Kellerman Jonathan Ciało i krew

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Minęły może dwa, trzy miesiące.Przyszła zabrać Lo na obiad i trochęrozmawialiśmy, kiedy Lo się szykowała.Wydała mi się dość miła, chociaż raczej pass�, jeśli wolnotak powiedzieć.Starannie dobrany kostium, ale trochę się już sypie.Wyglądała, jakby zostaławycięta z magazynu z lat pięćdziesiątych.Jak ktoś, kto jezdzi chryslerem imperialem z wszystkimiszykanami i tylnym siedzeniem wypełnionym zakupami z Bullocks Wilshire. Konserwatywna podrzuciłem. Chce się zakonserwować dodał. Teatralnie smutna.Jest jedną z tych kobiet, które chcąwalczyć z czasem makijażem, odpowiednim doborem butów, małymi kanapeczkami z poobcinanymiskórkami od chleba. Niepodobna do Lauren. Nie.Lauren jest tr%0ńs naturelle. Jeszcze raz machnął szmatką. Jestem pewien, że wszystko znią w porządku.Musi być w porządku. Westchnął, znowu rozmasował tatuaż. Więc kiedy poznałeś panią Abbot, wybierały się zjeść obiad? spytałem. Długi obiad.Jakieś trzy godziny.Kiedy Lo wróciła, nie wyglądała, jakby dobrze się bawiła. Była zdenerwowana? Zdenerwowana i rozkojarzona, jakby ją ktoś uderzył w głowę.Podejrzewałem, że wydarzyło sięcoś ważnego, więc przyrządziłem jej ulubionego drinka i zapytałem, czy chce porozmawiać.Pocałowała mnie w policzek i powiedziała, że to nic takiego.Ale kiedy wypiła koktajl do ostatniejkropli, a ja siedziałem przy niej, emitując fale, że ją wysłucham, powiedziała: W końcu tym sięwłaśnie zajmuję. przerwał. Czy powinienem to panu opowiadać? Dyskrecja to część tego, czym ja się zajmuję. Słusznie.Lauren mówiła, że pana lubi.W porządku, to i tak nic strasznego czy złego.Po prostupowiedziała mi, że całe dzieciństwo walczyła z tym, że ją kontrolowano, znalazła własną drogę wżyciu, a teraz matka próbowała ją znowu kontrolować. Kontrolować?Skinął głową. Czy powiedziała, w jaki sposób? Nie, przykro mi, doktorze.Nie czuję się dobrze, tyle gadając.I tak nie ma nic więcej doopowiadania.To właściwie wszystko.Uśmiechnąłem się do niego.Dalej nie chciał mówić. Naprawdę wszystko panu już powiedziałem.I to dlatego, że wiem, że Lo pana lubi.Zobaczyłapana nazwisko w gazecie, to był artykuł o jakiejś policyjnej sprawie, i powiedziała: Hej, Andrew,znałam tego faceta.Próbował mnie wyprostować.Zrobiłem jakąś uwagę o tym, że się to panu nieudało.Uznała, że to zabawne, i powiedziała, że może przez takie przypadki jak ona rzucił pan terapięi zaczął pracować z policją.Ja. jego policzki poczerwieniały podśmiewałem się, żepsychoanalitycy są bardziej świrnięci od swoich pacjentów i zapytałem, czy pan też był taki.Powiedziała, że nie, wydawał się pan całkiem.chyba powiedziała: konwencjonalny.Zauważyłem,że w takim razie musiał pan być nudny.Ale ona odpowiedziała, że nie, i że tego właśniepotrzebowała.Powiedziała też, że schrzaniła sprawę i nie wykorzystała dostatecznie terapii z panem,ale i tak jej się to przydało. Co ma pan na myśli? zapytałem. Zdała sobie sprawę, że rodzice zrobili z, niej buntowniczkę.Starali się użyć pana jako broniprzeciwko niej, ale pan nie dał się wciągnąć w ich grę.Nie ugiął się pan. Na pewno nie chce pannic do picia?Wyschło mi w gardle, więc powiedziałem: Wystarczy cola.Zaśmiał się. Bezalkoholowo? Trochę dla mnie za wcześnie. Proszę mi wierzyć, nigdy nie jest za wcześnie.Ale w porządku, jedna cola por favor.Z cytrynączy limonką? Z limonką.Poszedł do kuchni i wrócił z wysoką szklanką coli z lodem dla mnie i kieliszkiem białego wina dlasiebie.Usiadł, oparł łokieć na kolanie, ukrył podbródek w dłoni i popatrzył mi prosto w oczy. Więc Lauren uważała, że matka chce ją kontrolować, ale nie powiedziała jak? A następnego dnia zajęła się swoimi sprawami i nawet nie wspomniała o matce.Prawda jesttaka, że chyba matka nie liczyła się za bardzo w jej życiu.Lo od lat mieszkała sama.To jużabsolutnie wszystko, co mogę panu powiedzieć o jej życiu rodzinnym, więc niech pan pije.Wyciągnął z kieszeni zegarek. Pana przyjaciel powiedziałem.Drgnął. Tak. Czy Lauren ma jakichś przyjaciół, z którymi mógłbym porozmawiać? Nie. W ogóle? Ani jednego.Nie umawia się na randki, nie przyjazni z innymi dziewczynami.Oboje jesteśmyodludkami.To kolejna rzecz, która nas łączy. Ranny ptaszek i nocny marek. To naprawdę świetny układ.Jeszcze z nikim tak dobrze mi się nie mieszkało.Lauren jestnaprawdę słodka i dlatego mam nadzieję, że nic się jej nie stało.A teraz, jeśli pan chce, mogę panuprzelać colę do styropianowego kubeczka, żeby mógł ją pan zabrać ze sobą.Najbardziej czarujące wyproszenie, z jakim zdarzyło mi się spotkać.Wstałem, odstawiwszyszklankę. Jeszcze tylko kilka pytań.Pani Abbot powiedziała, że Lauren nie spakowała żadnej walizki. Ja jej to powiedziałem odparł. Znam każdą rzecz z jej garderoby.Ma wspaniałe rzeczy.Kiedy się przeprowadziłem, zrobiłem jej porządek w szafie.Lo ma dwie stylowe walizki Samsonite,które kupiliśmy na pchlim targu w Santa Monica, i obie tutaj są.Tak samo jej szkolny plecak.I jejksiążki.Więc pewnie zamierza tu wrócić. Upił łyk wina. To niedobrze, prawda? Tak znikać bezbagażu? Chyba że Lauren jest impulsywna. %7łe niby spotkała jakiegoś przystojniaka i poleciała do Cuernavaca? To byłoby miłe powiedziałz powątpiewaniem. Mało prawdopodobne? Cóż odparł to nie w jej stylu.Gdyby się zakochała, wiedziałbym o tym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki