Dary Anioła 04 Miasto upadłych aniołów Clare Cassandra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Clary szybko spojrzała w górę, ale postacie w dresach stały w tym samym miejscu co poprzednio.%7ładna sięnie poruszyła.Najwyrazniej obserwowały to, co się dzieje na dole, z bezstronnym zainteresowaniem.Claryobejrzała się za siebie, ale wyglądało na to, że z kościoła nie ma innego wyjścia oprócz drzwi, przez któreweszła, a drogę do nich tarasował demon.Uświadomiwszy sobie, że traci cenne sekundy, wstała, porwałaathame z ołtarza i błyskawicznie schowała się z powrotem, kiedy demon znowu na nią ruszył.Przetoczyła sięna bok, w chwili, gdy chybotliwy łeb nagle pojawił się nad ołtarzem, a wysunięty gruby czarny jęzor zaczął jejszukać.Clary z bojowym okrzykiem wbiła ostrze w szyję stwora, po czym wyszarpnęła sztylet i cofnęła siębłyskawicznie.72Z rany trysnęła czarna krew, demon wrzasnął, odchylił głowę do tyłu.Ale to nie był śmiertelny cios.Obrażenie zaczęło się goić na oczach Clary, rozcięte czarnozielone ciało zrastało się jak zszywana tkanina.Serce jej podskoczyło.Oczywiście.Nocni Aowcy używali broni pokrytej runami właśnie po to, żeby demonynie mogły zdrowieć w okamgnieniu.Lewą ręką sięgnęła po stelę zatkniętą za pasek i wyjęła ją w chwili, kiedy demon ponownie zaatakował.Uskoczyła w bok i rzuciła się w dół po schodach.Stoczyła się po nich, tłukąc się boleśnie, i zatrzymała się napierwszym rzędzie ławek.Demon zawrócił i, lekko utykając, ruszył ku niej po raz kolejny.Uświadomiwszysobie, że nadal ściska stelę i sztylet - jego ostrze skaleczyło ją podczas koziołkowania, tak że przód kurtkisplamiła krew - Clary przerzuciła nóż do lewej ręki, a stelę do prawej i z desperacką szybkością wycięła Znakenkeli na rękojeści athame.Inne symbole wyryte na rękojeści zaczęły się topić i znikać, kiedy wziął nad nimi górę Znak anielskiej mocy.Clary podniosła wzrok.Demon był już prawie przy niej, wyciągał trzy łapy, rozdziawiał paszcze.Zerwała sięna równe nogi, zamachnęła i cisnęła sztyletem najmocniej, jak zdołała.Ku jej wielkiemu | zaskoczeniu nóżtrafił centralnie w środkową głowę i wbił się ' w nią aż po rękojeść.Ranny demon zaryczał - serce Clary ażpodskoczyło - a potem jego łeb po prostu spadł na podłogę z nieprzyjemnym trzaskiem.Mimo to, demon szedłdalej, wlokąc za sobą głowę na bezwładnej szyi.Nagle z góry dobiegł odgłos wielu kroków.Clary spojrzała na galerię.Postacie w dresach zniknęły.Jej sercewykonało dzikie tango w piersi.Nie zwlekając ani chwili dłużej, Clary odwróciła się i pobiegła do wyjścia, aledemon okazał się szybszy.Ze stęknięciem przeskoczył nad nią i wylądował przed drzwiami, blokując jejdrogę.Wydał z siebie syczący odgłos i znowu ruszył w jej stronę.Jego dwie żywe głowy zachwiały się iuniosły, prostując na całą długość, gotowe do ataku.Raptem coś ze świstem przecięło powietrze.Aby demona się odwróciły, syk przeszedł we wrzask, ale byłojuż za pózno.Sre-brzystozłoty płomień otoczył chude szyje i błyskawicznie odciął dwie głowy w fontannieczarnej krwi.Clary odtoczyła się na bok, ale kilka kropel piekącej posoki spadło na jej skórę.Skuliła się, kiedybezgłowe cielsko zachwiało się i runęło prosto na nią.Padając, demon zniknął, wessany z powrotem w swój wymiar.Clary ostrożnie uniosła głowę.Frontowedrzwi kościoła były otwarte, w progu stała Isabelle w wysokich butach i czarnej sukni, z biczem z elektrum wdłoni.Zwijała go powoli wokół nadgarstka, rozglądając się po kościele.Ciemne brwi miała ściągnięte wgniewnym wyrazie.Kiedy jej wzrok padł na Clary, uśmiechnęła się szeroko i rzuciła:- Cholera, w co tym razem się wpakowałaś, dziewczyno?***Dotyk rąk sług wampira był zimny i delikatny, jak muśnięcie lodowatych skrzydeł.Simon zadrżał, kiedyzdejmowali mu opaskę z oczu.Ich pomarszczona skóra była szorstka.Wykonawszy zadanie, ukłonili się icofnęli o krok.Simon rozejrzał się, mrugając.Chwilę wcześniej stał w blasku słońca na rogu Siedemdziesiątej �smej iDrugiej Alei, dostatecznie daleko od Instytutu, żeby bez wzbudzania podejrzeń skontaktować się z Camille,używając ziemi z grobu.Teraz znajdował się w dość dużym, słabo oświetlonym pomieszczeniu z gładkąmarmurową posadzką i eleganckimi marmurowymi kolumnami podtrzymującymi wysoki sufit.Wzdłuż lewejściany biegł rząd boksów o szklanych frontach, z wiszącą nad każdym mosiężną tabliczką i napisem: Kasjer".Inna mosiężna tablica przybita do ściany głosiła, że jest to Narodowy Bank Douglas.Podłogę i kontuary, przyktórych kiedyś ludzie wypisywali czeki, pokrywały grube warstwy kurzu, a oprawione w mosiądz lampywiszące u sufitu były zaśniedziałe.Na środku sali stał wysoki fotel.Siedziała w nim Camille.Nieupięte blond włosy o srebrzystym odcieniuopadały jej na ramiona jak lameta.Piękna twarz była bez makijażu, ale usta miała nadal bardzo czerwone.Stanowiły chyba jedyny kolorowy akcent w całym banku, o ile Simon mógł to stwierdzić w panującym tupółmroku.- Normalnie, nie zgodziłabym się spotkać o tej porze, Chodzący za Dnia - rzekła wampirzyca.- Ale dlaciebie zrobiłam wyjątek.- Dziękuję.Simon zauważył, że nie przewidziano dla niego krzesła, więc stał skrępowany.Gdyby jego serce nadal biło,teraz dudniłoby głośno.Kiedy zgadzał się spełnić prośbę Konklawe, nie pamiętał, jak bardzo przeraża goCamille.Może to nielogiczne - bo co tak naprawdę mogła zrobić? - ale tak właśnie było.- Domyślam się, że rozważyłeś moją propozycję - powiedziała Camille.- I postanowiłeś ją przyjąć.- A dlaczego tak pani sądzi? - zapytał Simon, mając nadzieję, że wampirzyca uzna jego pytania za próbęzyskania na czasie.Twarz Camille wyrażała lekkie zniecierpliwienie.- Nie dostarczałbyś osobiście tej wiadomości, gdybyś postanowił mi odmówić.Bałbyś się mojego gniewu.73- A powinienem się go bać?Camille odchyliła się na szerokie oparcie fotela i uśmiechnęła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki