King Stephen Dallas '63

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cham, ojciecKanaana, ujrzawszy nagość swego ojca, powiedział o tym dwu swym braciom, którzy bylipoza namiotem.Ale Sem i Jafet.jeden został ojcem rasy arabskiej, drugi rasy białej, wiem,że tobie nie muszę o tym mówić, Billy, ale nie wszyscy to wiedzą, nie każdy poznawał Biblięjak my na matczynych kolanach.- Dzięki Bogu za chrześcijańskie matki!- Sem i Jafet nie spojrzeli na ojca.A gdy Noe po przebudzeniu dowiedział się, cozaszło, rzekł: Niech będzie przeklęty Kanaan! Niech będzie najniższym sługą swych braci,niech na zawsze pozostanie tym, co drzewo ścina i wodę no..Wyłączyłem telewizor.9Ilekroć widziałem Lee i Marinę w styczniu i lutym 1963 roku, przypominał mi się T-shirt, który Christy czasem nosiła w ostatnim roku naszego małżeństwa.Był na nim grozniewyszczerzony pirat i, u dołu, następujące przesłanie: BICIE NIE USTANIE, DOP�KIMORALE NIE WZROZNIE.Tej zimy na Elsbeth Street 604 bicie było na porządkudziennym.Cała okolica słyszała wrzaski Lee i krzyki Mariny - czasem złości, czasem bólu.Nikt nic nie robił, ze mną włącznie.Nie żeby była jedyną regularnie bitą żoną w Oak Cliff; kłótnie w piątkowy i sobotniwieczór wydawały się lokalną tradycją.Pamiętam, że w ciągu tych posępnych, szarychmiesięcy pragnąłem tylko, by ta nędzna, niemiłosiernie się dłużąca opera mydlana wreszciesię skończyła, abym mógł być z Sadie na stałe.Potwierdzę, że Lee dokonał zamachu nagenerała Walkera w pojedynkę, a potem załatwię, co było do załatwienia.To, że raz działałsam, niekoniecznie znaczyło, że przy drugiej okazji też nie miał wspólnika, ale lepszegodowodu nie zdobędę.Po dopięciu na ostatni guzik wszystkich szczegółów - a przynajmniejwiększości - wybiorę odpowiednie miejsce i czas na to, by zastrzelić Lee Oswalda z takąsamą bezwzględnością, z jaką zabiłem Franka Dunninga.Czas mijał.Powoli, ale mijał.I wreszcie pewnego dnia, niedługo przed tym, jakOswaldowie wprowadzili się do mieszkania na Neely Street piętro nade mną, zobaczyłemMarinę rozmawiającą ze starszą panią z balkonikiem i włosami � la Elsa Lanchester.Obie sięuśmiechały.Starsza pani zapytała o coś.Marina zaśmiała się, skinęła głową i wysunęła dłonieprzed brzuch.Stałem w odsłoniętym oknie, z lornetką w ręku i rozdziawionymi ustami.W notatkachAla nie było ani słowa o tym obrocie wypadków, bo albo o nim nie wiedział, albo nic go tonie obchodziło.Mnie obchodziło, i to bardzo.%7łona człowieka, którego miałem zabić po ponad czterech latach oczekiwania, znowubyła w ciąży.ROZDZIAA 211Oswaldowie zostali moimi sąsiadami z góry drugiego marca 1963 roku.Własnoręcznie przenieśli cały swój dobytek, większość w kartonach ze sklepumonopolowego, z walącej się murowanej budy na Elsbeth Street.Wkrótce szpule małegojapońskiego magnetofonu obracały się regularnie, ale najczęściej podsłuchiwałem przezsłuchawki.Dzięki temu słyszałem rozmowy na górze w normalnym, nie zwolnionym tempie,ale oczywiście i tak niewiele z nich rozumiałem.Tydzień po tym, jak wprowadzili się do nowego lokum, poszedłem do jednego zlombardów na Greenville Avenue kupić broń.Pierwszym rewolwerem, który pokazał misprzedawca, był ten sam model kolta, Police Special.38, który kupiłem w Derry.- Zwietnie chroni przed rabusiami i włamywaczami - powiedział.- Do dwudziestumetrów celność gwarantowana.- Do piętnastu - odparłem.- Słyszałem, że do piętnastu.Sprzedawca uniósł brwi.- No dobra, powiedzmy, że do piętnastu.Każdy, kto będzie dość głupi.żeby chcieć mnie obrobić, podejdzie dużo bliżej, tak ta gadka idzie, pomyślałem.-.żeby cię zaczepić, tak czy tak podejdzie blisko, więc co ty na to?W pierwszym odruchu, ot tak, żeby zakłócić to poczucie dzwięczącej, acz niecofałszywie brzmiącej harmonii, miałem ochotę powiedzieć, by dał mi coś innego, na przykładczterdziestkępiątkę, z drugiej jednak strony burzenie owej harmonii mogło być niewskazane.Któż to mógł wiedzieć? Wiedziałem tylko, że trzydziestkaósemka, którą kupiłem w Derry,zrobiła, co trzeba.- Ile?- Jak dla ciebie, dwanaście.Dwa dolary więcej, niż zapłaciłem w Derry, no ale od tamtego czasu minęło cztery ipół roku.Gdy uwzględnić inflację, wychodziło mniej więcej tyle samo.Powiedziałem mu,żeby dorzucił pudełko nabojów i umowa stoi.Kiedy sprzedawca zobaczył, że chowam broń i amunicję do teczki którą przyniosłemw tym celu, powiedział:- Może kupisz jeszcze kaburę, synu? Po twoim akcencie poznaję, żeś nie stąd i pewnietego nie wiesz, ale w Teksasie można legalnie nosić broń, nie wymagają zezwolenia, jeśli niejesteś notowany.A jesteś?- Nie, ale nie przewiduję, żeby ktoś miał mnie napaść w biały dzień.Sprzedawca obdarzył mnie mrocznym uśmiechem.- Na Greenville Avenue nigdy nic nie wiadomo.Kilka lat temu jeden facet strzeliłsobie w łeb raptem półtorej przecznicy stąd.- Naprawdę?- Tak jest, przed barem Desert Rose.Z powodu kobiety, oczywiście.Samo życie, co?- Być może - powiedziałem.- Chociaż niektórzy zabijają się z powodu polityki.- Nie, nie, u podłoża zawsze jest kobieta, synu.- Zarechotał.Mój nowy wóz (przynajmniej nowy dla mnie) zostawiłem cztery przecznice na zachódod lombardu i żeby tam dojść, musiałem minąć Faith Financial, punkt, w którym jesienią1960 roku obstawiłem niespodziewane zwycięstwo Pirates.Buk, który wypłacił mi wtedytysiąc dwieście dolarów, stał przed wejściem i palił papierosa.Na głowie miał swój zielonydaszek.Jego oczy przesunęły się po mojej twarzy, ale bez zainteresowania.Chyba mnie niepoznał.2To było w piątek po południu i z Greenville Avenue pojechałem prosto do Kileen,gdzie Sadie czekała na mnie w Candlewood Bungalows.Spędziliśmy tam noc, jak tomieliśmy w zwyczaju tej zimy.Nazajutrz Sadie wróciła do Jodie i w niedzielę poszedłem znią do kościoła.Po błogosławieństwie, kiedy podawaliśmy ręce ludziom wokół nas, mówiąc Pokój z tobą , pomyślałem z zażenowaniem o rewolwerze schowanym w bagażnikusamochodu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki