Albert Sánchez Pinol Chłodny dotyk

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obszedłem latarnię otaczały ją ze wszystkich stron te absurdalne dodatki.Kiedy znów doszedłem do drzwi,zobaczyłem na balkonie Batisa.Mierzył do mnie z dwururki.Poczułem się zaskoczony,ale nie okazałem po sobie strachu: Dzień dobry.Bat�s, pamięta mnie pan? Chciałbym z panem pomówić.W końcujesteśmy sąsiadami.Szczególne sąsiedztwo, nieprawdaż? Stać, bo będę strzelał.Z doświadczenia wiedziałem, że kiedy jeden człowiek chce zabić drugiego, to go otym nie uprzedza, a jeśli mu grozi, to znaczy, że strzelać nie zamierza. Bat�s, niechże pan będzie rozsądny nalegałem. Jedno życzliwe słowo, proszę.Nie odpowiedział, tylko dalej mierzył do mnie z wysokości swego balkonu. Na jak długo ma pan umowę? zagaiłem, żeby coś powiedzieć. Kiedy się panspodziewa zmiennika? Zabiję jak psa.Uważam, że jeśli ktoś sam z siebie nie chce mówić, bez tortur nie da się go do tegozmusić.A ja nie byłem katem.Wzruszyłem ramionami.Musiałem się stamtąd zabierać.Odwróciłem się dopiero na skraju lasu.Bat�s nadal tkwił w tym samym miejscu, nabalkonie, w rozkroku, w pozycji strzelca alpejskiego.Przymknął nawet lewe oko.* * *Do końca dnia nie wydarzyło się nic godnego uwagi.Skończyłem się urządzać.Potem przyłapałem się na czymś dziwnym zupełnie nieświadomie tak mocno zagryzłemdolną wargę, że pojawiła się krew, nawet nie wiem jak i kiedy.Potem, już z pełnąświadomością, napocząłem baryłkę koniaku.Na pół pijany, na pół trzezwy, i smutny, iwesoły, rozpaliłem w kominku.miłem papierosy i wrzucałem niedopałki do ognia.Wielu poetów mówi o tęsknocie za ojczyzną.Ale ja nigdy nie umiałem docenić sztukipoetyckiej.Uważam zresztą, że ból jest doświadczeniem pierwotnym, wcześniejszym niżjęzyk, i nie da się go wysłowić.Poza tym ja już nie miałem ojczyzny.Pochłonięty melancholijnymi myślami, nie zauważyłem, kiedy się ściemniło.W tejczęści świata noc zapada nagle, bez uprzedzenia.Przestraszyłem się na chwilę mój domnapełnił się białym blaskiem, który zaraz znikł.To latarnia.Bat�s włączył światła.Wprawiony w ruch reflektor za każdym obrotem zaglądał w moje okna.Nie bardzorozumiałem, jaki to ma sens.Reflektor wymierzony był prosto w mój dom.Ustawione podniskim kątem światło nie mogło służyć jako punkt orientacyjny okrętom znajdującym sięna pełnym morzu.Co za dzikus, pomyślałem.Mogło być tak, że zjawił się na wyspie zpotrzeby samotności.Ale on dziwnie sobie z tą samotnością poczynał.Ja na przykładuważam, że prawdziwa samotność jest sprawą wewnętrzną i nie wyklucza kontaktów zprzypadkowymi sąsiadami.Tymczasem on traktował wszystkich ludzi jak zadżumionych.A zresztą, po co miałbym się teraz przejmować dziwactwami Batisa.Pamiętam, że zapaliłem lampę naftową i usiadłem przy stole, żeby zaplanowaćswoje zajęcia.Scena przedstawiała się tak: W głębi był kominek.Naprzeciwko ja przybiurku.Po mojej prawej stronie drzwi wejściowe i łóżko, prawie takie samo jak mojaprycza na statku.Po lewej druga ściana, a przy niej skrzynie i pudła całe mojegospodarstwo.W pewnym momencie usłyszałem dochodzący z oddali intrygujący szum,jakby gdzieś przebiegło truchtem stadko kóz.W pierwszej chwili uznałem, że to dzwoniąpierwsze, pojedyncze krople deszczu.Podszedłem do okna.Nie, nie padało.Księżyc wpełni powlekał purpurą powierzchnię morza i oświetlał porzucone na plaży pnie, wktórych moja wyobraznia dostrzegała zastygłe w bezruchu ludzkie kończyny, tworzącekamienny las.Nie zanosiło się na deszcz.Uspokojony, wróciłem do stołu i wtedyzobaczyłem to coś.To coś.Pamiętam swoją pierwszą myśl że szaleństwo rzuciło mi sięna oczy.Drzwi miały na dole małe przejście, jak dla kota półkolisty otwór przykrytyruchomą klapą.Tamtędy właśnie wsunęło się ramię.Całe ramię, długie i nagie.Ruchemepileptyka rozgarniało powietrze w poszukiwaniu nie wiadomo czego.Klamki? To niebyła kończyna ludzka.Lampa i kominek nie dawały silnego światła, ale dało się dostrzecpotrójną kość przedramienia, inną niż u człowieka.Ani grama tłuszczu, same mięśnie, iskóra jak u rekina.Ale najgorsza ze wszystkiego była dłoń, a w niej palce połączone błonądochodzącą prawie do paznokci.Zdziwienie ustąpiło miejsca panice.Krzyknąłem ze strachu i zerwałem się z krzesła.Na mój krzyk odpowiedział chór głosów.Byli wszędzie.Okrążali dom, wydającniezwykłe dzwięki, coś między rykiem hipopotama a wyciem hieny.Byłem takprzerażony, że nie umiałem zidentyfikować własnych uczuć.Półprzytomny wyjrzałemprzez okno.Nie widziałem ich dokładnie, ale czułem wyraznie ich obecność.Byli trochę wyżsiode mnie i szczuplejsi.Biegali wokół domu, zwinni jak gazele.Ich sylwetki rysowały sięw mroku dzięki światłu księżyca.Ledwo ich namierzyłem wzrokiem, już znikali z polawidzenia, ograniczonego ramą okna.Jeden się zatrzymał, przekręcając głowę na różnestrony jak koliber, zagwizdał, pobiegł do przodu, zawrócił; dołączyły do niego dwa inneosobniki, wszyscy razem pobiegli w przeciwnym kierunku, bez wyraznego powodu,wszystko w błyskawicznym tempie.Usłyszałem za sobą brzęk tłuczonego szkła.Okno!Oznaczało to, że z roli obserwatora przejdę do roli ofiary.Na świętego Patryka, wdzieralisię do domu! Uratował mnie tylko brak koordynacji ich odruchowych działań.Kwadratyszyb w oknach były niewielkie, ale przecisnęłoby się przez nie zwinne ciało [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki