Willocks Tim Religia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Orlandu przykucnął na pokrywiebeczki z wodą, na zapleczu owych pierwszych linii, i z tego punktu obserwacyjnegopodziwiał manewry wroga.Kontrast w wyglądzie stających naprzeciwko siebie armii wydałmu się uderzający.Wielka Równina była szeroką połacią płaskiego lądu, ciągnącą się od rowuotaczającego mury miejskie aż po wzgórza Santa Margharita.Właśnie na tych wzgórzachzbierała się teraz nieprzyjacielska horda.Splendor tureckich oddziałów był zdaniem Orlanduwprost niewyobrażalny: chłopak miał przed sobą istną tęczę żywych zieleni i błękitów,jaskrawych żółci i agresywnych czerwieni, srebrne błyski muszkietów, pik i szabel zdamasceńskiej stali, ocean białych turbanów i wysokich czapek, łopocące proporce igigantyczne sztandary zdobione wizerunkami skorpionów, słoni, czapli, jastrzębi,półksiężyców, gwiazd Dawida oraz mieczy o dwu ostrzach, a także znakami dziwacznegopisma.Nawet konie kawalerii stłoczonej w wielkich, kwadratowych formacjach na obuskrzydłach armii miały złote czapraki i pancerze z polerowanego brązu.Wszystko to lśniło imieniło się jedwabiście, jak powierzchnia morza albo złoty ornament w pełnym słońcu, jakgdyby możny gospodarz przybył na to pole nie po to, by toczyć bitwę, ale po to, by urządzićradosną i szaloną paradę.Orlandu zaczął się zastanawiać, dlaczego Turcy przybyli w to miejsce i cozawiodło ich aż tak daleko, a także dlaczego Bóg pobłogosławił i jemu, umieszczając gowłaśnie tu.Rozmyślając o tym, poczuł podniecenie tak wielkie, że ciężko mu było oddychać.O ile rzesze sułtańskiego wojska wydawały się niepowstrzymane, o tyle mury twierdzyobsadzonej przez rycerzy Religii wydawały się nie do sforsowania sprzeczność między tymidwoma stwierdzeniami wydała się chłopcu tak głęboka, że rozsądne byłoby, gdyby wrogowieosiągnęli jakoś porozumienie i po prostu odeszli każdy w swoją stronę.Przez krótką chwilęczuł strach, że wszystko to naprawdę może się rozpłynąć jak niezapomniany sen, który nie mazakończenia.Nie chciał, by horda niewiernych zawróciła.Na przestrzeni dziejów niewielebyło kataklizmów takich jak ten, który miał się rozegrać na jego oczach, i niewielu ichświadków.Wyczytał to w twarzach rycerzy.Mówił mu o tym także dotyk kamieni podgołymi stopami.Coś w głębi samego ciała podpowiadało mu, że właśnie tak jest.A jako żewiedzieli o tym wszyscy, którzy zgromadzili się pod rozpalonym, lazurowym niebem,Orlandu zdał sobie sprawę, że kataklizm tak naprawdę już się rozpoczął, że jego tempohamują już tylko rozkazy i że żadna siła na ziemi i w niebie już go nie zatrzyma.Odwrócił się, słysząc podniesione głosy.Dwaj żołnierze prowadzili spętanegoczłowieka.Jeniec poruszał się dziwnym, rozkołysanym krokiem i gdy tylko wyłonił się spozalasu pik, Orlandu rozpoznał w nim Omara, starego karag�zi.Usta zapchano mu węzłem linyokrętowej.Chłopak stracił go z oczu, gdy żołnierze ciągnęli go za sobą po schodach nabastion Italii.Gdy się wychylił za mur, zobaczył szubienicę sterczącą pochyło nad rowem, aumocowaną do występu wieńczącego Bramę Prowansalską.Zwisała z niej pętla,odznaczająca się jak czarny atrament na tle turkusowego nieba.Gdy Omar pojawił się ponownie w polu widzenia, znajdował się tuż podszubienicą.Odarto go z łachmanów i widać było kości sterczące groteskowo podpomarszczoną skórą.Orlandu patrzył, jak żołnierze popychają karag�zi ku samej krawędzimuru i jak zakładają mu pętlę na szyję.Omar był zbyt stary i zbyt szalony, by być szpiegiem.Nigdy też nie oddalał się zbytnio od swej beczki.Orlandu spojrzał na rzesze barbarzyńcówstojących na wzgórzach.Wydawało się, że wszyscy wpatrują się w tego starca o krzywychnogach, który garbił się, podrygiwał i ślinił pod długą belką szubienicy.I wtedy Orlanduzrozumiał.Słudzy Religii wieszali Omara, ponieważ był muzułmaninem.Taka jest prawda, pomyślał.Stary karag�zi był muzułmaninem.I jego świat marzeń legł w gruzach.Orlandu wiedział już, że ten sam los spotkał i jego świat.Tannh�usera zaszczycono stanowiskiem na bastionie Prowansji, ledwie parękroków od samego de la Valette a, jego młodego giermka Andreasa, wielkiego pułkownika leMasa oraz grupki najszlachetniejszych braci zakonnych.Nigdy dotąd nie spotkał towarzystwatak przejętego kwestią rangi i czystości krwi.W imperium osmańskim zwykły niewolnikmógł zostać generałem lub wezyrem, jeśli tylko dowiódł swojej wartości.Admirał PijalPasza, którego okręty w tej chwili otaczały Maltę, był serbskim znajdą z Belgradu.Lecz choćtrzeba było powiedzieć, że ogół frankońskiej szlachty traktował bycie rycerzem jako coś wrodzaju szarady, to jednak nigdy w życiu nie zdarzyło się Tannh�userowi służyć w gronierównie zahartowanych zabijaków jak elita Religii.Byli barbarzyńcami z dwunastego wieku,uzbrojonymi w nowoczesną broń.I bez wątpienia pragnęli wojny.W miarę jak armia, której oddał trzecią część życia, rozwijała szyk na pobliskichpagórkach, burzliwe fale wspomnień przetaczały się przez serce Tannh�usera.%7łołnierzeBoskiego Cienia na Ziemi nigdy nie wyglądali piękniej i żadne inne słowo nie pasowało tulepiej.Byli także przerażającą siłą, a z tej strony jeszcze ich nie znał.Bezbłędna precyzja, zjaką czterdzieści tysięcy żołnierzy manewrowało na wzgórzach, była wystarczającympowodem, by poczuć mdłości [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki