[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Neniu povis lin vidi, kaj li çion aû-dis.La re¸idino decidis pensi pri sia ganto, kaj tion li rakontis al Johano, kvazaû li tion son¸is.Johano facile povis ¸uste diveni, kaj en la palaco fari¸is plej granda ¸ojo.Nun la tuta kortego saltis transkapi¸e, imitante tion, kion la re¸o faris la unuan fojon, sed la re¸idino kuÿis sur sofo kaj ne povis diri eç unu vorton.Nun çio dependis de tio, çu Johano ankaû la trian fojon povos bone diveni.Se li sukcesos, li ricevos ja la belan re¸idinon kaj heredos la tutan regnon post la morto de lamaljuna re¸o; sed se li divenos mal¸uste, li perdos sian vivon kaj la sorçisto man¸os liajn belajn bluajn okulojn.En la vespero antaû tiu lasta divenado Johano frue en-74FABELOJ 1eLIBROliti¸is, faris sian vesperan pre¸on kaj trankvile endormi¸is; sed la vojkamarado alligis siajn flugilojn al la dorso, zonis la sabron al sia flanko kaj prenis kun si çiujn tri vergojn, kaj tiam li flugis al la palaco.Estis mallumega nokto; estis tia ventego, ke la tegoloj de-flugis de la tegmentoj kaj en la ¸ardeno la arboj, sur kiuj pendis la skeletoj, çiuminute fleksis sin kiel kano.Fulmadis sen-çese, kaj tondroj bruadis dum la tuta nokto tiamaniere, kva-zaû tio estus unu seninterrompa frapo.Jen la fenestro mal-fermi¸is, kaj la re¸idino elflugis.Ÿi estis pala, kiel la morto, sed ÿi ridis pri la malbona vetero, kiu ÿajnis al ÿi ankoraû ne sufiçe sova¸a kaj ventega, kaj ÿia blanka mantelo saltadis en la aero kiel granda velo de ÿipo.Sed la vojkamarado vipadis ÿin per siaj tri vergoj tiamaniere, ke ÿia sango gutadis sur la teron kaj ÿi preskaû tute ne povis flugi pluen.Fine ÿi tamen atingis la monton.”Estas granda hajlo kaj ventego”, ÿi diris, ”neniam mi estis eksterdome en tia vetero!””Tro multe da bono ankaû estas nebone”, diris la sorçisto.Ÿi rakontis al li, ke Johano ankaû la duan fojon ¸uste divenis; ke se tiel estos ankaû morgaû, tiam li gajnos, kaj tiam ÿi neniam plu povos veni al li en la monton kaj neniam plu povos fari tiajn sorçaîojn, kiel antaûe; ke pro tio ÿi estas tre afliktita.”Li tion ne divenos!” diris la sorçisto; ”jam venos al mi en la kapon io, pri kio li neniam pensis! aû li estas ankoraû pli granda sorçisto ol mi.Sed nun ni estu gajaj!” Kaj li prenis la re¸idinon je ambaû manoj, kaj ili dancis kun çiuj malgrandaj koboldoj kun vaglumoj, kiuj estis en la çambro; la ru¸aj araneoj ankaû saltadis sur la muroj gaje tien kaj reen, kaj ili as-75FABELOJ 1eLIBROpektis kiel fajraj floroj.La strigoj tamburadis, la griloj çirpa-dis, kaj la nigraj akridoj blovadis en la busąrmonikon.Estis gaja balo.Kiam ili estis jam dancintaj sufiçe longe, la re¸idino devis pensi pri la reiro hejmen, çar alie oni povus rimarki en la palaco, ke ÿi forestas; la sorçisto diris, ke li ÿin akompanos, por ke ili estu kune kiel eble plej longe.Ili elflugis en la malbona vetero, kaj la vojkamarado rom-pis siajn tri vergojn sur la dorso de ambaû.Neniam antaûe la sorçisto estis eksterdome en tia hajlo.Antaû la palaco li diris al la re¸idino adiaû kaj flustris al ÿi: ”Pensu pri mia kapo!” Sed la vojkamarado tion aûdis, kaj en la sama momento, kiam lare¸idino englitis tra la fenestro en sian dormoçambron kaj la sorçisto volis ekflugi returne, li kaptis çi tiun je lia longa nigra barbo kaj dehakis al li per la sabro lian abomenindan kapon tute çe la ÿultroj, tiel, ke la sorçisto eç dum unu momento ne povis lin vidi.La korpon li elîetis en la lagon al la fiÿoj, ÿed la kapon li nur trempis en la akvo kaj poste enligis ¸in en sian silkan poÿtukon, kunprenis ¸in en sian gastejon, kaj tie li enliti¸is.En la sekvanta mateno li donis al Johano la poÿtukon, sed diris al li, ke li ne malligu ¸in pli frue, ol kiam la re¸idino demandos pri la objekto, pri kiu ÿi pensas.En la malgranda salono de la palaco estis tiom multe dahomoj, ke ili staris unu apud la alia tiel dense, kiel rafanetoj en fasko.La konsilistoj sidis en siaj se¸oj kun la molaj kapku-senoj, la maljuna re¸o havis sur si novajn vestojn, kaj lia ora krono kaj la sceptro estis frotpurigitaj tiel, ke çio aspektis belege.Sed la re¸idino estis frapante pala kaj havis sur si kar-bonigran veston, kvazaû ÿi devus iri al enterigo.”Pri kio mi pensis?” ÿi diris al Johano; kaj tuj li malligis la 76FABELOJ 1eLIBROpoÿtukon, kaj lin mem frapis teruro, kiam li ekvidis la malbe-lan kapon de la sorçisto.Tremo atakis çe tiu terura vido çiu-jn homojn, sed la re¸idino sidis tute kiel ÿtona statuo kaj ne povis eldiri eç unu vorton.Fine ÿi levi¸is kaj donis al Johano la manon, çar li divenis ja ¸uste [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl matkasanepid.xlx.pl
.Neniu povis lin vidi, kaj li çion aû-dis.La re¸idino decidis pensi pri sia ganto, kaj tion li rakontis al Johano, kvazaû li tion son¸is.Johano facile povis ¸uste diveni, kaj en la palaco fari¸is plej granda ¸ojo.Nun la tuta kortego saltis transkapi¸e, imitante tion, kion la re¸o faris la unuan fojon, sed la re¸idino kuÿis sur sofo kaj ne povis diri eç unu vorton.Nun çio dependis de tio, çu Johano ankaû la trian fojon povos bone diveni.Se li sukcesos, li ricevos ja la belan re¸idinon kaj heredos la tutan regnon post la morto de lamaljuna re¸o; sed se li divenos mal¸uste, li perdos sian vivon kaj la sorçisto man¸os liajn belajn bluajn okulojn.En la vespero antaû tiu lasta divenado Johano frue en-74FABELOJ 1eLIBROliti¸is, faris sian vesperan pre¸on kaj trankvile endormi¸is; sed la vojkamarado alligis siajn flugilojn al la dorso, zonis la sabron al sia flanko kaj prenis kun si çiujn tri vergojn, kaj tiam li flugis al la palaco.Estis mallumega nokto; estis tia ventego, ke la tegoloj de-flugis de la tegmentoj kaj en la ¸ardeno la arboj, sur kiuj pendis la skeletoj, çiuminute fleksis sin kiel kano.Fulmadis sen-çese, kaj tondroj bruadis dum la tuta nokto tiamaniere, kva-zaû tio estus unu seninterrompa frapo.Jen la fenestro mal-fermi¸is, kaj la re¸idino elflugis.Ÿi estis pala, kiel la morto, sed ÿi ridis pri la malbona vetero, kiu ÿajnis al ÿi ankoraû ne sufiçe sova¸a kaj ventega, kaj ÿia blanka mantelo saltadis en la aero kiel granda velo de ÿipo.Sed la vojkamarado vipadis ÿin per siaj tri vergoj tiamaniere, ke ÿia sango gutadis sur la teron kaj ÿi preskaû tute ne povis flugi pluen.Fine ÿi tamen atingis la monton.”Estas granda hajlo kaj ventego”, ÿi diris, ”neniam mi estis eksterdome en tia vetero!””Tro multe da bono ankaû estas nebone”, diris la sorçisto.Ÿi rakontis al li, ke Johano ankaû la duan fojon ¸uste divenis; ke se tiel estos ankaû morgaû, tiam li gajnos, kaj tiam ÿi neniam plu povos veni al li en la monton kaj neniam plu povos fari tiajn sorçaîojn, kiel antaûe; ke pro tio ÿi estas tre afliktita.”Li tion ne divenos!” diris la sorçisto; ”jam venos al mi en la kapon io, pri kio li neniam pensis! aû li estas ankoraû pli granda sorçisto ol mi.Sed nun ni estu gajaj!” Kaj li prenis la re¸idinon je ambaû manoj, kaj ili dancis kun çiuj malgrandaj koboldoj kun vaglumoj, kiuj estis en la çambro; la ru¸aj araneoj ankaû saltadis sur la muroj gaje tien kaj reen, kaj ili as-75FABELOJ 1eLIBROpektis kiel fajraj floroj.La strigoj tamburadis, la griloj çirpa-dis, kaj la nigraj akridoj blovadis en la busąrmonikon.Estis gaja balo.Kiam ili estis jam dancintaj sufiçe longe, la re¸idino devis pensi pri la reiro hejmen, çar alie oni povus rimarki en la palaco, ke ÿi forestas; la sorçisto diris, ke li ÿin akompanos, por ke ili estu kune kiel eble plej longe.Ili elflugis en la malbona vetero, kaj la vojkamarado rom-pis siajn tri vergojn sur la dorso de ambaû.Neniam antaûe la sorçisto estis eksterdome en tia hajlo.Antaû la palaco li diris al la re¸idino adiaû kaj flustris al ÿi: ”Pensu pri mia kapo!” Sed la vojkamarado tion aûdis, kaj en la sama momento, kiam lare¸idino englitis tra la fenestro en sian dormoçambron kaj la sorçisto volis ekflugi returne, li kaptis çi tiun je lia longa nigra barbo kaj dehakis al li per la sabro lian abomenindan kapon tute çe la ÿultroj, tiel, ke la sorçisto eç dum unu momento ne povis lin vidi.La korpon li elîetis en la lagon al la fiÿoj, ÿed la kapon li nur trempis en la akvo kaj poste enligis ¸in en sian silkan poÿtukon, kunprenis ¸in en sian gastejon, kaj tie li enliti¸is.En la sekvanta mateno li donis al Johano la poÿtukon, sed diris al li, ke li ne malligu ¸in pli frue, ol kiam la re¸idino demandos pri la objekto, pri kiu ÿi pensas.En la malgranda salono de la palaco estis tiom multe dahomoj, ke ili staris unu apud la alia tiel dense, kiel rafanetoj en fasko.La konsilistoj sidis en siaj se¸oj kun la molaj kapku-senoj, la maljuna re¸o havis sur si novajn vestojn, kaj lia ora krono kaj la sceptro estis frotpurigitaj tiel, ke çio aspektis belege.Sed la re¸idino estis frapante pala kaj havis sur si kar-bonigran veston, kvazaû ÿi devus iri al enterigo.”Pri kio mi pensis?” ÿi diris al Johano; kaj tuj li malligis la 76FABELOJ 1eLIBROpoÿtukon, kaj lin mem frapis teruro, kiam li ekvidis la malbe-lan kapon de la sorçisto.Tremo atakis çe tiu terura vido çiu-jn homojn, sed la re¸idino sidis tute kiel ÿtona statuo kaj ne povis eldiri eç unu vorton.Fine ÿi levi¸is kaj donis al Johano la manon, çar li divenis ja ¸uste [ Pobierz całość w formacie PDF ]