Griffin William Edmund Butterworth Gliniarze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie zaskoczyło go, że znalazł w wydziale zabójstw głównego inspektora detektywów, MattaLowensteina.Lowenstein siedział na biurku w głównej sali, a w kąciku ust miał świeże, wielkiecygaro. No cóż, inspektorze Wohl zagaił z udawaną serdecznością. Spodziewałem się, że naciebie wpadnę.Jak się masz, Peterze? Witam, szefie odrzekł Wohl. Myślisz, że zdołasz poświęcić mi chwilkę? spytał Lowenstein. Coś mi chodzi pogłowie. Mój czas należy do pana, szefie odparował Wohl. Więc może wejdziemy tu na moment? zasugerował Lowenstein, wskazując drzwi biura,na którego drzwiach widniał napis: KAPITAN HENRY C.QUAIRE, DOW�DCA.Główny inspektor Lowenstein bez pukania otworzył drzwi.Kapitan Quaire, krępy, łysawymężczyzna pod pięćdziesiątkę, siedział bez marynarki przy biurku i rozmawiał przez telefon.Nawidok Lowensteina zakrył mikrofon słuchawki dłonią. Henry rzucił Lowenstein. Może wezmiesz sobie kubek kawy albo coś?Kapitan Quaire wstał z krzesła, rzucił w słuchawkę: Oddzwonię do ciebie, dobrze? , po czymodłożył ją na widełki.Gdy minutę pózniej mijał Petera Wohla, potrząsnął głową.Wohl nie miał pewności, czy był togest sympatii.Może raczej Quaire był wstrząśnięty albo wkurzony, że musi wyjść. Peterze odezwał się Lowenstein, kiedy zamknął za Quaire em drzwi. Uważam cię zajednego z najbystrzejszych młodych oficerów w departamencie, chlubę departamentu i twojegoojca, ale kiedy potrzebuję twojej pomocy, wolałbym uzyskiwać ją po telefonie do Denny egoCoughlina i konkretnej prośbie.Nie mam ochoty, żeby nasz komendant Polaczek wpychał miciebie na siłę. Szczerze, szefie odciął się Wohl z uśmiechem. W pewnym sensie oczekiwałem, żezaprosi mnie pan tutaj do środka, podziękuje za moją wierną służbę i pouczy, żebym przypadkiemnie trzasnął się głupim łbem o klamkę u drzwi gdy będę wychodził. Nie bądz przemądrzałym dupkiem, Peterze odburknął Lowenstein. Szefie, mam nadzieję, że pan rozumie, iż wszystkie moje działania w Waikiki wynikały zrozkazu komendanta ciągnął Wohl.Widział, że Lowenstein nadal jest rozgniewany. Z tego jasno wynika, że wszyscy funkcjonariusze wydziału zabójstw to pieprzenibarbarzyńcy, zbyt głupi, by sami się domyślili, jak należy postępować z taką delikatną kobietką jakta mruknął Lowenstein. Komendant na pewno nie miał tego na myśli, szefie przerwał mu Wohl. Po prostubyłem najwyższym rangą oficerem na miejscu zdarzenia.Przypuszczam, że identyczne rozkazywydałby i chciałby wydać każdemu funkcjonariuszowi wydziału zabójstw. Różnica, Peterze, polega na tym, że nikt z wydziału zabójstw nie zadzwonił do naszegodrogiego Polaczka.Wszyscy woleli działać zgodnie z ustaloną procedurą.Dlaczego właściwie doniego zadzwoniłeś? Z kilku powodów odparł Wohl, nie zamierzając się poddać. Przede wszystkim dlatego,że on i Dutch byli blisko. I z powodu tej kobiety? Tak, z jej powodu także przyznał Wohl. Przykro mi, że się pan gniewa, szefie, alenaprawdę nie dostrzegam w swoim postępowaniu żadnego błędu. Czy Dutch ją pieprzył? Nie wiem odparł Wohl. Kiedy telefonowałem do komendanta, wydawało mi się tomożliwe.Przemknęło mi też przez myśl, że w takim wypadku, czyli jeśli między tą parą coś było,nie powinienem dopuścić, aby ktokolwiek się o tym dowiedział. Może twój komendant już o tym wiedział zasugerował Lowenstein. Co takiego? Rozmawiałem z nim przed chwilą, Peterze, tuż przed twoim przyjazdem wyjaśniłLowenstein. I tak zamierzałem do niego zadzwonić, ale ubiegł mnie.Powiedział mi ni mniej, niwięcej, tylko tyle, że chce, abyś dalej zajmował się tą Dutton. Nie rozumiem wydukał Wohl. Och, chyba wyraziłem się zupełnie jasno wybuchnął Lowenstein. Wszelkie czynnościwydziału zabójstw związane z tą babką będą się wiązać z twoją pomocą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki