Henryk Sienkiewicz Pan Wołodyjowski 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A na to pan Michał ze smutkiem wielkim: Bodajby! bodajby było& Ale mnie pan Zagłoba powieóiał& (tak mówię przedwaćpanną, jako przed księóem) pan Zagłoba powieóiał, że amicycja z białogłowaminieprzezpieczna rzecz, bo snadnie, jako żar pod popiołem, gorętszy afekt pod nią skrywaćsię może.Ja zaś pomyślałem, że pan Zagłoba może mieć rację, i przebacz, waćpanna,prostakowi żołnierzowi inny by to misterniej wywiódł, a mnie& jeno się serce krwawi,żem waćpannę przez te ostatnie dni postponował& i żyć mi niemiło&To rzekłszy pan Michał począł ruszać wąsikami tak szybko, jak żaden żuk nie rusza.Azy, PocałunekKrzysia spuściła głowę i po chwili dwie łezki poczęły jej płynąć po policzkach. Jeśli tak waćpanu bęóie spokojniej, jeśli mój siostrzyński afekt nicpotem�u w , to jago ukryję&I drugie dwie łezki, potem trzecie ukazały się jej na jagodach�u x.Ale na ten widok rozdarło się w panu Michale serce do reszty; skoczył do Krzysii porwał jej ręce.Bębenek potoczył się z jej kolan aż na środek pokoju, rycerz jednak nanic nie zważał, tylko do ust przyciskał te ciepłe, miękkie, aksamitne dłonie powtarzając: Nie płacz waćpanna! Dla Boga! nie płacz!Nie przestał zaś całować tych dłoni nawet i wówczas, gdy Krzysia, jak zwykle czyniąluóie we ��asunku, założyła je na głowę; owszem całował je tym goręcej, aż ciepło b3ąceod jej włosów i czoła upoiło go jak wino i pomieszało mu zmysły.ZazdrośćWówczas, sam nie wieóiał jak i kiedy, usta jego obsunęły się jej na czoło i całowałyje jeszcze goręcej; potem zasię obsunęły się na jej spłakane oczy i świat zakręcił się z nimzupełnie; potem uczuł ów puszek delikatniuchny nad jej ustami; potem usta ich połączyłysię i przycisnęły do siebie długo i z całej mocy.Cicho uczyniło się w komnacie, tylko zegartykał poważnie.Nagle w sieni rozległo się tupotanie Basi i jej półóiecinny głos powtarzający: Mróz! Mróz! Mróz!Wołodyjowski odskoczył od Krzysi jak spłoszony ryś od ofiary, a w tej chwili wleciałaz hałasem Baśka powtarzając ciągle: Mróz! Mróz! Mróz!Nagle potknęła się o bębenek leżący na środku pokoju.Wówczas stanęła i spoglądającze zóiwieniem to na bębenek, to na Krzysię, to na pana małego rzekła: Cóż to? Goóiliście w siebie wzajem jako pociskiem?& A góie ciotula? spytała Drohojowska starając się wydobyć ze swej falującejpiersi spokojny i naturalny głos. Ciotula z sanek powoli wyłazi odrzekła również zmienionym głosem Basia.I ruchliwe jej nozdrza poruszyły się kilkakrotnie.Spojrzała jeszcze po razu�u y na Krzy-się i na pana Wołodyjowskiego, który przez ten czas podniósł bębenek, po czym naglewyszła z pokoju.Ale w tej chwili wtoczyła się pani stolnikowa, zeszedł i pan Zagłoba z góry i poczęłasię rozmowa o pani podkomorzynie lwowskiej.�u w j i j sios y ski a k ni o jeśli moje siostrzane uczucia na nic się nie przydaóą.�u x ja ody (przestarz.) policzki, twarz.�u y o a óiś: po razie.Pan Wołodyjowski 45 Nie wieóiałam, że to chrzestna matka pana Nowowiejskiego rzekła pani stol-nikowa któren też musiał jej jakoweś konfidencje�v p poczynić, bo okrutnie nim Basięprześladowała. A Basia co na to? spytał Zagłoba. I, co tam Basia! Na psa łyko! Powieóiała pani podkomorzynie tak: On nie mawąsów, a ja rozumu i nie wiadomo, kto się pierwej swego doczeka. Wieóiałem, że ona języka nie zgubi, ale kto ją tam wie, co naprawdę myśli.Chytrość białogłowska! U Basi co w sercu, to w gębie.Zresztą mówiłam już waćpanu, że ona jeszcze wolibożej nie czuje: Krzysia więcej! Ciotula! ozwała się nagle Krzysia.Dalszą rozmowę przerwał sługa, który oznajmił, że wieczerza podana.Poszli więcwszyscy do jadalnej izby, tylko Basi nie było. Góie panienka? spytała pani stolnikowa pachołka. Panienka w stajni.Mówiłem panience, że wieczerza ióie, a panienka powieóiała: dobrze , i poszła do stajni. Zaliby się jej co niemiłego przygoóiło? Taka była wesoła! rzekła zwracając siędo Zagłoby pani Makowiecka.Wtem mały rycerz, który miał sumienie niespokojne, rzekł: Skoczę po nią!I skoczył [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki