiątej rano, ruszyli przecie o trzeciej zpołudnia, przeprowadzeni przez Strumisza, zamyślonego, poważnego, ale nieokazującego po sobie, jak żywo go ten wyjazd obchodził, przez przyjaciółpoczciwego kupca, krewnych jego żony i dawnych domu znajomych.Na Pradzeodkorkowano jeszcze kilka butelek pijąc zdrowie Bala i wiwat przyszłym jegopowodzeniom, a powozy wiozące tyle westchnień i nadziei potoczyły się ozmroku ku Miłosnej.ROZDZIAA TRZECIPODR�%7ł DO ZAKLTEJ JABAONI, DO JABAKA ZAOTEGOPierwszego dnia wszystko rozczulało podróżnego naszego, który rzadkowprzódy za miasto wyjeżdżał, a nigdy na nim wieś takiego jak teraz nie robiławrażenia.Zachwycał go wschód słońca, o którym słyszał z tradycji, ale go zakamienicami widzieć nigdy nie mógł; brzęk komarów jesiennych, w którymznajdował pewną harmonią; zapach wypalanych ogrodów nawet i zeschłychliści, który mu się wydawał wonią zachwycającą; cieszył się dzwonkiemkościółka odzywającym z daleka, kłaniał przechodzącym ludziom z uprzejmągrzecznością, uśmiechał do pokazujących wśród chmur lazurów niebieskich.Nikt, niestety, tych jego uniesień nie podzielał prócz Lizy; która pomimoniespodzianego smutku ciekawiła się na wszystko, wyglądała i której podróżwydawała się zajmującą zabawką.Szło to wszystko jako tako, dopóki byli w kraju ludniejszym i przywykłym dopodróżnych; nie doświadczali niewygód, nie doznawali przeszkód, a że jesieńnie była jeszcze dżdżystą, dosyć prędko dostali się do granicy.Tu pierwsze spotkały ich nieprzyjemności, gdyż pomimo próśb, zaklęć inajrozmaitszych manewrów, na które się kupiec zdobywał, pomimouprzedzającej jego dla najniższych urzędników grzeczności, rewizja czterechpowozów odbyła się jak najściślej, mnóstwo rzeczy pokonfiskowano, innewstrzymano, z obietnicą wysłania na powrót do Warszawy, a resztę trzeba byłodobrze opłacić.Pocieszając jednak żonę i córkę, gdy przebył granicę i znalazłsię już wśród Wołynia, pan Bal zakrzyknął z zachwytem: Patrzcie, co to za kraj! co to za kraj! co to za ziemia! co to za powietrze!W istocie, ziemia bardzo się pokazała tłustą, bo z błota jej wylezć już byłotrudno, świeże deszcze zrobiły z niej rodzaj kaszy gęstej, w której ani utonąć,ani się z niej wydobyć nie było można.Jazda stała się męką piekielną; co krokpotrzeba było stawać, dwa najmniej razy na dzień grzęznąć i wołami wyjeżdżaćz kałuż, w które się końmi wjeżdżało, a w dodatku nocować po karczmach, wktórych deszczu więcej było prawie jak na dworze.swąd, ciemnota i niesposóbnawet pomieszczenia powozów.Ale kiedy kto sobie raz postanowi widzieć co w różowych kolorach, co na toporadzić? Bal żartował z przypadków podróży, rozśmieszał żonę, rozochocałludzi, wynajdował sposoby z najzawilszych wydobywając się trudności, a nadtym, co go otaczało, wciąż się pomimo błota i deszczu unosił.W Auckudowiedział się przecie nieco dokładniej o drodze, którą mu jechać było potrzeba,i że miał jeszcze dobrych mil dziewięć do Zakala, nie przenocowawszy więc wmiasteczku coraz niecierpliwszy dążył do swego dziedzictwa.W ostatnim miasteczku na chwilę zaciągnęło się było czoło jego smutnąchmurką, ale i ta rozeszła się wkrótce.%7łyd bowiem na gospodzie zajezdnej,spytany o Zakale, odpowiedział mu: Zakale? Grafa Sulimowskiego? Dawniej grafa Sulimowskiego, a dziś sprzedane. Tak, tak, słyszelim! a waj! gadali u nas, że graf bardzo wziął za niegopieniądze i niezmiernie tego kupca oszukał. O! o! zawarczał pan Bal. Alboż to zły majątek? Ja jaśnie panu powiem odparł %7łyd poważnie się zbliżając tobałamuctwo, co gadają: to zły majątek, a to dobry majątek.Może być dogodnyi niedogodny, a to co innego.ale zły! On tylko zły, kiedy kupiono drogo, akupiony tanio każdy on dobry. Masz wielką racją, panie gospodarzu, ale jakże mówią o Zakalu, urodzajny toprzecie kąt? Przyznam się jaśnie panu, że ja tego dobrze nie wiem, ale to pewna, że wpiaskach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki