Michael Hjorth & Hans Rosenfeldt Uczeń

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ralph rozejrzał się nerwowo na boki.Słyszał kroki Sebastianaodbijające się echem w korytarzu.Pomieszczenie było oślepiającobiałe.Wzdłuż poprzecznych ścian znajdowały się dwieprzymocowane do podłoża ławki.Poza tym było pusto.Sebastianznów ukazał się w drzwiach, w ręce miał stary drewniany taboret. A więc ja jestem lepszy dokończył zdanie.Postawił taboret tuż przy drzwiach. Może jesteś lepszy od Edwarda, ale teraz siedzisz przykuty dokaloryfera.Sebastian odwrócił się i zamknął drzwi.Puste pomieszczeniespotęgowało dzwięk, kiedy ciężkie drzwi się zatrzasnęły i Sebastianprzekręcił obydwa zamki.Ralph przełknął ślinę.Byli zamknięci.Niepodobało mu się to. Więc to ja jestem najlepszy.Sebastian wcale się nie śpieszył, spokojnym krokiemprzemierzył pokój i znalazł się przy Ralphie.Stanął bardzo blisko.Ralph nie mógł spojrzeć mu w oczy.To było nieprzyjemne.To byłonaprawdę bardzo nieprzyjemne. Ale wiesz, kim nie jestem? Sebastian nie czekał naodpowiedz. Nie jestem policjantem.Więc mogę zrobić coś takiego.Nagle i bez ostrzeżenia walnął Ralpha z byka.Uderzenie byłoperfekcyjne.Czołem trafił w sam środek nosa Ralpha.Rozległ sięchrzęst i z obu dziurek trysnęła krew.Ralph krzyknął i upadł napodłogę.Sebastian spokojnie podszedł do taboretu i usiadł.Przyglądał się Ralphowi, który złapał się wolną ręką za nos ioglądał krew z taką miną, jakby nie mógł zrozumieć, że była jego.Sebastian nie czerpał żadnej satysfakcji z bicia.Był to jednak szybki iskuteczny sposób, żeby mu pokazać, że jest zdolny do wszystkiego.Najwyrazniej to zadziałało.Zszokowany Ralph nadal patrzyłzałzawionymi oczami na krew.Sebastian nachylił się, oparł łokcie naudach i splótł dłonie. Potrafię całkiem niezle ocenić człowieka tylko po tym, jakmieszka.Byłem u ciebie w domu.Ralph siedział przykuty i robił krótkie wdechy nosem, żebyzatrzymać upływ krwi, co sprawiało, że musiał tę krew przełykać.Oddychał ciężko.Walczył.Naprawdę nie chciał przegrać.Miałwładzę.Sebastian nie mógł mu jej odebrać.Nie zamierzał do tegodopuścić.Był silniejszy niż kiedykolwiek. Tu chodzi o to, żeby odkryć wzór ciągnął Sebastian. Wdrobiazgach.Dostrzegać związki.W twoich oknach nie było rolet aniżaluzji.Nawet w sypialni.Miałeś latarkę w toalecie.Przy łóżku też.Po jednej w każdym pomieszczeniu.Szuflada pełna zapasowychbezpieczników, baterii i żarówek.Zrobił dłuższą pauzę. Mógłbym pomyśleć, że nie lubisz ciemności.Spojrzenie, jakie posłał mu Ralph, potwierdziło, jak bardzo miałrację. Co się dzieje w ciemnościach, Ralphie? Co wtedy nadchodzi?Czego się boisz? Niczego. Ledwo słyszalny szept. A więc nie masz nic przeciwko temu, żebym tu zgasił światło?Sebastian wyprostował się i skierował w stronę podwójnegokontaktu na ścianie.Ralph nic nie mówił.Z trudem przełykał ślinę.Miał rozbiegane spojrzenie.Sebastianowi wydawało się, że widzikrople potu występujące mu na czoło.Tymczasem w schronie wcalenie było gorąco. Proszę, ja wiem, gdzie on jest powiedział Ralph błagalnymtonem. Wierzę ci.Ale jak już mówiłem Edwardowi, mam dość gier zpsychopatami. Nie zamierzam grać. A ja nie zamierzam ryzykować.Sebastian nacisnął jeden z wyłączników.Rząd lamp zgasł.Ralphkrzyknął. W środku zaraz będzie tak ciemno, że nie wiadomo, czyczłowiek ma otwarte oczy, czy zamknięte.Tak samo jak tam, pomyślał Ralph.Jak w piwnicy.Jak ztamtymi.Zadrżał i szarpnął łańcuchem kajdanek.Zaczął hiperwentylować.Sebastian się zawahał.Reakcja Ralphabyła silniejsza, niż sobie wyobrażał.Był zdecydowanie przerażony.Ale Sebastian musiał iść dalej.Musiał zrobić wszystko, inaczej nigdyby sobie nie wybaczył.Przywołał w pamięci obraz Annette Will�n.Jeśli to by nie wystarczyło, miał jeszcze w telefonie Vanję.To wystarczyło.Zgasił resztę świateł.Ralph sapał, usiłował wstrzymać oddech.Przycisnął się dościany i skulił się najbardziej, jak mógł.Starał się być cicho, alesłyszał swoje wydechy brzmiące jak bezradny jęk.Czy to była smugaświatła, czy może obraz z pamięci jego spanikowanego umysłu? Czydrzwi się otworzyły? Tak, były otwarte.Zakradali się.Nadzy.Znalezligo.Ludzie w maskach zwierząt.Zwierzęta w ludzkim ciele.Oddychali.Szeptali. Zapal światło.Proszę.Zapal światło.Niewielka smuga światła oświeciła mu twarz.Latarka wkomórce Sebastiana.Ralph natychmiast zwrócił się w jej stronę.Chciał pochłonąć jak najwięcej światła.Widział, jak ludzie-zwierzętaczekają w otaczającym go cieniu.Stali i się kołysali.Tańczylidziwnym, przyczajonym krokiem.Czekali, aż ciemność znów gopochłonie, żeby móc podejść bliżej.Wokół niego.Na nim.W nim. Gdzie jest Edward? zapytał Sebastian, niewidoczny zazródłem światła.Zgasił lampkę. Nie ma.Ciemność.Rzucili się na niego. Jest.Jasność wróciła. Nie ma.Znów zniknęła. Jest.Jak wolisz?Ralph nie był w stanie odpowiedzieć.Tylko dyszał. Nie ma.Ralph wstrzymał oddech.W mroku panowała idealna cisza.Oprócz szeptów.Lekkich kroków.Przesuwania się ciał.Nie był sam.Nigdy sam. Sebastianie.Brak odpowiedzi.Coś chwyciło go za nogę.Ralph ryknął.Nacałe gardło.Cofnął się o wiele lat.Do tamtego.Do tamtych.Tamto dopadło go z całą siłą.Więcej niż wspomnienie.Czułzapach.Smaki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki