Ingulstad Fr

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zacznij mu tłumaczyć, że to trudny wiek, kiedy chłopcystają się mężczyznami, przypomnij mu o wszystkich trudnościach, które Kristian przeszedł w życiu,spróbuj wziąć go w obronę.Być może Kristian martwi się tym, co będzie robił po konfirmacji iskończeniu szkoły.Może miota się pomiędzy chęcią wyjazdu do Ameryki a pozostaniem tu, zrodziną, z którą łączą go tak silne więzi.Może odczuwa większy żal po stracie matki, niż nam sięwydaje.Różne mogą być przyczyny jego zachowania.Hilda pokiwała głową, była zamyślona.- Cieszę się, że do ciebie przyszłam.Jestem teraz spokojniejsza.Byłam tak zaaferowana, żenawet zapomniałam spytać stangreta, czy mnie podwiezie i ruszyłam z domu na piechotę.-Roześmiała się.Drzwi się otworzyły i do środka wszedł Johan.Kiedy zobaczył Hildę, był równiezaskoczony jak Elise.- To ty? Tak wcześnie rano?- Co wy właściwie sobie o mnie myślicie? Najpierw Elise o to zapytała, teraz ty.Myślicie,że śpię do ósmej?Johan się roześmiał.- Tak.Nie tylko do ósmej, ale może nawet do dziewiątej.Hilda nie mogła się nie roześmiać.- Hilda przyszła do nas, żeby powiedzieć, że Kristian nie zjawił się w domu od wczorajwieczora.Powiedziała mu, że jej mąż prawdopodobnie będzie chciał przyjść do domu modlitwy igo stamtąd zabrać, więc Kristian się oburzył.Prawdopodobnie przenocował u jakiegoś kolegi.Byćmoże u Benjamina.Johan pokiwał głową.- Czułem, że coś takiego się wydarzy.Nie ma sensu wywierać na nim nacisku, to wywoła wnim opór.Hilda bezradnie przewróciła oczami.- Co mamy teraz zrobić?- Czekać na rozwój wydarzeń.Z pewnością niedługo wróci z powrotem do domu.Nie znamtego Benjamina, ale wątpię, żeby Kristian mógł u niego dłużej zostać.- Uśmiechnął się.- Chciała-byś zobaczyć moją najnowszą rzezbę, Hildo?- Wuj Kristian chciałby ją kupić - dodała z dumą Elise.- Rzezba przedstawia pracownicęfabryki w drodze do pracy.- Kto chciałby mieć coś tak smutnego pod swoim oknem albo gdziekolwiek, gdzie się takierzezby stawia?Johan wydawał się niewzruszony jej pytaniem.- A wczoraj wieczorem Elise podsunęła mi pomysł na nową rzezbę.Będzie przedstawiaćubogą dziewczynkę, tulącą do piersi swoją lalkę.W tej samej chwili usłyszeli z zewnątrz czyjeś kroki.Po chwili rozległo się pukanie dodrzwi.- O wilku mowa - powiedziała z uśmiechem Elise.- Dagny przyszła.Dziewczynka stanęła w drzwiach.- Pozwolili mi! Gdzie ona jest? Elise przyniosła lalkę z sypialni.- Zobacz, co Dagny dostała od wuja Kristiana! Można jej zdejmować ubranka.- Podniosładługą sukienkę, w którą ubrana była lalka.- Pod spodem ma stosowną, damską bieliznę, gorset ipończochy z koronką.Twarz Dagny promieniała.Wyciągnęła ręce po lalkę i jak tylko ją dostała, przytuliła jąmocno do siebie.- Dagny nazwała lalkę Słoneczną Dziewczyną - wyjaśniła Elise.- Bo ona jest moim słońcem - dodała Dagny.Wszyscy się uśmiechnęli.Hilda podniosła się z krzesła.- W takim razie pójdę razem z tobą do twojej pracowni.Chętnie zobaczę twoją rzezbę,pomimo że przedstawia biedną dziewczynę z fabryki.Elise usiadła do pisania.- Za chwilę możesz wyjść z dziećmi na dwór, Dagny.Wygląda na to, że ładna pogoda sięutrzyma.Kiedy Hilda wróciła z pracowni Johana, Elise miała już napisaną jedną stronę.- Odwołuję to, co powiedziałam.To prawdziwe dzieło.Nie znam się na rzezbie, ale nawet jawidzę, że to coś wyjątkowego.Elise z dumą pokiwała głową.Potem westchnęła.- Gdyby tylko w naszym kraju nie było tak trudno sprzedać dzieła sztuki!- Ale przecież mówiłaś, że wuj Kristian był zainteresowany kupnem tej rzezby.- Tak, ale co z następną? I z kolejnymi?Hilda skierowała spojrzenie na maszynę do pisania.- W takim razie, będziesz musiała dużo pisać.Z tego, co słyszałam, to twoja ostatnia książkadobrze się sprzedaje.Elise pokiwała głową.- Wczoraj dostałam list z wydawnictwa, że przyjmują powieść Córka przekupki.Nie mogęsię doczekać, kiedy książka ukaże się w druku i będziesz mogła ją przeczytać.- Właśnie przeczytaliśmy razem z Ole Gabrielem Dym na rzece.On czyta mi na głos,podczas gdy ja wyszywam.Elise spojrzała na nią z wyczekiwaniem.- Co on sądzi o książce?- Był szczególnie zainteresowany historią Jensine i Mathiasa.Dałam mu do zrozumienia, żeto nasi rodzice.Poza tym wzruszyła go historia sparaliżowanej dziewczynki, która spędza całe dniew łóżku, wpatrując się w okno, za którym rozkwita wiosna, a której ona nie może poczuć.Elisemusi cały czas pisać takie książki, powiedział.Myślę, że czytanie ich dobrze nam zrobi.Elise zrobiło się ciepło z radości.- Muszę iść do domu.Wieczorem wybieramy się do teatru, a krawcowa ma przyjść z nowąsuknią, którą dla mnie uszyła.Suknia jest wykonana z zielonego aksamitu, ma dosyć odważnydekolt i jest obcisła.Kiedy Ole Gabriel zobaczył mnie podczas ostatniej przymiarki powiedział, żenie wie, czy się odważy mnie w niej puścić.- Hilda się roześmiała.- Obawia się, że inni mężczyznisię mną zainteresują.Elise znów usiadła do pisania.Niedługo Dagny zabierze Hugo i Jensine na dwór.Johan byłw kuzni.Napisała zaledwie pół strony, kiedy znów rozległo się pukanie do drzwi.Tym razem byłato pani B�rresen, żona dzierżawcy.- Przeszkadzam?- Ależ skąd.Proszę wejść.Pani B�rresen dygotała z zimna.- Wieje i zanosi się na niepogodę.Na wieży na Sankthanshaugen widać czarny kwadracik.Przyjdziecie na spotkanie dzisiaj wieczorem?Elise spojrzała na nią z przerażeniem.- To dziś wieczorem? Myślałam, że to jutro.Wyraz twarzy pani B�rresen nagłe się zmienił, wyglądała teraz na surową.- Mówiłam wam o tym kilka dni temu.- Tak dużo się u nas działo.Słyszała pani chyba, że odwiedził nas wuj z Ameryki.Pani B�rresen pokiwała głową.- Ale dzisiaj rano wyjechał do Telemarku.Rozmawiałam z nim na podwórzu, jakwychodził.- Porozmawiam z Johanem.Pracuje teraz ze wszystkich sił, żeby móc pokazać swojąnajnowszą pracę.- Już jest gotowa.Byłam w kuzni i widziałam ją.A swoją drogą, to ledwo odważyłam siętam wejść.Elise się uśmiechnęła.- Nie musi się pani obawiać.Johan chętnie ją wszystkim pokazuje.- To nie dlatego.Wczoraj wieczorem znów poczułam coś nieprzyjemnego.Elise spojrzała na nią pytająco.- Nieprzyjemnego?- Nie opowiadałam pani? Coś tu się dzieje.Przy starej kuzni.- Dzieje się? Co pani przez to rozumie?- Nie wiem, co to jest, wiem tylko, że coś tam jest.Czasami, kiedy przechodzę obok tegodużego dębu, odczuwam lodowaty powiew.To jest tak nieprzyjemne, że włosy stają mi dęba.Doświadczyłam tego kilka razy.Za każdym razem jest to równie straszne.Elise słuchała jej z uwagą.Skoro ludzie mogli być tak podekscytowani śpiewaniempsalmów i kazaniami, to nie dziwne, że potrafią sobie też ubzdurać inne rzeczy.Chociaż naspotkaniach u dzierżawcy nie było takiej ekscytacji jak na Hausmannsgaten, to po tym, jak Elisebyła u nich parę razy, straciła ochotę, żeby dalej tam przychodzić.Ciężko było jej uwierzyć, żeby tespotkania niosły ze sobą coś dobrego.- Nie wierzy mi pani, pani Ringstad?- Ależ tak.Z pewnością istnieje więcej nadprzyrodzonych zjawisk, niż nam się wydaje.W tej samej chwili usłyszały, jak przez podwórze przetoczył się silny podmuch wiatru.Ciężka gałąz uderzyła w okno pokoju, w którym bawiły się dzieci.Hugo spojrzał na nią.- Mamo, co to? Dlaczego na zewnątrz jest taki hałas?- To tylko wiatr.Zanosi się na deszcz.Dagny wstała z podłogi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki