Flynn Michael Eifelheim

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Straciła rozum - powiedział Klaus nienaturalnie spokojnym głosem.- Czy wystąpiły wrzody?Maier pokręcił głową.- Nie wiem.- Czy mogę podnieść jej spódnicę, żeby zbadać.?Młynarz spoglądał przez chwilę na Dietricha, po czym zaczął się śmiać.Potężny,potoczysty śmiech wstrząsnął jego ciałem i zamarł gwałtownie.- Ojcze - powiedział poważnym głosem.- Jesteście jedynym mężczyzną we wsi, któryzanim tam zajrzał, poprosił mnie o pozwolenie.Odsunął się.Dietrich uniósł koszulę nocną i z ulgą stwierdził, że w kroczu nie było opuchlizny, choćczerwone kropki w pobliżu jej intymnego miejsca wskazywały, gdzie miała się pokazać.Kiedy spróbował obejrzeć jej klatkę piersiową i zajrzeć pod ramiona, koszula zaplątała się iHilda zamłóciła rękami.- Maks! - zawołała.- Poślijcie po Maksa! On mnie obroni!- Udzielicie jej ostatniego namaszczenia? - zapytał Klaus.- Jeszcze nie.Klaus.- zawahał się, ale w końcu nie wspomniał o Wandzie.Młynarznie zostawiłby żony w takim stanie.Kiedy wstał, Hilda chwyciła go kurczowo za sutannę.- Przyprowadz Dietricha - błagała go.- Ja, doch - odpowiedział Dietrich uwalniając się z jej uścisku.- Idę go przyprowadzić.Zatrzymał się na zewnątrz, żeby złapać oddech.Bóg był przebiegły.Dietrich uciekł odzarazy w jednym domu tylko po to, żeby znalezć ją w innym.Hans i Gottfried pomogli mu przenieść Wandę do łóżka.Kiedy Dietrich wrócił naplebanię, Joachim spojrzał na jego twarz.- Zaraza! - powiedział.Kiedy Dietrich przytaknął, odrzucił głowę do tyłu i zawołał:- Boże, zawiodłem Cię!Dietrich położył mu dłoń na ramieniu.- Nikogo nie zawiodłeś.Strząsnął dłoń wzruszeniem ramion.- Krenkowie powrócili do piekła niepojednani z Bogiem!Kiedy Dietrich odwrócił się, Joachim chwycił go za rękaw.- Nie możesz pozwolić, żeby umierali samotnie.- Wiem.Idę do Manfreda, poprosić o pozwolenie na założenie hospicjum.Zastał Manfreda w wielkiej sali dworu, siedzącego między ogniem buzującym napalenisku a drugim, rozpalonym w wielkim kotle ustawionym po drugiej stroniepomieszczenia.Skulili się tam wszyscy domownicy, nawet handlarz Imre.Słudzyprzychodzili i odchodzili nosząc drwa dla podtrzymania ognia.Wychodzili powoli i wracaliszybko.Siedzący przy stole obrad Manfred, który skrobał coś piórem po pergaminie, przemówiłnie podnosząc wzroku:- Ogień ocalił twojego papieża.De Chauliac polecał go, kiedy rozmawiałem z nim wAwinionie.%7ływioł ognia niszczy złe powietrze.- machnął lekceważąco piórem -.jakośtam.Naukę pozostawiam uczonym w niej.Strzelał wzrokiem w kąty pomieszczenia, jakby mógł dostrzec przyczajoną tam zarazę.Potem pochylił się ponownie nad pergaminem.Dietrich pomyślał, że ogień mógł być skuteczny, ponieważ rozluzniał zesztywniałąmasę złego powietrza i zmuszał ją do uniesienia się.Masę mogły rozbić również dzwonywstrząsające powietrzem.Jeśli jednak zarazę przenosiły niezliczone mikrobiota, Dietrich nierozumiał, jak płomienie mogłyby pomóc, chyba że ogień przyciągał żyjątka jak ćmy, abyuległy samospaleniu.Nie wspomniał o tych myślach.- Mein Herr, zaraza dotknęła Wandę Schmidt i Hildę M�ller.- Wiem.Helo�se Krenkerin ostrzegła nas przez dalekomówcę.Czego życzysz sobie odemnie?- Proszę o pozwolenie na założenie szpitala.Obawiam się, że wkrótce zbyt wielu będziechorych, żeby.Manfred postukał piórem o stół, tępiąc jego czubek.- Nazbyt upierasz się przy ceremoniach.Szpital.Ja, doch - machnął dłonią.- Na ile tomoże pomóc.- Jeśli nie możemy uratować im życia - powiedział Dietrich - sprawmy przynajmniej,żeby ich śmierć była lżejsza.- Doprawdy, wielka pociecha.Maks! - Manfred posypał pergamin prochem i złożył gona czworo.Odcisnął sygnet w odlanym ze świecy wosku.Potem przyjrzał się badawczopierścieniowi, okręcając go lekko na palcu.Spojrzał na małą Irmgardę, która stała w pobliżu zposapującą przez łzy piastunką, i uśmiechnął się do niej przelotnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki