[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Istniały także części formułki nadzwyczajne a więc takie które zamieszczane były w zależności od woli stron były to exceptio i praescriptio.Istniało także replicatio, duplicatio czy triplicatio jako dalsze części składowe formułki procesowej w zależności od stopnia jej komplikacji.lFORMUŁKI (ACTIONES) PREJUDYCJALNE (PREIUDICIALES).lProcesy w których wykorzystywana była formułka prejudycjalna służyły w szczególności celom przygotowawczym do danego procesu.Jedyną częścią składową tej formułki było intentio które miało za zadanie rozwiać wątpliwości prawne co do danego stanu rzeczy.Sędzia w takim procesie miał jedynie wyjaśnić wątpliwości prawne.Podsumowując należy stwierdzić że stronia w takim procesie nie domagała się zasądzenia kary czy też egzekucji finansowej a wytyczenie procesu miało za zadanie ustalenie istnienia lub nie istnienia pomiędzy stanami spornego uprawnienia.Za pomoca takiej skargi można było stwierdzić czy ktoś jest dziedzicem określonego spadkobiercy, czy jest osobą wolną lub czy jest wyzwoleńcem określonej osoby.lZWYCZAJNE I NADZWYCZAJNE CZĘŚCI FORMUŁKI PROCESOWEJ.lCzęści formułki procesowej możemy podzielić na dwa rodzaje.Pierwsze z nich to części zwyczajne zawierane we wszystkich formułkach procesowych.Należały do niej intentio (część w której zawarte jest żądanie powoda), condemnatio (część w której sędzia przyjmuję władzę osądzenia sporu), demonstratio (jako opis stanu faktycznego w momencie zawiązania sporu) i adiudicatio czyli zezwolenie na przyznanie przez sędziego rzeczy spornej dla strony która wygra proces.Istniały także części formułki nadzwyczajne a więc takie które zamieszczane były w zależności od woli stron były to exceptio (zarzut procesowy stosowany przez pozwanego) i praescriptio( zastrzeżona dla powoda możliwość dochodzenia części wierzytelności bez obawy utraty możliwości dochodzenia pozostałej części).lEXCEPTIO DOLI.lExceptio doli jest to zarzut podstępu który wykształcił się w Rzymie jako odpowiedź przeciwko nieuczciwości międzyludzkiej.W oparciu o tę exceptię pozwany mógł się uchylić od skutków zobowiązania zaciągniętego podstępem przez powoda.lEKSCEPCJE DYLATORYJNE I PEREMPTORYJNE.lSą to ekscetie niweczące a więc takie które wywierają trwały skutek prawny i odraczające wywierające tymczasowy skutek prawny.W niektórych procesach rzymskich możliwość udzielenia zarzutu procesowego była ograniczona w czasie wtedy właśnie stosowano exceptio dilatoriae które jedynie odraczały możliwość wystąpienia z procesem przez powoda (np.nieformalna umowa odraczająca dług).Exceptio peremptoriae określone przez Gaiusa jako niweczące jeżeli zostały udowodnione przez pozwanego kończyły proces i uniemożliwiały powodowi w myśl zasady że nie można w tej samej sprawie sądzić się dwa razy ponowne występowanie z tą samą actio.Do tego rodzaju ekscepcji należał zarzut podstępu.lPOSTEPOWANIE APUD IUDICEM.lPostępowanie apud iudicem było następstwem zmian społeczno - prawnych jakie zachodziły w społeczeństwie rzymskim.Postępowanie to odbywało się podobnie jak proces in iure przed sędzią prywatnym najczęściej w miejscach ogólnodostępnych (place) w godzinach przedpołudniowych.Różnicę w tym procesie stanowił fakt, iż jedna ze stron mogła się nie stawić.W takim przypadku sędzia wydawał wyrok pod nieobecność strony w myśl zasady że należy zasądzić daną rzecz osobie obecnej.Celem tego postępowania było stwierdzenie stanu faktycznego jaki miał miejsce i utworzenie formułki procesowej a następnie wydanie wyroku.lPOSTĘPOWANIE DOWODOWE.lPostępowanie dowodowe w rzymskim procesie opierało się na zasadzie że „przeprowadzanie dowodów obciąża powoda”.Głównym zadaniem postępowania dowodowego było ustalenie stanu faktycznego jaki istniał podczas zawiązania się sporu.Powód miał obowiązek przedstawić dowody a do sędziego należało tylko swobodne ich interpretowanie.Postepowanie dowodowe mogło opierać się na zeznaniach świadków (testes) czy też na dokumentach (instrumenta), opiniach biegłych oraz wizjach lokalnych czy też oględzinach.lCIĘŻAR DOWODU.lCiężar przeprowadzania dowodu ciążył na obu ze stron.Do sędziego należało wyznaczenie strony która ma prowadzić dowód.W Rzymie utarła się zasada że prowadzenie dowodów obciąża powoda a więc musi to robić ten co twierdzi a nie ten co przeczy.Powód musiał udowodnić prawdziwość swojego intentio zaś pozwany jeżeli je negował musiał udowodnić prawdziwość swojego exceptio.Pod względem ciężaru dowodu pozwany traktowany był jak powód [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl matkasanepid.xlx.pl
.Istniały także części formułki nadzwyczajne a więc takie które zamieszczane były w zależności od woli stron były to exceptio i praescriptio.Istniało także replicatio, duplicatio czy triplicatio jako dalsze części składowe formułki procesowej w zależności od stopnia jej komplikacji.lFORMUŁKI (ACTIONES) PREJUDYCJALNE (PREIUDICIALES).lProcesy w których wykorzystywana była formułka prejudycjalna służyły w szczególności celom przygotowawczym do danego procesu.Jedyną częścią składową tej formułki było intentio które miało za zadanie rozwiać wątpliwości prawne co do danego stanu rzeczy.Sędzia w takim procesie miał jedynie wyjaśnić wątpliwości prawne.Podsumowując należy stwierdzić że stronia w takim procesie nie domagała się zasądzenia kary czy też egzekucji finansowej a wytyczenie procesu miało za zadanie ustalenie istnienia lub nie istnienia pomiędzy stanami spornego uprawnienia.Za pomoca takiej skargi można było stwierdzić czy ktoś jest dziedzicem określonego spadkobiercy, czy jest osobą wolną lub czy jest wyzwoleńcem określonej osoby.lZWYCZAJNE I NADZWYCZAJNE CZĘŚCI FORMUŁKI PROCESOWEJ.lCzęści formułki procesowej możemy podzielić na dwa rodzaje.Pierwsze z nich to części zwyczajne zawierane we wszystkich formułkach procesowych.Należały do niej intentio (część w której zawarte jest żądanie powoda), condemnatio (część w której sędzia przyjmuję władzę osądzenia sporu), demonstratio (jako opis stanu faktycznego w momencie zawiązania sporu) i adiudicatio czyli zezwolenie na przyznanie przez sędziego rzeczy spornej dla strony która wygra proces.Istniały także części formułki nadzwyczajne a więc takie które zamieszczane były w zależności od woli stron były to exceptio (zarzut procesowy stosowany przez pozwanego) i praescriptio( zastrzeżona dla powoda możliwość dochodzenia części wierzytelności bez obawy utraty możliwości dochodzenia pozostałej części).lEXCEPTIO DOLI.lExceptio doli jest to zarzut podstępu który wykształcił się w Rzymie jako odpowiedź przeciwko nieuczciwości międzyludzkiej.W oparciu o tę exceptię pozwany mógł się uchylić od skutków zobowiązania zaciągniętego podstępem przez powoda.lEKSCEPCJE DYLATORYJNE I PEREMPTORYJNE.lSą to ekscetie niweczące a więc takie które wywierają trwały skutek prawny i odraczające wywierające tymczasowy skutek prawny.W niektórych procesach rzymskich możliwość udzielenia zarzutu procesowego była ograniczona w czasie wtedy właśnie stosowano exceptio dilatoriae które jedynie odraczały możliwość wystąpienia z procesem przez powoda (np.nieformalna umowa odraczająca dług).Exceptio peremptoriae określone przez Gaiusa jako niweczące jeżeli zostały udowodnione przez pozwanego kończyły proces i uniemożliwiały powodowi w myśl zasady że nie można w tej samej sprawie sądzić się dwa razy ponowne występowanie z tą samą actio.Do tego rodzaju ekscepcji należał zarzut podstępu.lPOSTEPOWANIE APUD IUDICEM.lPostępowanie apud iudicem było następstwem zmian społeczno - prawnych jakie zachodziły w społeczeństwie rzymskim.Postępowanie to odbywało się podobnie jak proces in iure przed sędzią prywatnym najczęściej w miejscach ogólnodostępnych (place) w godzinach przedpołudniowych.Różnicę w tym procesie stanowił fakt, iż jedna ze stron mogła się nie stawić.W takim przypadku sędzia wydawał wyrok pod nieobecność strony w myśl zasady że należy zasądzić daną rzecz osobie obecnej.Celem tego postępowania było stwierdzenie stanu faktycznego jaki miał miejsce i utworzenie formułki procesowej a następnie wydanie wyroku.lPOSTĘPOWANIE DOWODOWE.lPostępowanie dowodowe w rzymskim procesie opierało się na zasadzie że „przeprowadzanie dowodów obciąża powoda”.Głównym zadaniem postępowania dowodowego było ustalenie stanu faktycznego jaki istniał podczas zawiązania się sporu.Powód miał obowiązek przedstawić dowody a do sędziego należało tylko swobodne ich interpretowanie.Postepowanie dowodowe mogło opierać się na zeznaniach świadków (testes) czy też na dokumentach (instrumenta), opiniach biegłych oraz wizjach lokalnych czy też oględzinach.lCIĘŻAR DOWODU.lCiężar przeprowadzania dowodu ciążył na obu ze stron.Do sędziego należało wyznaczenie strony która ma prowadzić dowód.W Rzymie utarła się zasada że prowadzenie dowodów obciąża powoda a więc musi to robić ten co twierdzi a nie ten co przeczy.Powód musiał udowodnić prawdziwość swojego intentio zaś pozwany jeżeli je negował musiał udowodnić prawdziwość swojego exceptio.Pod względem ciężaru dowodu pozwany traktowany był jak powód [ Pobierz całość w formacie PDF ]