Hailey Arthur Ostateczna diagnoza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Proponuję, żebyśpokazał je Joe Pearsonowi.ROZDZIAA SI�DMYRoger McNeil, rezydent patolog, czekał w pomieszczeniu przedprosektoryjnym, gotów dorozpoczęcia badań makroskopowych.Brakowało tylko Joe Pearsona.W Trzech Hrabstwach, podobnie jak w wielu innych szpitalach, badania makroskopowestanowiły kolejny etap pracy po sekcji zwłok.Pół godziny temu George Rinne, dozorca kostnicy,przyniósł narządy, które usunięto w tym tygodniu.W białych emaliowanych wiadrach leżałystarannie poukładane dwa zestawy organów; obok nich stały trzy pojemniki z samymi mózgami.Centralnym punktem sali był kamienny stół z ogromnym wbudowanym zlewem, nad którymumieszczono baterię wodną.Poniżej odkręconego kurka ustawiono trzecie wiadro z narządami woda wypłukiwała z nich formalinę, likwidując nieprzyjemny fetor.McNeil rozejrzał się wokoło, chcąc się upewnić, że wszystko jest w należytym porządku.Ilekroć o czymś zapomnieli, Pearson wpadał w gniew.Zdaniem McNeila miejsce ich pracysprawiało wyjątkowo makabryczne wrażenie z powodu porozkładanych tu i ówdzie szczątkówludzkich, a za chwilę zacznie przypominać masarnię.Bywał w różnych laboratoriach szpitalnych,gdzie wszystko lśniło nierdzewną stalą.Jednak takie przejawy nowoczesności nie dotarły jeszczedo oddziału patologii w Trzech Hrabstwach.Usłyszał znajome szuranie nogami i naraz pojawił się Pearson, ciągnąc za sobą nieodłącznąchmurę dymu. Nie marnujmy czasu Pearson zazwyczaj nie dbał o wstępne grzeczności. Już półtoratygodnia minęło od mojego starcia z O Donnellem, a ciągle mamy opóznienia cygaropodskakiwało to w górę, to w dół. Jak skończymy, chcę zbadać wszystkie zaległe wycinkipooperacyjne.Co mamy na początek?Mówiąc to włożył czarny, gumowy fartuch i gumowe rękawiczki.Podszedł do stołu i na nimusiadł; McNeil usadowił się na stołku naprzeciw niego i zajrzał do brulionu. Pięćdziesięcioletnia kobieta.Zmierć z winy lekarza, rak piersi. Pokaż to. Pearson wyciągnął rękę po kartkę.Czasami siedział cierpliwie i pozwalałrezydentowi opisywać przypadek, kiedy indziej znów chciał wszystko przeczytać sam.Nigdy niebyło wiadomo, jak postąpi. Hm. Odłożył papiery i zakręcił kran, pózniej sięgnął do wiadrai pogrzebawszy w nim, wyjął serce.Rozłożył je dwoma rękami. Ty to ciąłeś?Rezydent pokręcił przecząco głową. Tak myślałem Pearson jeszcze raz przyjrzał się sercu. Seddons?McNeil przytaknął z ociąganiem.On też zauważył, że jest niewłaściwie rozcięte. Wygląda jak znak Zorro uśmiechnął się Pearson. Chyba się pojedynkował z tymsercem.A propos, gdzie jest Seddons? Chyba coś się dzieje na chirurgii.Pewnie przeprowadzają jakiś zabieg, który chciałzobaczyć. Powiedz mu ode mnie, że dopóki jest przydzielony na oddział patologii, żądam, by byłobecny na każdym badaniu makroskopowym.Dobra, zabieramy się do roboty.McNeil oparł brulion na kolanie.Pearson zaczął dyktować: Serce wykazuje niewielkiezgrubienie i zwalcowanie zastawki dwudzielnej.Widzisz to? Wyciągnął dłoń z narządemw stronę McNeila. Tak, widzę.Pearson kontynuował: Struny ścięgniste są złączone, zgrubiałe i krótsze po czym dodałod niechcenia: Prawdopodobnie miała przewlekły gościec stawowy, jednak nie to stało sięprzyczyną śmierci.Odciął niewielki fragment tkanki i włożył do słoika wielkości kałamarza z doklejonąkarteczką.Wycinek przeznaczony był do pózniejszego badania pod mikroskopem.Następniez ogromną łatwością wieloletniego praktyka wycelował sercem wprost do otworu w stole, podktórym stał metalowy kubeł.Jeszcze dzisiaj sprzątnie się go i umyje, a zawartość spaliw krematorium na drobny popiół.Teraz wziął do ręki płuca.Otworzył jedno, jakby chodziło o dwie duże kartki książki,i podyktował: W płucach liczne guzki przerzutowe.Znowu wyciągnął dłoń z narządem w kierunku McNeila, żeby mógł lepiej obejrzeć.Gdykoncentrował uwagę na drugim płucu, otworzyły się drzwi. Doktorze Pearson, czy jest pan zajęty?Pearson odwrócił się z irytacją.Pytanie padło ze strony Carla Bannistera, starszego technikalaboranta z oddziału patologii.Bannister z głową w drzwiach czekał na odpowiedz.Za nim nakorytarzu majaczyła jakaś postać. Oczywiście, że jestem zajęty.Czego chcesz? Pearson zwracał się do Bannisteraprzeważnie takim tonem, na wpół opryskliwym, na wpół żartobliwym.Z biegiem lat obajprzyzwyczaili się do tego; jakiekolwiek bardziej serdeczne słowa Pearsona prawdopodobnieobydwu wprawiłyby w zakłopotanie.Bannister wcale nie przejął się reakcją szefa.Skinął na kogoś, kto stał za nim. Wejdz. po czym zwrócił się do Pearsona: To John Alexander.Pamięta pan? Nasznowy laborant.Przyjął go pan tydzień temu, dzisiaj rozpoczyna pracę. A, tak, zapomniałem.Wejdzcie.Tym razem Pearson zareagował sympatyczniej.Może pierwszego dnia, pomyślał McNeil,nie chce odstraszyć nowego pracownika.McNeil spojrzał uważnie na przybysza.Dwadzieścia dwa lata, oszacował pobieżnie; pózniejmiał się dowiedzieć, że nie pomylił się ani o jotę.Z tego, co usłyszał, wiedział już, że Alexanderwłaśnie ukończył studia z dyplomem technologa medycznego.Cóż, przyda się ktoś o takichkwalifikacjach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki