Stendhal Lamiel

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Historie wojenne, gdzie bohaterowie narażali się naniebezpieczeństwo i dokazywali nadzwyczajnych rzeczy, wprawiały jąw rozmarzenie na trzy dni, podczas gdy historii miłosnych słuchała zroztargnieniem.Obniżało miłość w jej oczach to, że widziała, iżnajgłupsze kobiety we wsi oddają się jej z zapałem.Kiedy księżna dałajej do czytania obłudne romanse pani de Genlis, nie przemówiły do jejserca; rzeczy w dobrym smaku, dla których podkreślenia pani deMiossens przerywała lekturę, wydawały się jej śmieszne i głupie.Lamiel zwracała uwagę jedynie na przeszkody, jakie bohaterowiespotykali w swej miłości.Kiedy szli marzyć o powabach lubej w lasachoświeconych bladym promieniem księżyca, ona myślała oniebezpieczeństwach, jakie im groziły od zbrojnych w sztyletyzłodziejów, których sprawki czytała co dzień szczegółowo w LaOuotidienne".A nawet nie tyle niebezpieczeństwo zajmowało ją, ileprzykra chwila niespodzianki, kiedy nagle z zarośli dwaj licho odziani igburowaci ludzie rzucali się na bohatera.Wszystko to, cośmy zauważyli u Lamiel, byłoby zupełnie niemożliwe ujednej z owych pięknie wystrojonych młodych wieśniaczek, które sięwidzi w niedzielę na tańcach.Tańce te były otoczone ze wszystkichstron parami przechadzającymi się wśród drzew, trzymającymi się czuleza ręce.Młodą Lamiel również raziły te pary i ten sposób dawania zsiebie widowiska; to było wszystko, co wiedziała z tajemnic miłości,kiedy wróciła do domu wujostwa.W tej epoce poczciwy Hautemarepoczuwał się do obowiązku wytłumaczenia jej jaśniejniebezpieczeństwa.Mówił często o straszliwym grzechu, jakim jestprzechadzać się po lesie z młodym człowiekiem. Dobrze! więc pójdę się przechadzać po lesie z młodym człowiekiem" -rzekła do siebie Lamiel.Oto był wynik długich dumań, jakie nastąpiłypo jej rozmowie z księdzem Clement. Chcę koniecznie wiedzieć - powiadała sobie - co to jest miłość.Wujpowiada, że to wielka zbrodnia, ale co mi znaczą poglądy takiegogłupca jak mój wuj? To tak jak z tą zbrodnią ciotki, że dolała rosołu dozupy w piątek: Bóg był o to strasznie obrażony.Toć widzę, jak księżna,zapłaciwszy dwadzieścia franków, je z mięsem cały rok i cały jej dom, ija z nimi i to nie jest grzech.Trzeba przyznać, że wszystko, co miopowiadają wujostwo, jest strasznie głupie.Co za różnica z tym, comówi doktor! Ten poczciwy ksiądz Clement ma całej płacy ledwie stopięćdziesiąt franków rocznie.Uważam, że od czasu jak on się we mniekocha, Anzelma nie robi mu już podarków: na imieniny dała mu tylkosześć łokci czarnego sukna, a i to była resztka z żałoby po księciu.Dostaje czasem coś od księżnej, trochę drobiu i dziczyzny od chłopów,ale tak jak podprefekt, pan de Bermude, zmuszony jest może mówićwiele rzeczy, aby go nie usunięto.Ile długich kazań na chwałęministrów prawi nam biedny pan Bermude - i ot trach! Usunięto go, boprzy wyborach nie mówił tak, jak chciał jego minister.�Co za głupota!Co za nieostrożność! - powiada księżna - to były głupstwa, które niemiały odrobiny sensu, ale dla niego - dodaje - miały ten sens, żezapewniały mu posadę; a teraz Bermude będzie musiał wegetować zośmiuset frankami renty.Oto, co czeka wszystkich dudków, którzy chcąsię bawić w rzymską cnotę.�"To uniosło Lamiel w podniosłe regiony i oddalało ją coraz więcej odpraktycznych myśli wybrania się do lasu i wyszukania sobie młodegozucha, aby go spytać, co to jest miłość.ROZDZIAA SI�DMYPierwszym uczuciem Lamiel na widok jakiejś cnoty było uważać ją zakomedię.- Zwiat - powiadał jej Sansfin - nie dzieli się, jak sądzą naiwni, nabogatych i biednych, na cnotliwych i zbrodniarzy, ale po prostu nadudków i hultajów; oto klucz, którym tłumaczy się wiek XIX odupadku Napoleona; ile że - dodawał Sansfin - dzielność osobista,stałość charakteru nie nastręczają pokarmu dla obłudy.W jaki sposóbczłowiek mógłby być obłudny rzucając się na mur wiejskiegocmentarza dobrze oszańcowany i broniony przez dwustu ludzi? Zwyjątkiem tych faktów, moja piękna przyjaciółko, nie wierz ani słowawe wszystkie cnoty, którymi ci zawracają głowę.Twoja księżna, naprzykład, mówi bez przerwy o dobroci; jest to, wedle niej, najwyższacnota; istotny sens jej zachwytu jest ten, że jak wszystkie damy jejświata, woli mieć do czynienia z dudkami niż z hultajami; oto klucz dotak zwanego obycia światowego, o którym kobiety z jej sfery mówiąbez ustanku.Nie powinnaś wierzyć w to, co ja ci mówię.Zastosuj domnie regułę, którą ci dałem: kto wie, czy ja nie mam jakiego interesu wtym, aby cię oszukać? Powiedziałem ci, że dla mnie, otoczonegogruboskórcami, z którymi trzeba mi ciągle kłamać, aby nie paść ofiarąich brutalnej siły, prawdziwym szczęściem jest spotkać istotę wyższą.Rozwijać ten talent i śmieć mówić prawdę to dla mnie rozkosz,wytchnienie po wszystkim, co robię przez cały dzień, aby zarobić nażycie.Może być, iż wszystko, co ja mówię, to kłamstwo.Nie wierz mitedy ślepo, ale uważaj, czy przypadkiem to, co ci mówię, nie jestprawdą.Tak, na przykład, czy ja kłamię, kiedy zwracam twoją uwagęna coś, co się działo wczoraj wieczór? Księżna mówi bez ustanku odobroci, a wczoraj wieczór i dziś rano była uszczęśliwiona z wypadku,który się zdarzył jej serdecznej przyjaciółce, hrabinie de Sainte-Foi.Konie wysypały do rowu hrabinę przedwczoraj wieczór, kiedy wracałado swego zamku, o milę stąd!To rzekłszy Sansfin znikł.Taki miał sposób z Lamiel - chciałzwłaszcza, aby ona zadawala sobie trud zastanawiania się.Po odejściudoktora Lamiel rzekła do siebie: Nie mogę widzieć wojny, ale co się tyczy siły charakteru, mogę nietylko widzieć ją u drugich, ale mogę nawet sama mieć nadziejęrozwinąć ją w sobie."Nie myliła się; natura dała jej duszę, jakiej trzeba, aby gardzićsłabością.Bądz co bądz, miłość przypuściła pierwszy szturm do jejserca; zaczęła znów myśleć o księdzu Clement, a te myśli nie byływynikiem rozumowania.Ten sympatyczny młodzieniec był bardzoblady, sutanna, uszyta z sześciu łokci sukna (dar panny Anzelmy),czyniła go jeszcze szczuplejszym i pomnażała współczucie w sercuLamiel.Jakaż to była dla niej radość - móc z nim roztrząsać surowezasady, które zawdzięczała mądrości doktora. Ale - myślała dalej - towszystko, co ksiądz Clement mówi przeciw miłości, to możearcybiskup mu nakazał pod grozą utraty miejsca.W takim razie dobrzerobi, że tak mówi, ale ja byłabym gąską, z której on by sobie drwił wgłębi serca, gdybym wierzyła bodaj w jedno słówko z tego, co on prawi.Kiedy mi mówi o literaturze angielskiej, to zupełnie co innego; terzeczy nie interesują biskupa, który może nie umie po angielsku.Chcąmnie oszukać co do wszystkiego, co tyczy się miłości, a mimo to niemija dzień, abym nie przeczytała paru stron odnoszących się do tejmiłości [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki